Αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε μόνο δυσοίωνες μπορεί να είναι οι προβλέψεις για το πώς θα εξελιχθεί η πολιτική αντιπαράθεση κατ’ αρχάς έως τις 21 Μαΐου και στη συνέχεια έως τις 2 Ιουλίου, οπότε θα διεξαχθούν οι δεύτερες εκλογές εάν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις πρώτες.
Η πρώτη ημέρα της προεκλογικής περιόδου σημαδεύτηκε από την αναμενόμενη τοξικότητα, που εκπέμφθηκε από το κτίριο της Βουλής. Οπου επιστρατεύθηκαν τα… μείζονα –και ξαναζεσταμένα– θέματα, της κατοικίας του Γιάννη Ραγκούση στην Πάρο, του σπιτιού που νοικιάζει ο Αλέξης Τσίπρας στο Σούνιο και των δανείων του Νίκου Παπαθανάση. Μια διελκυστίνδα δηλαδή που αφορά τη σύγκριση προς τα κάτω, ποιος είναι ο χειρότερος, ποιος παρήγαγε τα περισσότερα σκάνδαλα, ποιος σέβεται λιγότερο τους θεσμούς.
Οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες θα διεξαχθούν οι εκλογές, μετά την τραγωδία στα Τέμπη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε τα κόμματα και οι πολιτικοί να αφήσουν πίσω τους τις ανούσιες και χιλιοεπαναλαμβανόμενες συγκρούσεις αυτού του είδους και να αφοσιωθούν στη διατύπωση των προτάσεών τους για το μέλλον.
Αλλωστε, παρά την «κρισιμότητα» που έχει η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, όπως εξάλλου και οποιαδήποτε άλλη, οι πολιτικές σε μείζονα και βασικά θέματα δεν πρόκειται να επηρεαστούν από το αποτέλεσμα της κάλπης. Από τη στιγμή που, ευτυχώς, τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, αποδέχονται ως δεδομένη τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, οι πολιτικές που θα ακολουθήσουν είναι λίγο έως πολύ δεδομένες, καθώς τις καθορίζουν κατά κύριο λόγο οι Βρυξέλλες. Στην οικονομία, για παράδειγμα, ό,τι κι αν υποσχεθούν τα κόμματα, υπάρχουν οι περιορισμοί που επιβάλλουν το σύμφωνο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, οπότε μόνο επιμέρους και χωρίς ιδιαίτερη σημασία διαφοροποιήσεις μπορούν να υπάρξουν.
Αντιθέτως, καμία σχέση με κανένα «διευθυντήριο» δεν έχουν τα προβλήματα που ανέκυψαν για άλλη μία φορά, μετά τα Τέμπη. Οπως η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας ανέδειξε τις παθογένειες, τις οποίες μας αρέσει να απαριθμούμε αλλά ποτέ να αντιμετωπίζουμε, έτσι το σιδηροδρομικό δυστύχημα έφερε στην επιφάνεια το τέρας που κρύβεται στον κρατικό μηχανισμό, το πελατειακό σύστημα και την αναποτελεσματικότητα. Αλλά και η υπόθεση των υποκλοπών, τα προβλήματα στη λειτουργία των θεσμών.
Με τον θυμό και την απογοήτευση που διακατέχονται, οι πολίτες θα ήθελαν πολύ περισσότερο να ακούσουν τον τρόπο με τον οποίο θα καταπολεμηθεί αυτή η νοοτροπία, θα διαλυθεί το πελατειακό σύστημα, θα καταργηθούν τα ρουσφέτια και θα υπάρξει αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, στα νοσοκομεία, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Και όχι τις γνωστές και αδιέξοδες κραυγές.