Εμπεδώσαμε την κακοδιοίκηση των ελληνικών σιδηροδρόμων. Εμπεδώσαμε και το ράβε-ξήλωνε, τα τελματωμένα έργα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης, τη σπατάλη και τη διαφθορά. Υπερχείλισαν τα «δεν πρόλαβα», «ξέχασα», «δεν ενημερώθηκα» από τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην τραγωδία.
Και ύστερα ήρθε το μπλάνκο. «Ο κάθε σταθμάρχης μετά τη βάρδιά του παραδίδει και παραλαμβάνει ο νέος και αυτή η διαδικασία εντυπώνεται εγγράφως στο αντίστοιχο βιβλίο. Μετά το συμβάν, η ώρα παράδοσης – παραλαβής διορθώθηκε με μπλάνκο», ανέφερε στην απολογία του ενώπιον των αστυνομικών της Τροχαίας Λάρισας ο προφυλακισμένος 59χρονος σταθμάρχης. Απειρος, μαθητευόμενος επί της ουσίας, όπως αποδεικνύεται, είχε μείνει μόνος το βράδυ της τραγωδίας, καθώς οι δύο αρχαιότεροι συνάδελφοί του είχαν αποχωρήσει νωρίτερα από το τέλος της βάρδιάς τους. Μετά τη σύγκρουση, κάποιος ή κάποιοι παρενέβησαν με μπλάνκο.
Πανικός; Απελπισία; Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί μια κίνηση που ήταν βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα αποκαλυπτόταν; Το πρώτο που σκέφτεται κανείς είναι ότι καθώς όλα αυτά τα σύνεργα της ελληνικής σιδηροδρομικής ενδοεπικοινωνίας, όπως βιβλία, μολύβια, μπλάνκο, ήταν σε χρήση, δεκαετίες τώρα, η κίνηση θα ήταν μηχανική εκτός από ενστικτώδης. Κάποιες άλλες βάρδιες, κάποιες άλλες παρατυπίες είχαν «τακτοποιηθεί» στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο. Κανείς δεν επέστρεψε στα κιτάπια για να ελέγξει την επέμβαση. Το μπλάνκο δεν κρύβεται. Αφήνει ίχνη τόσο στο μάτι όσο και στην αφή. Αυτή τη φορά, με το πινελάκι, δεν σβήστηκε το υπόστρωμα. Το αντίθετο· αποκάλυψε κάτι ακόμη. Κομβικό και ως πράξη και ως παράλειψη.
Μαζί με το τρένο εκτροχιάστηκαν πολλοί μηχανισμοί, έγιναν διάφανες οι «ρουτίνες» τους, οι αμέλειές τους (εγκληματικές), το «πάμε κι όπου βγει» μιας, διαχρονικής, κρατικής αδιαφορίας.
Το μπλάνκο, πραγματικό και συμβολικό, εμφανίστηκε ως ένα, επιπλέον, στοιχείο, ελλείψεων και επαναλήψεων. Διχασμού μιας χώρας ανάμεσα στο αφήγημα της ψηφιοποιημένης υπερταχείας και στον αραμπά ενός σιδηροδρομικού δικτύου του περασμένου αιώνα.
Το ψηφιακό μπαϊπάς δεν λειτουργεί ερήμην, σε ένα κράτος με μεγάλες παθογένειες. Είναι σπουδαίο το κάθε επόμενο βήμα εκσυγχρονισμού –ας μη γινόμαστε κατεδαφιστικοί–, αρκεί να μην υπερίπταται, αλλά να πατάει σε εδάφη στέρεα. Να κινείται σε ράγες συντηρημένες και ελεγμένες, όχι στην ψευδαίσθηση μιας εικονικής πραγματικότητας.