Αυτό που διαδραματίστηκε τη Δευτέρα που πέρασε στο Ισραήλ έμοιαζε με πογκρόμ. Νέα παιδιά με ονειροπόλο ύφος λικνίζονται στο υπαίθριο φεστιβάλ Supernova. Στο «ρέιβ ειρήνης και ελευθερίας» η μουσική εξακολουθεί να παίζει και διακρίνονται, υπό το φως της ανατολής, νεανικά πρόσωπα να περνούν καταπληκτικά. Αγνοούν τις μαύρες κουκκίδες στον ορίζοντα. Δεν δίνουν σημασία στις μηχανές και στα τροχοφόρα που εισέρχονται στον χώρο. Πριν προλάβουν να αντιληφθούν τι συμβαίνει, αλεξιπτωτιστές πέφτουν από τον ουρανό και ένοπλοι αποβιβάζονται από μηχανές και βαν. Οι τρομοκράτες βρίσκονται δίπλα τους: κυνηγούν, σκοτώνουν, διαμελίζουν τα σώματα, απάγουν τα θηράματα. Με βία, με μίσος, με σαδισμό. Αυτά τα παιδιά, που χόρευαν ανέμελα, τα ήθελαν νεκρά, ήταν Εβραίοι. Ο λόγος που στέκομαι σε αυτή την πρώτη σκηνή είναι γιατί, σύντομα, θα τις διαδεχτούν άλλες, δυστυχώς, και θα ξεχαστεί μαζί με τα 260 νεκρά πρόσωπα. Με όσους αγνοούνται, με όσους βιάστηκαν, με όσους σύρθηκαν ως τρόπαια στους δρόμους της Γάζας για να φτύσουν πάνω στα γυμνά και αιμόφυρτα σώματά τους.
Το BBC αναμεταδίδει τα γεγονότα με αποστασιοποίηση και ηπιότητα πίσω από το πρόσχημα της αμερόληπτης γλώσσας. Η συζήτηση περνάει γρήγορα από τις «αδιανότητα τραυματικές» εικόνες στους «αγωνιστές». Και η ευγενική υποκρισία μετατρέπεται σε ανηθικότητα όταν η λέξη «τρομοκρατία» είναι απούσα. Η λέξη δεν μπορεί να προορίζεται αποκλειστικά για το ISIS και για τις ευρωπαϊκές βομβιστικές επιθέσεις στο Παρίσι (Μπατακλάν) και στο Μάντσεστερ (συναυλία της Αριάνας Γκράντε).
Στο δυτικό Λονδίνο, έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, οι υποστηρικτές της Χαμάς βγαίνουν στον δρόμο με σημαίες και πυροτεχνήματα. Χορεύουν και πανηγυρίζουν τη νίκη στην «αντίστασή» τους. Η αγγλική αστυνομία επιθεωρεί. Ανάλογες μικρότερης εμβέλειας συναθροίσεις λαμβάνουν μέρος στο Μπράιτον, στο Νιούκαστλ, στο Μπέρμιγχαμ. Η αστυνομία εποπτεύει και δίνει εντολές σε όσους επιθυμούν να συμμετάσχουν στους εορτασμούς. Να προσέλθουν υπεύθυνα και με σεβασμό, να αποφύγουν τα ρίσκα, να μην αποπειραθούν κάτι παρακινδυνευμένο, όπως σπρώξιμο ή σκαρφάλωμα σε κάποιο κτίριο. Καθοδηγούν με υποδείξεις σχολικού επιπέδου υποστηρικτές της Χαμάς, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης σύμφωνα με τον αγγλικό νόμο, ενώ θα έπρεπε να είναι απασχολημένοι με συλλήψεις και την απομάκρυνσή τους από τη χώρα.
Στο βόρειο Λονδίνο, στην καρδιά της εβραϊκής κοινότητας, οι σβάστικες εμφανίζονται, τα κόκκινα και πράσινα γκράφιτι «ελεύθερη Παλαιστίνη» πληθαίνουν, ένα εστιατόριο κοσέρ βανδαλίζεται. Η αστυνομία δεν το καταγράφει ως ρατσιστικό περιστατικό. Το κλεμμένο ταμείο το κατατάσσει αυτομάτως σε περιστατικό «κλοπής». Τα μουσεία, οι χώροι συναθροίσεων, οι συναγωγές, ό,τι είναι εβραϊκό είναι πιθανοί στόχοι.
Τα εβραϊκά σχολεία διέθεταν πάντα εκπαιδευμένους φύλακες στην είσοδο και γονείς να εναλλάσσονται στη φύλαξη, φορώντας το αλεξίσφαιρο γιλέκο για την περίσταση, για να παρέχουν ένα επιπλέον «ζευγάρι μάτια επίβλεψης». Τις τελευταίες ημέρες, η αυξημένη προστασία είναι προτεραιότητα. «Ολα φυλάσσονται παραπάνω», μου είπε μια φίλη, «όταν το Ισραήλ είναι πρωτοσέλιδο ο απροκάλυπτος αντισημιτισμός ανθεί» και «ο φόβος είναι παρών και πολύ ρεαλιστικός». Οι μαθητές των εβραϊκών σχολείων αυτή τη φορά έλαβαν από τους διευθυντές δύο επιπλέον οδηγίες για την ασφάλειά τους. Να αποφεύγουν τις ανοίκειες διαδρομές και προαιρετικά να εισέρχονται με τη στολή (με το αναγνωριστικό σήμα επάνω). Για να μη στοχοποιηθούν ως Εβραίοι, καλούνται να μη φορούν τη σχολική στολή, να εξαφανίσουν οποιοδήποτε προφανές σύμβολο, να κρύψουν το παραδοσιακό κιπά (που καλύπτει το κεφάλι) με ένα άλλο ουδέτερο καπέλο.
