Πόσο παράξενες οι λέξεις. Πόσο φιλικές προς τον χρήστη, αφού του αφήνουν χώρο για να καταλάβει ό,τι αυτός θέλει να καταλάβει. Γράφεις, ας πούμε: η Επίδαυρος είναι το ωραιότερο αρχαίο θέατρο της Μεσογείου, του κόσμου. Της αξίζει να φιλοξενεί ένα φεστιβάλ με διεθνή ακτινοβολία. Και όχι ένα φεστιβάλ στο μεταξύ μας, το οποίο εκτός από το αθηναϊκό κοινό το παρακολουθούν και όσοι τουρίστες κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου. Και πέφτουν να σε φάνε οι σφήκες ότι είσαι εναντίον της πρωτοπορίας και θέλεις να ξανάρθουν οι κόθορνοι και οι χιτώνες. Μετά διαβάζεις τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Λούκος στην Καρολίνα Μέρμηγκα και δημοσιεύθηκε στα «Νέα». Ερώτηση: «Eνα διεθνές φεστιβάλ. Πώς γίνεται αυτό;». Απάντηση: «Αλλάζοντας κάποια πράγματα. Γιατί τελικά αυτό που άλλαξα στο φεστιβάλ, και που ίσως δεν το λένε, είναι ότι οι μέχρι τότε διάφοροι διευθυντές του λειτουργούσαν με τις σχέσεις τους. Είχαν τους φίλους τους, τον ανιψιό του τάδε, τον γνωστό του άλλου κ.λπ. Ερχόντουσαν και μου έλεγαν “βάλε τον δικό μου”». Ο Λούκος αντί για τον «δικό τους» προτίμησε να καλέσει τη Φιόνα Σο στο «Ω, οι ωραίες μέρες» του Μπέκετ. Βλέπετε, ακόμη και στο θέατρο υπάρχει ένα βαθύ κράτος. Ο Λούκος προσπάθησε να συγκρουσθεί μαζί του και ο πολιτικός του εκφραστής, ο κ. Μπαλτάς των Συριζανέλ, όχι μόνον τον απέπεμψε, αλλά και τον έστειλε στα δικαστήρια για να τον φιμώσει μια και καλή. Επειτα από οκτώ χρόνια αθωώθηκε. Ομως, τίποτε δεν προχώρησε έκτοτε. Πρώτα ο συνονόματός μου κ. Θεοδωρόπουλος και τώρα η κ. Ευαγγελάτου απλώς στηρίζονται λαχανιασμένοι στο έργο που άφησε ο Λούκος.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ή να μην καταλαβαίνεις; Η λέξη διεθνής δεν σημαίνει, αγαπητή κ. Ευαγγελάτου, ότι ανάμεσα στις 8 ή 10 παραστάσεις εμφανίζεται και ένας Κάστορφ ή ένας Καβάκος. Φέτος, η μόνη μη ελληνική παραγωγή ήταν η «Μήδεια» του Κάστορφ. Εδώ που τα λέμε τη ζηλεύω την κ. Ευαγγελάτου. Αναρωτιέσαι, ας πούμε, γιατί κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει την παρτιτούρα της «Νόρμα», ενώ τον Αριστοφάνη τον περνάμε από τη μηχανή του κιμά, και σου απαντάει με την αξιοθαύμαστη αυτοπεποίθησή της ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Οντως ο Αριστοφάνης δεν έχει μουσική με βιολιά και βιόλες. Λέξεις άφησε ο ταλαίπωρος και όπως είπα στην αρχή τις ερμηνεύεις κατά βούληση. Και οι «Βάτραχοι» αλλάζουν φύλο και γίνονται «Βατράχια» – μάλλον λόγω πολιτικής ορθότητας. Αν δεν κάνω λάθος, ο Μαρξ είχε γράψει πως όσο πιο μικρός είναι ο βάλτος, τόσο δυνατότερα κροάζουν τα βατράχια που ζουν μέσα του. Γιατί το πρόβλημα είναι η Επίδαυρος που έχει βαλτώσει. Και το χειρότερο. Οσοι τη δια-χειρίζονται δεν το αντιλαμβάνονται. Επανέρχομαι αύριο.