Αυτή τη φορά, δεν χρειαζόμαστε άπλετα φώτα. Αυτό το δυστύχημα (η ακριβολογία μοιάζει να υπολείπεται της αιματηρής σημασίας του γεγονότος) είναι διαυγές. Δεν μπορεί κανένας να κατηγορήσει σκοτεινά χέρια και ασύμμετρες απειλές. Δεν μπορεί να φταίει ούτε η κλιματική κρίση.
Αυτή τη φορά, μέσα σε λίγες ώρες μάθαμε το ανθρώπινο λάθος. Φτάσαμε να ακούσουμε μέχρι και τη φωνή που έδωσε τη μοιραία εντολή. Μάθαμε όμως και τα συστημικά ελλείμματα που επέτρεψαν στο στιγμιαίο σφάλμα να εκτυλιχθεί με τέτοια δυσανάλογη φονικότητα.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι απλά: Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι στερούνται μια τεχνολογία ασφαλείας που είναι τόσο πεζή και διαδεδομένη, όσο τα ασανσέρ και οι κυλιόμενες σκάλες στους σταθμούς. Για την ακρίβεια, τη μισοστερούνται, καθώς το σύστημα τηλεδιοίκησης λειτουργεί σε κάποια μέρη του δικτύου.
Γι’ αυτό και, αυτή τη φορά, η ελεεινολογία για τις χρόνιες παθογένειες δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί, αν και επιχειρήθηκε επί της προσφάτως παραιτηθείσης ηγεσίας, το σύστημα δεν κατέστη εφικτό να εγκατασταθεί και να λειτουργήσει.
Το γεγονός επιβάλλεται στις εκλογές με το ασήκωτο βάρος του.
Ο ρόλος για τον οποίο επιστρατεύθηκε ο Γιώργος Γεραπετρίτης είναι επιεικώς άχαρος. Είναι ένας ρόλος αντικειμενικά υποτελής στους καταναγκασμούς των προεκλογικών συμβολισμών. Υπακούει στην ανάγκη να δοθεί πρόσωπο στις προσπάθειες διερεύνησης, που είναι αδύνατον να τελεσφορήσουν πριν από τις κάλπες. Θα ήταν όμως αυτο-καταστροφικό αν αυτό το θεμιτό εγχείρημα –να αρχίσει αμέσως η συντεταγμένη έρευνα– πνιγόταν στους βερμπαλιστικούς αυτοματισμούς για τα μαχαίρια στα κόκαλα και στα παραπειστικά τεχνάσματα της πρόχειρης κατασκευής ενόχων.
Η ευκολία με την οποία εξηγείται αυτό που συνέβη ακυρώνει και τυχόν απόπειρα της πεπατημένης υπεκφυγής: Το «φταίνε οι άλλοι που μας παρέδωσαν χάος» δεν αρκεί.
Η παρούσα διακυβέρνηση έχει καθιερώσει το δικό της υπόδειγμα: Αναγνωρίζει το σφάλμα. Παίρνει την ευθύνη. Μπορεί όμως να ακολουθήσει την ίδια μέθοδο στο εκρηκτικό κλίμα των εκλογών; Εχει τον χρόνο να πείσει ότι εννοεί να διορθώσει το σφάλμα και την ολιγωρία, που θα πιεστεί αφόρητα να αναγνωρίσει; Οποια κι αν είναι η απάντηση, η προεκλογική συζήτηση θα πάρει μια αγρίως ενδιαφέρουσα τροπή. Το δυστύχημα μπορεί να λειτουργήσει σαν αφυπνιστικό σοκ. Αντί να σπαταληθούμε σε ένα παραπολιτικό ξεμάλλιασμα για τον Πολάκη και τη Νικολάου, σε έναν οπαδικό καβγά για σκάνδαλα και αντι-σκάνδαλα, θα μας επιβληθεί το γεγονός με το συντριπτικό βάρος του.
Στο έδαφος που πορευόμαστε χάσκουν ακόμη θανάσιμες ανεπάρκειες. Ποιος τις βλέπει; Και ποιος «το έχει» να αναμετρηθεί μαζί τους; Ποιος μπορεί πειστικά να μη συμφιλιωθεί με το «μοιραίο» – και όλα τα «μοιραία» που ακόμη υποθάλπει ο φαταλισμός τού «αυτή είναι η Ελλάδα»;
Αυτό θα είναι το επείγον ερώτημα σε κάθε εκλογικό παραβάν.