Οι συνθήκες της ζωής των εργατών βελτιώνονται θεαματικά, έλεγε ο Στάλιν. Η ζωή γίνεται καλύτερη. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι γεννούν περισσότερο. «Κάθε χρόνο μεγαλώνουμε όσο μια Φινλανδία», έλεγε.
Ομως, το 1937, ήρθε η ώρα της απογραφής. Και οι αριθμοί έδειξαν μείωση του πληθυσμού – μιας και η ευημερία που δημιουργούσε ο σοσιαλισμός δεν μπορούσε να ισοφαρίσει τους λιμούς που προκαλούσε με την καθεστωτική του παράνοια ο σταλινισμός. Ηταν δυνατόν να είχε κάνει λάθος ο Γραμματέας;
Η απογραφή δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Ο επικεφαλής της, μαθηματικός με σπουδές στη Σορβόννη, συνελήφθη ως αρχηγός «της φωλιάς των προδοτών» και οδηγήθηκε στο απόσπασμα.
Αν αναζητήσει κανείς τα δημοσιεύματα για την περιπέτεια του Ανδρέα Γεωργίου, θα δει να επαναλαμβάνεται στα περισσότερα αυτή η παραπομπή στη μοίρα του Σοβιετικού στατιστικολόγου Ολύμπιου Κβίτκιν. Ο ίδιος ο Γεωργίου μνημονεύει τον συνάδελφό του για να δείξει ότι η δουλειά που κάνει δεν είναι στεγνή γραφειοκρατική διεκπεραίωση. Η στατιστική είναι ο καθρέφτης. Και πολλές φορές δεν αρέσει στην εξουσία και στην πολιτική το είδωλό της.
Οταν οι δοξασίες διαποτίζουν τους θεσμούς.
Η υπόθεση του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ συμβόλιζε ήδη πολύ περισσότερα από τη χοντρή δικονομική αστοχία της ελληνικής πολιτείας, που διαπίστωσε προχθές και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η δοξασία ότι το έλλειμμα μαγειρεύτηκε (επειδή αναθεωρήθηκε από το 13,4 στο 15,4) δεν εκφράστηκε μόνο ως παραπροϊόν της αντιμνημονιακής αγανάκτησης. Δεν την εκπροσώπησαν μόνο οι δυνάμεις που φύτρωσαν από το σοκ της χρεοκοπίας.
Η συνωμοσιολογική άρνηση της πραγματικότητας διαπότισε και τους θεσμούς, που προορίζονται να μένουν στεγανοί από τη θερμοκρασία της συγκυρίας και την κυκλοθυμία της κοινής γνώμης. Ακόμη και χρόνια μετά, τα πιο υψηλόβαθμα δικαστήρια αποφαίνονταν εις βάρος των στοιχείων που είχαν πλέον προσυπογράψει ακόμη και οι κυβερνώσες αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Δεν μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε καλύτερο από τους δέσμιους της κουλτούρας του αναξιοπαθούντος έθνους – που ανακυκλώνουν το αίσθημα της «ριγμένης» και «προδομένης» Ελλαδίτσας. Δεν μπορούσε να περιμένει κανείς ανάνηψη ούτε από τους απολογητές των Greek Statistics, που έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι προτιμούν την αυτογελοιοποίηση από τη σιωπή.
Από τους δικαστές όμως; Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον από αυτούς να περιμένουμε την προστασία της συλλογικής συνείδησης από τους μύθους που την καθηλώνουν;
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δίνουν τώρα την ευκαιρία στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να επανορθώσουν. Είναι μια ευκαιρία που σχεδόν σίγουρα θα χάσει, εν μέσω προεκλογικού βρασμού, η Νέα Δημοκρατία για να αναμετρηθεί επιτέλους με την ιστορία. Με την ιστορία της.