Η «αντισυστημική» ψήφος υπήρξε ένας από τους πιο δημοφιλείς μύθους της προεκλογικής περιόδου. Κυρίως στους κύκλους της Αριστεράς και των δημοσιογραφικών της ηχείων. Ανάμεσα στα υπόλοιπα ευεργετήματα της απλής αναλογικής ήταν και η δυνατότητα της «αντισυστημικής ψήφου» να εκφρασθεί χωρίς αναστολές. Τι περίπου σημαίνει «αντισυστημική ψήφος»; Ελάτε τώρα. Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.
Είναι η εμπορική ετικέτα όσων, όχι μόνον απογοητεύθηκαν από την κυβέρνηση, αλλά και από τη δημοκρατία. Δύο είναι οι πυλώνες του συστήματος στη χώρα μας, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η ευρωπαϊκή της ένταξη. Η αντισυστημική ψήφος θα εξέφραζε υποτίθεται την αντίθεση μιας μερίδας της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες του συστήματος. Ο Ιωάννης Βαρουφάκης τη θεώρησε δεδομένη. Τι πιο αντισυστημικό από τη «Δήμητρα», το παράλληλο νόμισμα, που θα υπονόμευε τα θεμέλια του απεχθούς ευρώ; Η «αντισυστημική» ψήφος είναι η δημοκρατική εκδοχή του ναρκισσισμού. «Εγώ δεν είμαι σαν όλους τους άλλους. Είμαι αντισυστημικός». Λάθος ψυχολογική εκτίμηση. Ο Βαρουφάκης, τυφλωμένος από τον δικό του ναρκισσισμό, δεν κατάλαβε πως ο νάρκισσος δεν ανέχεται άλλον ναρκισσισμό εκτός από τον δικό του.
Η «αντισυστημική ψήφος» είχε και την πολιτική της εκδοχή. Προσπάθησε να την αξιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτυγχάνοντας ως συνήθως. Η χειρ φιλίας που έτεινε στους ορφανούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής ήταν μια αντισυστημική χειρονομία. Απλώς ο εγκέφαλός του δεν του επέτρεψε να αντιληφθεί ότι στρεφόταν εναντίον του συστήματος στην οικοδόμηση του οποίου ο ίδιος είχε προσπαθήσει να πρωταγωνιστήσει.
Τελευταίο καταφύγιο των «αντισυστημικών» η ψήφος των νέων, κυρίως αυτών που ψήφιζαν για πρώτη φορά. Η Αριστερά επένδυσε στα ρηχά της μνήμης τους και συμπεριφέρθηκε σαν να μην είχε κυβερνήσει ποτέ. Και το σοβαρότερο, τους υποτίμησε. Τους ταύτισε με τις περιθωριακές ομάδες των μπαχαλάκηδων που αντιμετωπίζουν την κάλπη ως χαβαλέ. Τόσα χρόνια πάλευε να μας πείσει πως αυτή είναι η νεολαία, και εντέλει ο μόνος που πείσθηκε είναι ο ίδιος. Οι νέοι ψηφοφόροι απέρριψαν την «αντισυστημική ψήφο» και τον χαβαλέ της. Ο μύθος της «αντισυστημικής ψήφου» αποδείχθηκε πως ήταν μια κακογραμμένη εκδοχή της ψήφου κατά της «κακής δημοκρατίας», όπως αποκάλεσε ο Μελανσόν τη Γαλλική.
Τα αποτελέσματα είναι σαφή. Στον χάρτη της Ευρώπης η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν απειλούνται από την «αντισυστημική ψήφο», είτε από την ακροδεξιά είτε από την ακροαριστερά. Και μόνον αυτό αρκεί για να κρίνουμε την πορεία που έχει κάνει η χώρα στην τελευταία δεκαετία, όταν είδαμε τους νεοναζί να μπαίνουν στη Βουλή. Για την ψήφο μας στις 25 Ιουνίου ας αναλογισθούμε μόνον ποιοι πολιτικοί μας βοήθησαν να το επιτύχουμε.