Τ ην 26η Ιουνίου η Νέα Δημοκρατία θα έχει τέσσερα χρόνια διορία για να ασχοληθεί με τα δύσκολα προβλήματα της λειτουργίας του κράτους, Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία κ.λπ. Σε μεγάλο βαθμό αυτά οφείλονται στο ότι το προσωπικό που μισθοδοτείται από τον προϋπολογισμό δεν κάνει καλά τη δουλειά του, είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν προσπαθεί. Κάθε προσπάθεια βελτίωσης εκεί είναι καταδικασμένη γιατί η δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού έχει έναν μεγάλο σύμμαχο. Το Σύνταγμα περιέχει άρθρα που δένουν τα χέρια εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος.
Για να ριζώσει η αναμόρφωση και να γίνει μόνιμη θα πρέπει να περάσει μέσα από το Σύνταγμα, κάτι που έχει ήδη επιχειρηθεί και αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι εκείνοι που τα συμφέροντά τους απειλούνται από κάποια αναθεώρηση προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα. Εδώ όμως έχουμε το ενθαρρυντικό ότι η Νέα Δημοκρατία στην πιο πρόσφατη προσπάθειά της, το 2019, είχε προτείνει προς αναθεώρηση 61 άρθρα και έχει περιλάβει ξανά την αναθεώρηση στο πρόγραμμά της.
Το άλλο εμπόδιο είναι το ίδιο το Σύνταγμα που κάνει την αναθεώρησή του εξαιρετικά δύσκολη. Εδώ θα πρέπει να περιμένουμε τη σύνθεση της Βουλής για να φανεί αν υπάρχουν πιθανότητες συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και με μικρά κόμματα. Οι δηλώσεις του κ. Ανδρουλάκη για το άρθρο 16 δεν είναι ενθαρρυντικές, αλλά τουλάχιστον το έχει στην ατζέντα του.
Η αλλαγή του Συντάγματος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και προκειμένου να γίνει χρειάζεται να παραμεριστούν πείσματα. Η Νέα Δημοκρατία δεν θα έχει τους 200 βουλευτές για την αναθεώρηση, για να τους φτάσει θα πρέπει μάλλον να συμβιβαστεί, και να κρατήσει τη μύτη της κλειστή, προκειμένου να πετύχει το μείζον. Σωστά δεν έχει ανεβάσει το θέμα του Συντάγματος στην προεκλογική εκστρατεία της. Θα προκαλούσε αντιδράσεις και περιχαρακώσεις. Ομως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που σίγουρα έχει το βλέμμα του στραμμένο προς τη θέση του στην Ιστορία, ξέρει πόσο ζυγίζει η συνταγματική αναθεώρηση. Ο Καΐμ Βάιζμαν, πριν γίνει το Ισραήλ, συμβούλευε τους συνεργάτες του να μη μιλούν ποτέ για κράτος, αλλά να το σκέπτονται συνεχώς.