Τον Αύγουστο του 2015 είκοσι πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανεξαρτητοποιήθηκαν και ίδρυσαν δική τους κοινοβουλευτική ομάδα υπό τον τίτλο «Λαϊκή Ενότητα». Μέσα σε λίγες ημέρες είχαν συνταχθεί μαζί τους άλλοι πέντε βουλευτές και περισσότερα από πενήντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για κανονική διάσπαση. Οχι αστεία.
Οι συνθήκες ήταν κάτι περισσότερο από ευνοϊκές για το νέο σχήμα: Ο Τσίπρας είχε προδώσει την αντιμνημονιακή του επαγγελία – και το «όχι» στο δημοψήφισμα. Η χρεοκοπία υπέθαλπε τη ριζοσπαστικοποίηση. Ενα κόμμα πούρων, αριστερότατων αντιμνημονιακών είχε πολύ καλές εκλογικές προοπτικές. Κι ωστόσο πήρε 2,86%. Οι ψηφοφόροι αψήφησαν τους σκληροπυρηνικούς. Προτίμησαν τον βιρτουόζο της κωλοτούμπας (και αταλάντευτο εταίρο του Πάνου Καμμένου) ίσως γιατί αρχικώς τον είχαν επιλέξει ακριβώς γι’ αυτό: Για να «κάνει φασαρία» με κάποια ευελιξία· όχι για να επιχειρήσει με δογματική προσήλωση ένα Κούγκι – μια επίθεση εθνικής αυτοκτονίας.
Η, όχι και τόσο παλιά, ιστορία είναι χρήσιμη αν θέλει κανείς να ζυγίσει τα ενδεχόμενα από τη νέα, πιο φαντασμαγορική αυτή τη φορά, πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος αρχηγός φαίνεται ξένος όχι με το κόμμα, αλλά με την ίδια την πολιτική. Ομως, εκείνοι που τον αμφισβητούν, το επιχειρούν πάλι στο όνομα της αριστερής καθαρότητας. Ο Κασσελάκης δεν τους κάνει επειδή παραχαράσσει την ιδεολογική ταυτότητα – «αυτά που λέει δεν εκπροσωπούν τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως είπε και ο Φίλης, πριν από την υπερατλαντική διαγραφή του. Αρα, η διάσπαση επιχειρείται στο όνομα της διατήρησης ενός «αυθεντικού» ΣΥΡΙΖΑ – μιας Αριστεράς που περιγράφεται στη σχετική προκήρυξη της «Ομπρέλας» με τους αρχαιομεταπολιτευτικούς όρους του «σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία» και «σαφή ταξική τοποθέτηση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επειδή δεν ήταν αρκετά αριστερός;
Ενδίδοντας στη συνωμοσιολογία, που πάντα διαπότιζε το αέναο ψυχόδραμα των διασπάσεων της Αριστεράς, ο Φίλης βλέπει «αποστολή διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ από εξωπολιτικούς παράγοντες». Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως διαλύθηκε στην κάλπη. Διαλύθηκαν τα ερείσματά του στις λαϊκές γειτονιές της Αττικής, εκεί που είχε διαδεχθεί το ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχη δύναμη.
Εχει άραγε μελετήσει κανείς στο κόμμα –κασσελακικός ή αντικασσελακικός– γιατί συντελέστηκε αυτή η ιστορική ανατροπή στη Δυτική Αθήνα, τη Δυτική Αττική, τη Β΄ Πειραιά; Πιστεύει κανείς ότι σε αυτές τις περιφέρειες ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την επιρροή του επειδή δεν ήταν αρκετά αριστερός; Και τότε γιατί οι πρώην ψηφοφόροι του κατευθύνθηκαν προς τον Μητσοτάκη;
Η κοινωνία παρακολουθεί τους διαγραμμένους του Κασσελάκη, όπως παρακολουθεί και τον ίδιο: Από περιέργεια. Παρακολουθεί το ριάλιτι. Αλλά το πολιτικό «επίδικο» (όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι στη γλώσσα τους), αν υπάρχει, παραμένει αθέατο και μάλλον αδιάφορο. Φαίνονται σαν μια σύνοδος όπου ορθόδοξοι και αιρετικοί πιάνονται μούσι με μούσι για το φύλο των αγγέλων.