Δεν υπάρχει πιο άγριο θηρίο από τον άνθρωπο. Οι πρωτοφανείς φρικαλεότητες των τρομοκρατών της Χαμάς με ανύποπτα θύματα εκατοντάδες αμάχους, ακόμη και νήπια, προκαλούν σοκ και αποτροπιασμό σε όλο τον κόσμο. Φρικιαστικές σφαγές που θα προκαλέσουν αντίποινα εκδίκησης – μια μαζική χερσαία επιχείρηση των στρατιωτικών δυνάμεων στη Γάζα, που θα έχει χιλιάδες νεκρούς.
Αλλη μια αιματοβαμμένη σελίδα στην ιστορία των δύο αυτών λαών που ξεκίνησε το 1948 με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και συνεχίζεται 75 χρόνια τώρα με έναν φαύλο κύκλο δολοφονιών κι από τις δύο πλευρές που διαιωνίζουν το άσβεστο μίσος.
Αυτό που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό είναι πώς είναι δυνατόν οι Ισραηλινοί, ένας από τους ικανότερους λαούς του κόσμου, με πανίσχυρη στις ΗΠΑ και φωτισμένη ομογένεια, με μοναδικούς επιστήμονες, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες, αλλά και μεγάλη ιστορική γνώση και μνήμη, με επτά εκατομμύρια νεκρούς στα κρεματόρια των ναζί, δεν κατάφερε έως τώρα να βρει μια λύση στην περιοχή. Που να προβλέπει και την ίδρυση υπό την επίβλεψη της διεθνούς κοινότητας ενός παλαιστινιακού κράτους που θα συνυπάρχει δίπλα στο κράτος του Ισραήλ. Δεν ισχυρίζομαι ότι η ισχύς της άρνησης των Παλαιστινίων να δεχθούν οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση είναι αμελητέα, ωστόσο θεωρώ ότι οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα θα είχαν βρει τη φόρμουλα εάν υπήρχε η πολιτική βούληση να βρεθεί διέξοδος στο πρόβλημα.
Οι τελευταίες σημαντικές προσπάθειες για εξεύρεση ενός κοινώς αποδεκτού συμβιβασμού ανάμεσα στις δύο πλευρές ναυάγησαν εδώ και δεκαετίες – κυρίως με παλαιστινιακή υπαιτιότητα. Στο Οσλο το 1993, που είχε μάλιστα ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του αρχιτέκτονα της συμφωνίας Αραφάτ – Ράμπιν, του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, από το χέρι ενός εθνικιστή Εβραίου. Και στο Καμπ Ντέιβιντ, στη συνάντηση Αραφάτ – Μπαράκ το 2000, που είχε και πάλι άδοξο τέλος.
Στην εικοσαετία που ακολούθησε, οι ειρηνευτικές προσπάθειες με αμερικανική μεσολάβηση αδράνησαν παντελώς και οι σκληροπυρηνικοί και των δύο πλευρών ενίσχυσαν τις αδιάλλακτες θέσεις τους.
Η Χαμάς ελέγχει απόλυτα τη Γάζα μετά τις εκλογές του 2006, οι οποίες είναι και οι τελευταίες στην περιοχή, αφού η οργάνωση δεν επιτρέπει τη διοργάνωση νέων. Η Χαμάς έχει απορρίψει τη λύση των δύο κρατών και υποστηρίζεται πολιτικά και οικονομικά, όπως και η Λωρίδα της Γάζας, από τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και κυρίως από το Ιράν, που διακηρύσσει την εξαφάνιση του Ισραήλ και υποστηρίζει επίσης τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο.
Η αδιαλλαξία φέρνει αδιαλλαξία και ο φαύλος κύκλος ανατροφοδοτείται. Η διπλωματική στασιμότητα αλλά και οι σκληρές κυβερνήσεις Νετανιάχου –η τελευταία με συμμετοχή και ακραίων ακροδεξιών στοιχείων– είχαν ως αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης στη Γάζα να γίνονται συνεχώς ασφυκτικότερες. Μιλάμε για μια περίκλειστη και αποκλεισμένη από το Ισραήλ λωρίδα γης περίπου 45 τετραγωνικών χιλιομέτρων –όσο ένα μικρό ελληνικό νησί, π.χ. τα Ψαρά–, πλήρως εξαρτημένη για νερό, ηλεκτρικό και τρόφιμα από το Ισραήλ και με 50% ανεργία. Συνθήκες που ενισχύουν μια αδιάλλακτη και ακραία Χαμάς, ενώ περιθωριοποιούν πολιτικά την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Οχθη των 2,8 εκατομμυρίων Παλαιστινίων.
Η θρυαλλίδα που οδήγησε τους τρομοκράτες της Χαμάς να σφαγιάσουν εκατοντάδες αμάχους και να προχωρήσουν στην απαγωγή δεκάδων πολιτών ήταν η προσπάθεια των ισραηλινών κυβερνήσεων να βελτιώσουν ή και να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους με τις αραβικές χώρες της περιοχής – από την Αίγυπτο και τον Λίβανο έως τη Σαουδική Αραβία, χωρίς την προηγούμενη επίλυση του Παλαιστινιακού.
Το πρόβλημα, όμως, δεν λύνεται αγνοώντας το ή παρακάμπτοντάς το. Αντίθετα, οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε άγρια θηρία. Η χερσαία επίθεση και κατοχή της Γάζας θα εκριζώσει τη Χαμάς και θα πάρει εκδίκηση για τη σφαγή των αμάχων, αλλά δεν είναι λύση. Τα πάνω από 5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που ζουν στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την περιοχή και θα συνεχίσουν τον αιματηρό ανταρτοπόλεμο. Αίμα στο αίμα χωρίς τελειωμό.
Μόνη διέξοδος είναι να υπάρξει και πάλι μια διεθνής πρωτοβουλία με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ και τη στήριξη της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας για την αναζήτηση μιας ειρηνικής λύσης συνύπαρξης. Οι ακραίοι του Νετανιάχου, αλλά και όσοι φανατικοί θέλουν μια Μέση Ανατολή χωρίς κράτος του Ισραήλ, να πιεστούν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να επιτρέψουν στις πιο νηφάλιες φωνές να αναζητήσουν και πάλι νέους τρόπους συνεννόησης.