Οταν ένα κόμμα έχει ως μοναδικό στόχο «να φύγει ο Μητσοτάκης», είναι λογικό ότι θα του προκύψει κάποιος Κασσελάκης, που θα δηλώσει «αντι-Μητσοτάκης». Λέμε «κάποιος Κασσελάκης», διότι αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πολλά για το άτομό του. Για την ακρίβεια, ξέρουμε μόνον όσα μάς είπε ο ίδιος, δηλαδή ένα σερί επιτυχιών. Σποραδικώς εμφανίζονται στα κοινωνικά δίκτυα διάφορα στοιχεία ή «στοιχεία» που αμφισβητούν πτυχές του αφηγήματός του, αλλά στο Διαδίκτυο πλεονάζουν και τα fake news. Ετσι, σήμερα το βράδυ, πιθανότατα, θα έχουμε ως υποψήφιο πρωθυπουργό κάποιον που πριν από δύο μήνες δεν γνωρίζαμε ούτε τ’ όνομά του και τώρα δεν ξέρουμε ούτε τι πρεσβεύει ούτε ποιος πραγματικά είναι.
Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η άγνοια αποτελεί αποτυχία της συμμετοχικής δημοκρατίας, δηλαδή της εκλογής αρχηγού από τη βάση. Μπορεί να κινητοποιεί τους πολίτες, σε άνυδρους για την πολιτική καιρούς, αλλά από την άλλη, οι μηχανισμοί ενός κόμματος πάντα εκλέγουν κάποιον που έχει κολλήσει ένσημα· συνήθως στο κόμμα, αλλά μπορεί –πιο σπάνιο– στην κοινωνία. Αντ’ αυτού έχουμε το θολό «με λένε Στέφανο και έχω κάτι να σας πω…». Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτό είναι αποτυχία της εκλογής, α λα ελληνικά. Η εκλογή από τη βάση είναι ανταγωνιστική διαδικασία. Στόχος της είναι να αναδείξει πιθανά ψεγάδια των υποψηφίων, πριν τα χρησιμοποιήσουν στη μεγάλη αρένα οι αντίπαλοι του κόμματος. Στην Ελλάδα, της τάχα μου ευπρέπειας, ουδείς αγγίζει το φαινόμενο Κασσελάκη, πριν να είναι αργά.
Αν θέλαμε να ψάξουμε το βιογραφικό του κ. Κασσελάκη, θα βρίσκαμε ανυπέρβλητα νομικά εμπόδια, με πρώτο τα «προσω- πικά δεδομένα».
Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοί είναι εξαρχής απονευρωμένοι. Οποιαδήποτε νύξη, το παραμικρό ερώτημα για την πορεία Κασσελάκη, βαφτίζεται αμέσως «τοξικότητα» ή, ακόμη χειρότερα, «αντισυντροφικότητα». Εξάλλου, όπως είπαμε και στην αρχή, για τον ΣΥΡΙΖΑ «ένας είναι ο εχθρός» και, συνεπώς, όποιος εναντιώνεται στον κ. Μητσοτάκη είναι εξ ορισμού αψεγάδιαστος. Κι αν έχει ψεύδη στο βιογραφικό του, «αυτά θα κοιτάμε τώρα;». Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει πλούσια ιατρική βιβλιογραφία για τις ασυναίσθητες βλάβες που προξενούν στον εαυτό τους τους οι μονομανείς και τοξικοί άνθρωποι. Τα μέσα ενημέρωσης είναι απαξιωμένα στα μάτια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της χρόνιας τοξικής ρητορείας του κόμματός τους. Ο,τι και να πουν για τον κ. Κασσελάκη θα πάει στον βρόντο. Εξάλλου, το τελευταίο που θα ήθελαν –θα θέλαμε– είναι να μας ξαναπιάσει στο στόμα του ο κ. Παύλος Πολάκης, μαζί με τον συρφετό που τον ακολουθεί στα social media. Αλλά ακόμη κι αν θέλαμε να τον ψάξουμε, θα βρίσκαμε ανυπέρβλητα νομικά εμπόδια, με πρώτο τα διαβόητα «προσωπικά δεδομένα». Κακά τα ψέματα. Ο κ. Κασσελάκης μέχρι σήμερα αργά το βράδυ παραμένει ένας ιδιώτης, που είδε φως στον ΣΥΡΙΖΑ και μπήκε. Οπως ορθώς επισήμανε ο κ. Κώστας Χρυσόγονος (ΣΚΑΪ, 20/9, δεν γνωρίζουμε ούτε την περιουσιακή του κατάσταση ούτε το πόθεν της. Λόγω προσωπικών δεδομένων δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έχει ποινικές καταδίκες. Κατά τον κ. Χρυσόγονο, υπάρχει η 330/2011 του Αρείου Πάγου με την οποία καταδικάζονται αμετακλήτως οι έχοντες τα αρχικά ο πατήρ Θ.Κ. και ο υιός του Σ.Κ. για «υπεξαίρεση αντικειμένου ιδιαίτερης αξίας (…) τον Ιανουάριο του 2003», απόφαση που ο υποψήφιος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αποδίδει σε «παραδικαστικό κύκλωμα». Από τη χρονολογία τέλεσης του αδικήματος, προκύπτει ότι «πρόκειται για τον αδελφό του, Στέλιο, και όχι για τον 15χρονο –τότε– Στέφανο Κασσελάκη» (Documento, 20.9.2023).
Το βασικό πρόβλημα, όμως, παραμένει. Λόγω «προσωπικών δεδομένων», δημόσια έγγραφα, οι δημόσιες αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων είναι λογοκριμένα, λόγω της νομικής μόδας των ημερών, σε βαθμό που κάποια στιγμή μπορεί να κάνουμε πρωθυπουργό τον Τ.(άδε) Τ.(αδόπουλο) για να ανακαλύψουμε μετά ότι έχει τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη του. Λογικό! Δεν ήταν ιδιώτης πριν γίνει πρωθυπουργός;