Λέγαμε και πριν από τις εκλογές ότι τον υποτιμούσαν οι αντίπαλοί του. Οτι τον θεωρούσαν δημιούργημα ενός μιντιακού καθεστώτος, χωρίς να του αναγνωρίζουν γνήσια ερείσματα. Η άποψη αυτή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είχε τόσο εμπεδωθεί, ώστε να επηρεάσει τη δημόσια σφαίρα από την ανάποδη. Ολες οι δημοσκοπήσεις έπεσαν εκκωφαντικά έξω, όχι επειδή πριμοδότησαν τον υποτιθέμενο εκλεκτό τους, αλλά επειδή τον υποτίμησαν.
Πώς δημιουργήθηκε το μονοπώλιο της κανονικότητας.
Η πιο ουσιώδης συνέπεια αυτής της αντιπολιτευτικής πλάνης ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εργάστηκε για να διεκδικήσει τη θετική ψήφο. Αντιθέτως, πολιτεύθηκε με την πεποίθηση ότι του αρκούν η αποδόμηση της κυβέρνησης και τα αρχαϊκά αντιδεξιά ένστικτα. Ο Μητσοτάκης αφέθηκε έτσι να μονοπωλήσει την ψήφο για κυβέρνηση – την πεμπτουσία των εκλογών.
Η δεύτερη χάρη που του έγινε από τους αντιπάλους του ήταν η απλή αναλογική. Προϊόν της πιο ακραίας πόλωσης στη Μεταπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ένα εκλογικό σύστημα που ήταν κόντρα στο DNA του. Ενας καταστατικά συγκρουσιακός μηχανισμός επέλεξε να επιβάλει στον πολιτικό παιχνίδι κανόνες συναίνεσης, χωρίς να μπορεί να την καλλιεργήσει. Χωρίς να μπορεί να απαλλαγεί από τον εγγενή πολακισμό του.
Αυτό ήταν και το πιο καθοριστικό στοιχείο που οδήγησε στο χθεσινό αποτέλεσμα. Την ώρα που η διακυβέρνηση Μητσοτάκη εκπλήρωνε την επαγγελία της επιστροφής στην κανονικότητα· την ώρα που οι φόροι και η ανεργία μειώνονταν και τα πολιτικά πάθη του μνημονιακού κλυδωνισμού εξέπνεαν· ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της χρεοκοπικής δημοκρατίας. Δεν μπόρεσε έτσι να παρακολουθήσει τα αιτήματα μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο Μητσοτάκης υποσχόταν καλύτερες δουλειές, καλύτερο κράτος, καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Και ο Τσίπρας υποσχόταν απλώς να διώξει τον Μητσοτάκη. Κάπως έτσι, για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, αντί να φθαρεί η κυβέρνηση, καταψηφίστηκε συντριπτικά η αντιπολίτευση. Η διαφορά των δύο κομμάτων που διεκδίκησαν την εξουσία πιστοποιεί ότι ο δεύτερος είχε μείνει εκτός εποχής. Είχε αυτοεξοριστεί στο περιθώριο της Ιστορίας.
Με την επικράτησή του, ο Μητσοτάκης δεν εξασφαλίζει μόνο στον εαυτό του μια στέρεη κυριαρχία, έναντι και των συνιστωσών της ίδιας της παράταξής του που τον αμφισβητούσαν. Εξασφαλίζει και για τη χώρα έναν ορίζοντα τετραετίας καθαρό από αυτό που οι αξιολογητές της ελληνικής οικονομίας ονόμαζαν και ονομάζουν «πολιτικό κίνδυνο».
Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο πρωθυπουργός θα έχει το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει ακόμη και τις αλλαγές για τις οποίες δίσταζε. Θα έχει την ευχέρεια, αξιοποιώντας και την πείρα των λαθών του, να αλλάξει την εικόνα της χώρας, ολοκληρώνοντας μια «εποχή Μητσοτάκη».
Δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία να μην πετύχει.