Από το 2003 έως σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κυβερνηθεί από τέσσερις διαφορετικούς προέδρους –Τζορτζ Μπους νεότερος, Μπαράκ Ομπάμα, Ντόναλντ Τραμπ, Τζο Μπάιντεν– και οι Γάλλοι έχουν εκλέξει τρεις: Νικολά Σαρκοζί, Φρανσουά Ολάντ, Εμανουέλ Μακρόν. Η Μεγάλη Βρετανία έχει γνωρίσει επτά πρωθυπουργούς (Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, Ντέιβιντ Κάμερον, Τερέζα Μέι, Μπόρις Τζόνσον, Λιζ Τρας και Ρίσι Σούνακ), ακόμη και στη Γερμανία, όπου η Αγκελα Μέρκελ συμπλήρωσε δεκαέξι χρόνια στην εξουσία, υπήρξαν και άλλοι δύο καγκελάριοι, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο Ολαφ Σολτς.
Αντιθέτως, αυτή την εικοσαετία, κατά την οποία ο κόσμος «έχει έρθει ανάποδα», στην Τουρκία κυβέρνησε μόνος και ανελλιπώς ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – ανέλαβε για πρώτη φορά πρωθυπουργός στις 14 Μαρτίου 2003, αν και είχε νικήσει στις εκλογές του 2002, κερδίζοντας όσες εκλογικές αναμετρήσεις χρειάστηκε. Προβλέπεται δε ότι θα παραμείνει στην εξουσία για άλλη μία πενταετία –αποδυναμωμένος μεν, πανίσχυρος δε– παρά τις «προσδοκίες» που είχε καλλιεργήσει στους φιλοευρωπαϊκούς τουρκικούς κύκλους και στις περισσότερες πρωτεύουσες της Δύσης το μέτωπο της αντιπολίτευσης εναντίον του.
Σε αυτή την περίοδο, ο Ερντογάν από μετριοπαθής ισλαμιστής μεταρρυθμιστής πολιτικός εξελίχθηκε σε έναν αυταρχικό και μεγαλομανή ηγέτη. Κυβερνά με σιδηρά πυγμή, δεν διστάζει να φυλακίζει τους αντιπάλους τους, ελέγχει πλήρως τα μέσα ενημέρωσης, την οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα, το καθεστώς του έχει απλώσει τα πλοκάμια του στο «βαθύ» τουρκικό κράτος.
Για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ η αυταρχικότητά του, σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική κρίση που μαστίζει την Τουρκία, έπρεπε να ήταν αρκετή ώστε να χάσει και να απαλλαγούν οι ίδιες από έναν απρόβλεπτο πολιτικό σε μια ευαίσθητη γεωστρατηγική περιοχή.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών –τόσο των προεδρικών όσο και των βουλευτικών– έδειξε πόσο λανθασμένη είναι η ερμηνεία όσων συμβαίνουν στην Τουρκία από τους δυτικούς ή φιλοευρωπαϊστές αναλυτές, οι οποίοι χρησιμοποιούν μέσα και θεωρίες που ταιριάζουν στη δυτική κοσμοθεωρία των πραγμάτων.
Η διαρκής προσπάθεια του Ερντογάν να τονώνει τον εθνικισμό των Τούρκων πολιτών, να υπενθυμίζει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν από την «τρομοκρατία» –εσωτερική και εξωτερική– και να μιλάει για δυτικές συνωμοσίες δεν είναι απλά λαϊκιστική τεχνική ή πολιτική τακτική. Η ρητορική αυτή απευθύνεται άμεσα στην πλειονότητα των Τούρκων ψηφοφόρων, στη «βαθιά» Τουρκία, γιατί συμβαδίζει με την κοσμοθεωρία τους. Η «βαθιά» Τουρκία, επομένως, σε αντίθεση με τα μεγάλα αστικά κέντρα και τα δυτικά παράλια της χώρας, κάνοντας σαφές ότι γι’ αυτή σημασία έχει η εθνική της ταυτότητα και όχι η προσέγγιση με τη Δύση ή η ποιότητα της δημοκρατίας.