Ο πολιτισμένος κόσμος, ογδόντα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, είπε «ποτέ ξανά». Πού πήγε αυτή η υπόσχεση; Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για το Ισραήλ και τη πολιτική του. Δεν αναρωτιέμαι πού πήγε αυτή η υπόσχεση απέναντι σε μια χώρα που γεννήθηκε, για να έχει ρίζες, έπειτα από μια γενοκτονία. Ακόμη και αν, όπως έγραψε η Σιμόν Βέιλ, «το να έχει κανείς ρίζες είναι ίσως η σημαντικότερη και λιγότερο αναγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής». Αναρωτιέμαι πού πήγε αυτή η υπόσχεση απέναντι στους Εβραίους, όλου του πλανήτη, που γεννήθηκαν από τις στάχτες ενός αφανισμού. Πώς μπορούμε να αισθανόμαστε καλά όταν στην Αυστραλία, έξω από την Οπερα του Σίδνεϊ, πανηγυρίζουν τη βαρβαρότητα με το σύνθημα «Γκάζι στους Εβραίους»;
Ο πολιτισμένος κόσμος, ογδόντα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, είπε «ποτέ ξανά». Πού πήγε αυτή η υπόσχεση;
Γιατί, όσον αφορά τον αντισημιτισμό, υπάρχει ένα τυφλό σημείο και κανείς δεν τον λαμβάνει σοβαρά υπόψη του. Κατατάσσεται σε ρατσισμό δεύτερης κατηγορίας. Η κοινωνία δείχνει ευαίσθητη και ετοιμοπόλεμη για όλες τις κοινωνικές αδικίες, ασχολείται με όλων των ειδών τις προκαταλήψεις, προβληματίζεται με όλους τους -ισμούς, αλλά συνεχίζει να στρέφει το βλέμμα αλλού σε ό,τι αφορά τον αδιαμφισβήτητο ρατσισμό.
Τολμήστε να πείτε ότι άντρες και γυναίκες δεν μπορούν να ανταγωνίζονται στον στίβο του αθλητισμού, ριψοκινδυνέψτε να υπονοήσετε ότι ένας άντρας δεν μπορεί να κάνει παιδιά, ρισκάρετε να αναρωτηθείτε «μήπως πρέπει να σκεφτούμε τη παράνομη μετανάστευση;». Θα σας κουνήσουν το δάχτυλο και θα σας πουν φασίστα. Για πολλούς όλα είναι φασισμός εκτός από τον πραγματικό, τον άξιο προσοχής φασισμό, που περιλαμβάνει λεκτικές προσβολές, ενεργητικές επιθέσεις και άγριες θηριωδίες εναντίον μιας μειονότητας, μιας φυλής, μιας θρησκείας. Το να σφαγιάζεις μωρά, ηλικιωμένους, νέα παιδιά που διασκεδάζουν και να επιθυμείς ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα είναι κτηνωδία και καμία αφήγηση «καταπίεσης» δεν μπορεί να τη συγχωρέσει.
Το κοινωνικό σύνολο δίνει μάχες για όσους θεωρεί ότι είναι τυραννισμένοι. Τους Εβραίους τους κατατάσσει στο κατεστημένο και όχι στους καταπιεσμένους που χρειάζονται στήριξη. Οι λόγοι ποικίλλουν. Γιατί είναι έξυπνοι με επιρροή, γιατί έχουν ένα δίκτυο γνωριμιών και αλληλοϋποστήριξης, γιατί κάποιοι είναι οικονομικά προνομιούχοι. Ακόμη και αν δεχτώ όλα τα παραπάνω, δεν ξέρω πώς αυτά μπορούν να προστατέψουν από τον φανατισμό. Πραγματική κυριαρχία έχει όποιος νιώθει ασφαλής και οι Εβραίοι πουθενά στον κόσμο δεν νιώθουν ασφαλείς.
Την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείτε πώς ο Χίτλερ βρέθηκε στην εξουσία, αναλογιστείτε πόσοι υποτίμησαν την πορεία του, πόσοι αδιαφόρησαν. Τι άλλαξε για την ηλικιωμένη γυναίκα που βγήκε ζωντανή από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να σφαχτεί αργότερα από τη Χαμάς, η οποία ανέβασε φωτογραφίες στο Facebook για να τη δει η οικογένειά της; Τι άλλαξε για τον νεαρό που επέζησε από τη σφαγή επειδή ακολούθησε τη συμβουλή των παππούδων του από το 1943; Είχε δασκαλευτεί να προσποιείται τον νεκρό. Πέθαναν ή επέζησαν υπό καθεστώς φόβου. Το ρέιβ ειρήνης και ελευθερίας τελείωσε.
Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.