Εδώ και σχεδόν δέκα μήνες, παρατηρείται μια πρωτόγνωρη ηρεμία στο Αιγαίο. Αυτή δεν είναι μόνον απόρροια πολιτικής βούλησης. Εχει και οικονομική διάσταση, ενώ οφείλεται και σε επιχειρησιακές αδυναμίες. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί θετική εξέλιξη, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί.
Οι δύο πλευρές αποτιμούν θετικά τη μέχρι τώρα πορεία, που ξεκίνησε άτυπα μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Τουρκία, τον περασμένο Φεβρουάριο, και έλαβε συγκεκριμένη δυναμική μετά τις συναντήσεις του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο, στο Βίλνιους, και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, στη Νέα Υόρκη.
Οι δίαυλοι επικοινωνίας λειτουργούν και οι συμφωνίες σε θέματα χαμηλής πολιτικής προχωρούν. Η θετική πορεία θα αναβαθμιστεί περαιτέρω με τη συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας σε ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη.
Φυσικά, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, ένα απρόσμενο γεγονός να οδηγήσει σε απότομη ανατροπή, ειδικά από τον απρόβλεπτο και εκρηκτικό Ταγίπ Ερντογάν. Με δεδομένη τη στάση που τηρεί ο Τούρκος πρόεδρος έναντι της Δύσης, το τελευταίο που χρειάζεται είναι μια όξυνση των σχέσεων με την Ελλάδα.
Κοινή επιδίωξη, να περιοριστούν οι συνέπειες που μπορεί να έχει ο πόλεμος στην περιοχή τους.
Η Αθήνα κινείται σταθερά στο δυτικό στρατόπεδο, αξιοποιεί τη γεωγραφική θέση της με τον ρόλο της να αναβαθμίζεται και, ταυτόχρονα, ενεργοποιείται στο ανθρωπιστικό σκέλος.
Από την πλευρά της, η Αγκυρα επιχειρεί να αναδειχθεί σε ηγετική δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου συγκρουόμενη ευθέως με το Ισραήλ και τη Δύση. Σε αυτή την προσπάθεια δεν επιθυμεί και δεν αντέχει επιπρόσθετα ανοιχτά μέτωπα, που δεν της προσφέρουν οφέλη, αλλά αντιθέτως δυσχεραίνουν την πορεία της.
Ενα καυτό ζήτημα που ανησυχεί και τις δύο χώρες είναι οι ροές προσφύγων και μεταναστών. Η Τουρκία ήδη φιλοξενεί σχεδόν τέσσερα εκατ. ανθρώπους ως απόρροια του πολέμου στη Συρία. Το πρόβλημα απασχολεί όλες τις χώρες της Μεσογείου, ιδιαίτερα σε μια φάση κατά την οποία οι αραβικοί πληθυσμοί εξεγείρονται, θέτοντας υπό δοκιμασία τα μετριοπαθή καθεστώτα σε γεωπολιτικά σημαντικές χώρες όπως είναι η Αίγυπτος.
Αθήνα και Αγκυρα εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και έχουν διαφορετικούς στρατηγικούς στόχους σε σχέση με την κρίση. Ωστόσο, δεν επιθυμούν την εξάπλωση των εχθροπραξιών, όχι σε επίπεδο θεωρητικής ρητορικής, αλλά για συγκεκριμένους πρακτικούς λόγους. Τους «ενώνει» η κοινή επιδίωξη να περιοριστούν οι συνέπειες που μπορεί να έχει ο πόλεμος στην περιοχή τους.
Με το εύφλεκτο σκηνικό στη Μέση Ανατολή να αυξάνει τις αβεβαιότητες, η ώριμη και σταθερή συνέχιση του ελληνοτουρκικού διαλόγου ωφελεί και τις δύο πλευρές.