Δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές αγνοείται η τύχη του κ. Βαρουφάκη. Ορισμένοι μάλιστα σκέφτονται μήπως θα πρέπει να εκδοθεί golden alert – μια απλή silver alert δεν θα ανταποκρινόταν στην πραγματική αξία του ανδρός. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ανησυχώ. Παρακολουθώντας εδώ και χρόνια την πορεία του στον δημόσιο βίο, είμαι βέβαιος πως ο κ. Βαρουφάκης μάς κάνει μούτρα. «Αν δεν με θέλετε μία εσείς, δεν σας θέλω εγώ δέκα». Είναι θυμωμένος με τον ελληνικό λαό. Οχι μόνο με όσους δεν τον ψήφισαν, αλλά και με όσους τον ψήφισαν. Οταν μάλιστα κάποιος τόλμησε να του πει, με τρεμάμενη φωνή, ότι ίσως, μήπως, ενδεχομένως, θα έπρεπε να ευχαριστήσει όσους τον τίμησαν με την ψήφο τους, ο άνθρωπος εξεμάνη. «Και γιατί να τους ευχαριστήσω; Εκαναν το αυτονόητο. Κι ας φρόντιζαν να μην είναι τόσο λίγοι. Δεν μπορώ πια να τα κάνω όλα εγώ». Εκτοτε, λέγεται, ότι απεσύρθη μαζί με τον θυμό του και τον αγαπημένο του συνομιλητή, τον καθρέφτη του. Εννοείται πως όλ’ αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Ομως, θα πρέπει να αναγνωρίσω στον Ιωάννη Βαρουφάκη ότι η παρουσία του ξεπερνά ακόμη και τις πιο ακραίες εμπνεύσεις της φαντασίας.
Δικαιούμαι να τον φαντασθώ, λοιπόν, θυμωμένο με τους Ελληνες ψηφοφόρους. Βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτιέται: «Μα τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη διαφορά του χρυσού από το ασήμι;». Περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο της σεμνής του έπαυλης στην Αίγινα και ψάχνει το κατάλληλο επίθετο για να χαρακτηρίσει τους ψηφοφόρους. «Ασχετοι»; «Ηλίθιοι»; «Αχρείοι»; Κι ένα τεράστιο «γιατί» κάνει την εμφάνισή του στην απεραντοσύνη του νου του. «Γιατί είναι έτσι ο κόσμος; Γιατί είναι τέτοιοι οι άνθρωποι»; Λέγεται πως για να μπορέσει να ηρεμήσει και να κοιμηθεί παρακολουθεί βίντεο από την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών. Εκείνο το δερμάτινο σακάκι, εκείνα τα πλουμιστά πουκάμισα. Ακούει επίσης τις συνομιλίες που κατέγραφε όταν διαπραγματευόταν με τους ομολόγους του τη σωτηρία της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου όλου.
Είναι θυμωμένος ο κ. Βαρουφάκης. Θα μου πείτε δεν είναι ο μόνος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θύμωσε με τους ψηφοφόρους, όμως το ένστικτο επιβίωσης τον συγκράτησε. Ο Βαρουφάκης είχε την ειλικρίνεια να απελευθερώσει τον θυμό του. Και να γυρίσει την πλάτη του στους ψηφοφόρους του αλλά και στους πρώην βουλευτές του. Αυτούς δεν τους λυπάμαι καθόλου. Ας φρόντιζαν. Ούτε τον ίδιο λυπάμαι. Επιτέλους, μπόρεσε να μιλήσει ελεύθερα, διά της σιωπής του. Η δημοκρατία γι’ αυτόν ήταν ένα παιχνίδι. Και η παρουσία του στο Κοινοβούλιο ένα κουτάκι απ’ αυτά που σου βγάζουν τα ζάρια στη Μονόπολη.