Η πρώτη αιτία που ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας, αναλύοντας την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η επιτυχία της Ν.Δ. «να επιβάλει την ατζέντα του φόβου» και «η μιντιακή υπεροπλία» της.
Ας υποθέσουμε ότι η Ν.Δ. είχε όντως «ατζέντα φόβου» – αν και αυτό που προκαλούσε φόβο και ανησυχία στο εκλογικό σώμα ήταν, τελικά, το κυβερνητικό παρελθόν του βασικού της αντιπάλου. Το θέμα είναι τι αντέτεινε ο ΣΥΡΙΖΑ για να την εξουδετερώσει, ποια ήταν η δική του πρόταση για να πείσει τους ψηφοφόρους να τον επιλέξουν.
Ολη η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε σε ένα παράλληλο με την πραγματικότητα σύμπαν, που κατασκεύασε ο ίδιος και ανατροφοδοτήθηκε από τους πιστούς και φανατικούς ακολούθους του, και μοιραία είναι αποκαλυπτικό για να αποτιμήσει κανείς την πορεία του.
Σύμφωνα με αυτό το δυστοπικό σύμπαν, η χώρα ζει ένα νεοφιλελεύθερο εφιάλτη, έχει εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς της άκρας Δεξιάς και η δημοκρατία βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η περιγραφή του «καθεστώτος Μητσοτάκη» όχι μόνο από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τα στελέχη όλων των τάσεών του –από τους «ορθόδοξους» αριστερούς έως τους «πασοκογενείς»– δεν διέφερε σε πολλά πράγματα από αυτή ολοκληρωτικών καθεστώτων που υπήρξαν ή εξακολουθούν να υπάρχουν. Τι κι αν ζεις στη Ρωσία του Πούτιν ή στην Τουρκία του Ερντογάν, τι στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, η κόλαση και ο εφιάλτης είναι, αν όχι ίδιοι, παρόμοιοι.
Αντί να παρουσιάσει μια πειστική πρόταση για το μέλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να κατασκευάσει έναν «ακροδεξιό μπαμπούλα», μια οιονεί δικτατορία, προκειμένου να αποκτήσει ο ίδιος οντότητα και λόγο ύπαρξης. Αντί να διαβάσει την κοινωνική πραγματικότητα, αρκέστηκε στην αυτοαναφορική ψηφιακή πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου και εγκλωβίστηκε μεθυσμένος από την επιβεβαίωση των φλογερών πληκτρολογίων των ομοίων και των δικών του.
Ωσπου ήρθε η στιγμή των αποτελεσμάτων για να προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα και να διαπιστώσει ότι ένα συντριπτικό ποσοστό των πολιτών δεν θεωρεί ότι ζει σε ένα βαθύ σκοτάδι, παρά το γεγονός πως ανησυχεί, νιώθει θυμωμένο, απογοητεύεται και αναγνωρίζει τα λάθη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και να καταλάβει πόσο εσφαλμένη και εκτός τόπου και χρόνου ήταν η συνολική προσέγγισή του για το τι συμβαίνει στη χώρα. Οσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αδυνατεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα, παραμένει εθισμένη στη ρηχή ανάγνωση της πολιτικής και δέσμια μιας αυτοκαταστροφικής πολιτικής κουλτούρας, που βασίζεται στις ύβρεις και στις άναρθρες καταγγελίες, τόσο δεν πρόκειται να ανακόψει την καθοδική πορεία της, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου.