«Κάνουν εξαιρετική δουλειά οι εθελοντές των φιλοζωικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων, αλλά είμαστε κι εμείς, οι μεμονωμένοι πολίτες, που ίσως βρήκαμε ένα ανήμπορο πλάσμα στο δρόμο μας και δεν το προσπεράσαμε. Σήμερα, με έναν συνάδελφό μου, μαζέψαμε από τη Σταδίου ένα περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει (είχε στα φτερά του κόλλα από ποντικοπαγίδα, όπως μάθαμε στη συνέχεια) και το πήγαμε στην ANIMA», μου έγραψε η Κατερίνα. «Τελικά, για να σώσουμε μια ζωή, συχνά δεν χρειαζόμαστε παρά ένα χαρτόκουτο και μια μικρή παύση από τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητάς μας…».
Θα το συνειδητοποιήσει όποιος μιλήσει με ανθρώπους από φορείς προστασίας και περίθαλψης άγριας ζωής. Η Μαρία Γανωτή, ιδρυτικό μέλος της ANIMA, έχει πολλές τέτοιες ιστορίες να αφηγηθεί: για έναν τραυματισμένο σκαντζόχοιρο που μια οικογένεια κατέβαλε ολονύχτιες προσπάθειες να κρατήσει στη ζωή ταΐζοντάς τον με… γατοκροκέτες, μέχρι να τον παραδώσει στους κτηνιάτρους· για μια αλεπού γεμάτη ψώρα, που ολόκληρη γειτονιά κινητοποιήθηκε ώστε να φροντίσουν να λάβει την αναγκαία θεραπεία· για κοτσύφια, λαγούς, σκιουράκια, κουκουβάγιες, που καταφθάνουν από όλη την Ελλάδα στο κέντρο περίθαλψης του συλλόγου και με τους ανθρώπους που τα βρήκαν όχι μόνο να πληρώνουν το κόστος της μεταφοράς, αλλά και να τηλεφωνούν καθημερινά για να μάθουν εάν τα ζώα ξεπέρασαν τον κίνδυνο. Από τα περίπου 8.000 άγρια ζώα που η ΑΝΙΜΑ περιέθαλψε πέρυσι, τα περισσότερα σώθηκαν από συμπολίτες μας.
To ίδιο ισχύει και για την «Αλκυόνη», στην Πάρο, που αντιμετωπίζει περίπου 700 περιστατικά κάθε χρόνο. Ο διευθυντής της, Μάριος Φουρνάρης, ποτέ δεν θα ξεχάσει το βαθιά συγκινητικό μήνυμα που είχε γράψει ένας ηλικιωμένος αγρότης επάνω στην κούτα με την οποία του παρέδωσε ένα σπιζαετό, το 2005: «Εύχομαι με τις δικές σας φροντίδες να γίνει καλά». Το πουλί είχε πυροβοληθεί στο ένα φτερό του, το οποίο είχε νεκρώσει. Δεν ξαναπέταξε ποτέ. Εμεινε ανάπηρο στις εγκαταστάσεις της «Αλκυόνης» και πέθανε έπειτα από λίγα χρόνια. Πολλά ζώα, όμως, γίνονται καλά και επιστρέφουν στο σπίτι τους, στη φύση, γιατί κάποιος άνθρωπος νοιάστηκε, συναισθάνθηκε τον πόνο και την αγωνία τους και κινητοποιήθηκε. Πόσο όμορφο είναι αυτό όποτε συμβαίνει! Και πόσο σημαντικό. Κάπως έτσι δημιουργούνται ολοένα και πιο πολλές «νησίδες» φιλοζωίας και ανθρωπιάς σε αυτή τη χώρα. Γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί· χωρίς το ένα, φθίνει, χάνεται και το άλλο…