Παρακολουθώντας την εξαγγελία της υποψηφιότητας του Στέφανου Κασσελάκη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούσα να εξηγήσω τι είναι αυτό που με ενόχλησε στο ύφος και στη ρητορική του. Αν και το woke προφίλ του θα έπρεπε θεωρητικά να είναι συμπαθές και οικείο, κάτι με ξένισε πολύ. Και αυτό είναι –όσο κι αν ηχεί παράδοξο για ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο– η επίδειξη… ματσίλας. Ολο το μήνυμα διέπνεε ένα ύφος φρατέρνιτι (αδελφότητας) αμερικανικού πανεπιστημίου, με αποστροφές όπως «θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία;».
Σαν να συμμετέχει σε διαγωνισμό αντοχής στο αλκοόλ ή κατάκτησης μαζορέτας, ο Στέφανος Κασσελάκης αναρωτήθηκε επίμονα: «Θέλετε να βάλετε απέναντι στον πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει; Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση;» (όπου την ενσυναίσθηση την πρόφερε με τσαμπουκαλίδικο τόνο). «Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει;» κατέληξε, σε μια πιο εξευγενισμένη εκδοχή του μέντορά του, Παύλου Πολάκη.
Κατ’ αρχήν βρίσκω θετική εξέλιξη την εξοικείωση της ελληνικής κοινής γνώμης με μια ΛΟΑΤΚΙ+ υποψηφιότητα και την ορατότητα που δίνει ο φέρελπις πολιτικός στα ομόφυλα ζευγάρια και στην προοπτική νομιμοποίησης των γκέι γάμων και της υιοθεσίας παιδιών. Φέρνει, άλλωστε, σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, που προετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση το νομοσχέδιο για τους γάμους ομοφύλων ζευγαριών, αφού θέτει στο τραπέζι το θέμα της τεκνοθεσίας. Νομίζω, όμως, ότι πάλι με τη σύγκριση του Στέφανου Κασσελάκη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αναπαράγεται η στερεοτυπική κουλτούρα locker room μεταξύ ανδρών, αποφοίτων καλών πανεπιστημίων. Ο νικητής σε αυτήν τη δυνητική κλειστή κούρσα θα αναδειχθεί εκ νέου(!) μεταξύ δύο προνομιούχων ανδρών με κριτήριο ποιος ξέρει καλύτερα αγγλικά, χρηματοοικονομικά κι έχει κερδίσει περισσότερους μαθηματικούς διαγωνισμούς. Και ποιος την έχει πιο μεγάλη – την ενσυναίσθηση.
Μπορεί κάποιος ήδη να υποθέσει πώς θα διεξάγονταν οι αντιπαραθέσεις των ηγετών των μεγάλων κομμάτων: τεστοστερόνη, εξυπνακισμοί και συνθηματολογία. Αν συγκριθεί με αυτό το κλειστό ανδρικό κλαμπ, η υποψηφιότητα της Εφης Αχτσιόγλου μοιάζει ιδεολογική, μετριοπαθής, διαβασμένη και στέρεη. Αρα πιο σοβαρή και ρηξικέλευθη.