Είναι λογική η ανακούφιση που νιώθουν όσοι, σαν τον φίλο Τάκη Θεοδωρόπουλο, υπέστησαν τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς των συριζανέλων. Μοιάζει με θεία δίκη η αποσύνθεση του πρώτου και βασικού συστατικού της τερατογένεσης 2015-2019. Ανθρώπινη θα ήταν και η χαιρεκακία, αν και ο Τάκης βρίσκει θλιβερή την παράσταση. «Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ μόνο κατάθλιψη μου προκαλεί. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν πενθώ για τη διάλυση αυτής της ομάδας ανθρώπων που απέδειξαν πως η περιώνυμη ιδεολογία τους δεν ήταν παρά ένας μανδύας που κάλυπτε τη γύμνια του θράσους, της εχθροπάθειας, της μικροπρέπειας» («Μια καταθλιπτική κωμωδία», «Κ», 14.11.2023).
Το ερώτημα όμως είναι ποιος ΣΥΡΙΖΑ φεύγει και ποιος μένει. «Το θράσος, η εχθροπάθεια, η μικροπρέπεια» θα εξαφανιστούν από την πολιτική επειδή διαλύεται ο βασικός φορέας έκφρασής τους στην ύστερη Μεταπολίτευση; Ή –αν θέλουμε να το δούμε πιο βαθιά– το ερώτημα είναι: γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα φαινόμενα ή απλώς τα ενίσχυσε; Μήπως προϋπήρχαν, φούντωσαν σε συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και η «πρώτη φορά» απλώς τα καβάλησε;
Το θράσος και η μικροπρέπεια προϋπήρχαν στην ελληνική κοινωνία· ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς τα καβάλησε και φυσικά τα ενίσχυσε.
Το πρώτο απαντάται εύκολα. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί σε πολλά με τον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, να εκνευρίζεται με τις εμμονές του κ. Νίκου Φίλη για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, να γέλασε με τις απόψεις του κ. Νίκου Βούτση ότι «το Διαδίκτυο μπορεί να ρυθμιστεί όπως η ραδιοτηλεόραση!» («Αυγή», 10.4.2015), αλλά επ’ ουδενί μπορούμε να τους φανταστούμε ως αρχηγούς των ατάκτων στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε υπήρξαν φορείς εχθροπάθειας και μικροπρέπειας. Αυτό που μπορεί να τους προσάψει κάποιος είναι το πόσο κοντόφθαλμοι υπήρξαν. Ανέχθηκαν, λόγω «επαναστατικού προτάγματος» –ή μήπως κυβερνητικών καθηκόντων;–, τη χυδαιότητα που εξέπεμπαν οι υπόγες του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι που οι τελευταίες στράφηκαν εναντίον τους. Βρήκαν στο αλάτι, όσα ούρησαν οι σύντροφοί τους στη θάλασσα.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ερώτημα πρέπει να δεχθούμε ότι το θράσος, η εχθροπάθεια, η μικροπρέπεια προϋπήρχαν στην ελληνική κοινωνία και ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς τα καβάλησε και φυσικά τα ενίσχυσε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη τη δύσκολη περίοδο εμφανίστηκαν χειρότερα φαινόμενα, η ενίσχυση δηλαδή ομάδων που δεν έβριζαν απλώς, αλλά μαχαίρωναν· αναφερόμαστε, φυσικά, στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής. Κι εδώ που τα λέμε, σιγά μην μπορούσε μια ομάδα τυχάρπαστων να δημιουργήσει τέτοια μαζικά φαινόμενα, έστω κι αν αυτά είναι αρνητικά. Εξάλλου, θράσος, εχθροπάθεια, μικροπρέπεια τα συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2010-2015 κατάφερε να τα στεγάσει καλύτερα και περισσότερο από τα υπόλοιπα ανταγωνιστικά πολιτικά σχήματα.
Στον κ. Αλέξη Τσίπρα πιστώνεται η ξαφνική εκλογίκευση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, που πίστευε ότι με δημοψηφίσματα μπορεί να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα. Η αήθεια όμως που προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2010-2015 παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα. Δεν υπήρξε «kolotoumpa» σε σχέση με το κυρίαρχο ήθος που εξέπεμπε. Οι επιθέσεις κατά των «μίσθαρνων γερμανοτσολιάδων» συνεχίστηκαν ακόμη και την ώρα που ο κ. Τσίπρας περνούσε ολόκληρα απογεύματα με την κ. Αγκελα Μέρκελ. Οι καταγγελίες για «ξεπούλημα του εθνικού πλούτου» συνεχίζονταν την ώρα που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφιζαν το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Οπως γράφαμε τότε, «όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο μη αρεστό στους συριζανέλους υφίστανται έναν καταιγισμό ύβρεων και απειλών για τη σωματική τους ακεραιότητα από ψευδώνυμους συνήθως λογαριασμούς» («Επιθέσεις μίσους χωρίς χιούμορ», 28.6.2015). Το κρεσέντο της αήθειας ήταν το περιώνυμο χυδαίο σύνθημα κατά του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Τώρα, απλώς για τακτικούς λόγους, αυτό το ήθος εκπέμπεται προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. «Το θράσος, η εχθροπάθεια, η μικροπρέπεια» δεν θα εξαφανιστούν από την πολιτική επειδή διαλύεται ο μανδύας τους.