Η κυριακάτικη κινητοποίηση για τη διάσωση των κινηματογράφων Ιντεάλ και Αστορ ήταν ένα ευοίωνο σημάδι. Πολλοί τη χαρακτήρισαν υποκριτική και πολιτικά καθοδηγούμενη. Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο, αλλά το ένα γεγονός δεν εξουδετερώνει με το ζόρι το άλλο.
Τα τελευταία χρόνια, ανέστειλαν τη λειτουργία τους πολύ σημαντικοί κινηματογράφοι για την Αθήνα (πρόσφατα το Εμπασσυ στο Κολωνάκι ή το Πτι Παλαί στην οδό Ριζάρη, για να μη θυμηθούμε τη θλιβερή εκκρεμότητα με το Αττικόν και τον Απόλλωνα) και δεν άνοιξε μύτη. Φαίνεται πως μόνον όταν εμφανίζεται στον ορίζοντα ένας φοβερός και τρομερός «επενδυτής» οξύνονται τα αντανακλαστικά των Αθηναίων σινεφίλ. Επίσης η απειλή διακοπής λειτουργίας δύο εμβληματικών αιθουσών προσφέρεται για μία ακόμη άσκηση αντικυβερνητικής γυμναστικής με φόντο τις εκλογές και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών.
Αλλά η ιστορία με τους δύο κινηματογράφους φέρει στο προσκήνιο ένα πραγματικό πρόβλημα, και όσο «υποκριτική» κι αν είναι η έξαψη ορισμένων, αυτό δεν καταργεί το περιεχόμενο και το βάθος του (προβλήματος). Το κέντρο της Αθήνας απονευρώνεται από τις περισσότερες λειτουργίες που νοηματοδοτούσαν την ύπαρξη και το ειδικό του βάρος εδώ και σχεδόν δύο αιώνες.
Δεν είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε πέρυσι ή πριν από 5-10 χρόνια. Πρώτα έφυγαν οι κάτοικοι από τις κεντρικές συνοικίες (δεκαετία ’70), ακολούθησε η εμπορική απαξίωση (δεκαετία ’80) και από το 1990 και μετά αρχίζουν και χάνονται το ένα μετά το άλλο τα πιο εμβληματικά στέκια κοινωνικής συνεύρεσης, ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν κάτοικοι εκεί τριγύρω για να τα στηρίξουν και το κέντρο βάρους του αθηναϊκού εμπορίου μετακινήθηκε στα προάστια. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 και οι καταστροφές που έπληξαν τη ραχοκοκαλιά της αστικής Αθήνας στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις έδωσαν τη χαριστική βολή· τότε λαμπάδιασε η είσοδος και ο όροφος του Αττικόν.
Κανείς δεν έκλαψε το φθινόπωρο του 2014 όταν έκλεισε το εστιατόριο Ιντεάλ. Κανείς δεν ρώτησε τους ιδιοκτήτες του γιατί εγκατέλειψαν κακήν κακώς την Πανεπιστημίου. Διότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή μετά τις 5 το απόγευμα· αυτή είναι η απάντηση. Και λίγο-πολύ αυτή είναι η απάντηση και στα βάσανα των κινηματογράφων του κέντρου ακόμη και σήμερα. Η ψευδής εικόνα μιας ευφορικής πρωτεύουσας που μπαίνει ξαφνικά στα ραντάρ της τουριστικής βιομηχανίας είναι η μία όψη. Η άλλη είναι η ερημιά και το σκοτάδι που πέφτει στη Σταδίου, στην Πανεπιστημίου και στην Ακαδημίας χειμώνα – καλοκαίρι. Και τα ξενοδοχεία που ανασταίνουν μισοπεθαμένα κτίρια δεν θα λύσουν το πρόβλημα.