Οπως δήλωσε ο κ. Ρομπέρ στη «Φιγκαρό» –καθηγητής Ιστορίας και Γεωγραφίας σε λύκειο της Λυών–, 200 μαθήτριες πάνε στο μάθημα φορώντας την «αμπάγια». Στο λύκειο φοιτούν χίλιοι μαθητές, εκ των οποίων οι μισοί είναι κορίτσια. Κοινώς, περίπου ένα στα δύο κορίτσια φοράει την «αμπάγια». Το εν λόγω ένδυμα, εμβληματικό της μουσουλμανικής ταυτότητας, καλύπτει ολόκληρο το σώμα της γυναίκας, με εξαίρεση τα χέρια και το πρόσωπο. Καμπύλες γοφών, στήθη και λοιπά χαρακτηριστικά ισοπεδώνονται κάτω από τις δίπλες του. Δεν είναι μπούργκα που μεταμορφώνει τη γυναίκα σε γραμματοκιβώτιο. Δεν είναι ούτε μαντίλα που καλύπτει τα μαλλιά, τα οποία θεωρούνται πειρασμός. Και ως γνωστόν, αν της ξεφύγει καμιά μπούκλα η παραβάτις τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα. Αυτά εκεί πέρα στο Ιράν, όπου είναι τόσο μακρινό ώστε να ξεφεύγει από τις ευαίσθητες κεραίες των παρ’ ημίν νεο-φεμινιστριών που δίνουν μάχες ώστε η γυναίκα βουλευτής να αποκαλείται «βουλεύτρια».
Στη Γαλλία λοιπόν η υπουργός Παιδείας με εγκύκλιό της απαγορεύει την «αμπάγια» στη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Κατ’ εφαρμογήν του νόμου του 2004 που στα σχολεία της δημοκρατίας απαγορεύεται η επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων. Η μουσουλμανική κοινότητα διαμαρτύρεται διότι η «αμπάγια» δεν δηλώνει θρησκευτική, αλλά πολιτισμική ταυτότητα. Λογική απορία αφελούς: όταν η πολιτισμική κοινότητα ορίζεται από τη θρησκευτική της πίστη, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τη μία από την άλλη; Στη μετα-λογική κοινότητα των woke το εκκοσμικευμένο σχολείο είναι εργαλείο της αποικιοκρατίας. Κάθε ταυτότητα οφείλει να γίνεται αποδεκτή, εκτός από την ταυτότητα όσων δεν θέλουν να κρίνουν τους συμπολίτες τους βάσει της θρησκευτικής ή της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Κοινώς, κάθε ταυτότητα είναι αποδεκτή, αρκεί να μη φέρει τα στοιχεία της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που δεν μαστιγώνει γυναίκες επειδή μια μπούκλα ξέφυγε από τη μαντίλα της. Εννοείται ότι στο πλευρό του κινήματος για την «ελεύθερη αμπάγια» προβάλλει η καταθλιπτική φυσιογνωμία της γαλλικής Αριστεράς. Υπόσχονται νομική συμπαράσταση σε όσους γονείς θίγονται από το μέτρο. Στους ίδιους γονείς που υποχρεώνουν τα ανήλικα κορίτσια τους να τη φορούν.
Οπως λέει ο κ. Ρομπέρ, μετά την άγρια σφαγή του Σαμουέλ Πατί, η ατμόσφαιρα στις τάξεις του σχολείου έχει αλλάξει. Πολλοί διδάσκοντες αυτολογοκρίνονται. Πώς να μιλήσεις ελεύθερα όταν έχεις εκείνες τις μαθήτριες που φορούν «αμπάγια» και ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις στόχος της κοινότητας; Η «Υποταγή» του Ουελμπέκ δεν είναι προφητικό βιβλίο. Είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της σημερινής Ευρώπης. Η Αριστερά που χύνει δάκρυα για την άνοδο της Ακροδεξιάς ας αναλογισθεί τον τρόπο με τον οποίον η ίδια υπονόμευσε τις αξίες της δημοκρατίας.
Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται αν όχι γραφικά, τουλάχιστον χωρίς άμεσο αντίκρισμα για τη δική μας ζωή. Η Ελλάδα ζει ακόμη με το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το ζει με πολύ βιαιότερο τρόπο και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έζησαν και την ακμή του αλλά και τη σημερινή παρακμή του. Εμείς ζήσαμε την επέλαση των μεταναστών κατ’ ανάγκην. Λόγω της γεωγραφικής μας θέσης. Η Γαλλία κάλεσε τους Αλγερινούς μετά την ανεξαρτησία τους. Ηταν ο τρόπος της να ανακυκλώσει τη χαμένη της αυτοκρατορία. Η Ελλάδα δέχθηκε Αφγανούς και Πακιστανούς, τους οποίους, πριν εμφανισθούν στην πλατεία Βικτωρίας, ούτε τους ήξερε ούτε την αφορούσαν.
Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Αναρωτιέμαι αν έχει μάθει. Πάντως έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία η οποία θα ανεχόταν τον βιασμό που έζησε η ελληνική το 2015-16. Και πάντως αν θέλουμε να μεταφράσουμε την πολυπολιτισμική κοινωνία στα ελληνικά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, εκτός από την ανοχή κι άλλα παρόμοια, και την πραγματικότητά της σε κοινωνίες που την έζησαν. Και από αυτή την άποψη η υπόθεση με την «αμπάγια» είναι άκρως διαφωτιστική. Δεν μπορούν να μην τη λάβουν υπόψη όσοι υποστηρίζουν ότι με την κατάλληλη εκπαίδευση οι μουσουλμανικές κοινότητες μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία μας.
Και βέβαια πάντα μου μένει η απορία: πώς αντιμετωπίζουν οι νεο-φεμινίστριες και οι νεόπλουτοι του φιλελευθερισμού το ζήτημα της «αμπάγια»; Θα μου πείτε η «αμπάγια» λογοκρίνοντας τα χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου καταργεί τις διακρίσεις. Ισως είναι μια κάποια λύσις. Αν ξεκινήσουμε από την «αμπάγια» μπορούμε να παράγουμε τα 49 ή δεν ξέρω πόσα φύλα της πολιτικής ορθότητας. Το ζήτημα πάντως παραμένει: τι φταίνε αυτά τα κορίτσια;