Τι είναι οι Σπαρτιάτες; «Αν δεν υπήρχε», λέει, «ο άνθρωπος από τη φυλακή, δεν θα τους ήξερε όχι ο θυρωρός, ούτε σκύλος της γειτονιάς τους». Και η Νίκη; Τι είναι η Νίκη; «Παραεκκλησιαστική οργάνωση» η οποία στηρίζεται από «οπαδούς που τους λέει ο πνευματικός “ψήφισε αυτόν, ψήφισε τον άλλον”. Αν αύριο πει “ψήφισε κότα” θα ψηφίσουν κότα».
Αυτή η ορνιθολογική ανατομία των κομμάτων που φύονται δεξιότερα της Δεξιάς ανήκει σε ένα όμοιό τους – τον Κυριάκο Βελόπουλο. Ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών, που σε κάνει να μισείς περισσότερο αυτό με το οποίο μοιάζεις, εμπλούτισε τα πρακτικά της Βουλής με μια αντιπαράθεση που θα μπορούσε να απολαύσει αφ’ υψηλού, ως εμφύλιο ξεκατίνιασμα, το δημοκρατικό θεωρείο. Οταν «αυτοί» αποκαλύπτουν αλλήλους με τέτοιο μένος· όταν εκθέτουν μόνοι τους τις διασυνδέσεις και τις δεισιδαιμονίες τους, προσφέρουν ασυναίσθητα υπηρεσία στο πολιτικό σύστημα.
Ομως, πίσω από τον κωμικό θόρυβο που παράγει ο καβγάς του περιθωρίου, κρύβεται η αθέατη ακτινοβολία που μπορεί να ασκεί το περιθώριο, όταν δεν ασχημονεί στη σκηνή. Πίσω από το οργίλο παραλήρημα του επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης κρύβεται η κρίσιμη συμβολή του στην επαναστελέχωση δύο ανεξάρτητων αρχών, η μία εκ των οποίων, το ΕΣΡ, του έχει επιβάλει βαρύτατα πρόστιμα. Εχοντας εξασφαλίσει τηλεοπτικό χρόνο, όπου οι δοξασίες προωθούνται μαζί με ένα σετ συναφών εμπορευμάτων, ο εμφανιζόμενος ως πολιτικός αρχηγός είχε προφανές συμφέρον να αποκτήσει λόγο στη σύνθεση της Αρχής που τον ελέγχει. Το είπε άλλωστε στη δική του γλώσσα: «Ηταν συμβόλαιο τιμής να ξηλώσουμε το ΕΣΡ!».
Οταν τα «κομματίδια» καμαρώνουν που ξηλώνουν τους θεσμούς.
Είπε τι ξήλωσε. Δεν είπε όμως τι έραψε με το εργαλείο ύφανσης που του προσέφερε η μπαλωμένη πλειοψηφία στη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής.
Φαίνεται έτσι ότι η έλλειψη συγκροτημένης, ισχυρής αντιπολίτευσης προσφέρει ευκαιρίες ασύμμετρης επιρροής στους «μικρούς». Φαίνεται ότι τους ξεκλειδώνει τον φεγγίτη των θεσμών σε βαθμό που μπορούν κιόλας να πανηγυρίζουν ότι τους ξηλώνουν. Τους επιτρέπει όμως και να επηρεάζουν την κυβερνητική πολιτική, δυσανάλογα προς το πραγματικό τους μέγεθος – μόνο με τον ίσκιο τους.
Θα είχε ανακληθεί άρον άρον το λογικό σχέδιο ενίσχυσης του φθίνοντος εργατικού δυναμικού, με την παροχή άδειας παραμονής σε αλλοδαπούς, αν δεν υπήρχε η φοβία του πολιτικού κόστους που θα προκαλούσε η δημαγωγία από τη γαλαρία της Δεξιάς; Θα είχε αναβληθεί για το αόριστο μέλλον η υπεσχημένη αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου, αν ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες δεν μπορούσαν να επισείσουν ως φόβητρο τη σαγήνη των μικρών κομμάτων στους υπερσυντηρητικούς ψηφοφόρους;
Μικροί; Ναι, τους λένε μικρούς και «κομματίδια». Αλλά στο τέλος της ημέρας, οι ίδιοι που τους περιφρονούν, τους συμπεριλαμβάνουν σαν ρυθμιστές στους υπολογισμούς τους.