Οι πιο φανατικοί του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, παρά τις πολυετείς και επίμονες προσπάθειές τους, δεν κατάφεραν ποτέ αυτό που πέτυχε ο Στ. Κασσελάκης μέσα σε λίγους μήνες: Μια διπλή και εξαιρετικά θορυβώδη διάσπαση, που επιτρέπει στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να διεκδικεί με αξιώσεις τη δεύτερη θέση στις προσεχείς ευρωεκλογές και στη Ν.Δ. να απολαμβάνει πρωτοφανή πολιτική παντοδυναμία.
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας δεν έρχεται για τους λόγους που θα ήθελαν οι πιο εμπαθείς αντίπαλοί του: Επειδή επέστρεψε η κανονικότητα (Μητσοτάκης), που δεν ταιριάζει στην Αριστερά (Αχτσιόγλου), επειδή υπήρξαν περιστασιακοί ένοικοι της εξουσίας (Σημίτης), επειδή τελείωσε η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς (Βορίδης).
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται επειδή το 2015 κέρδισαν τις εκλογές ως αντιμνημονιακό κόμμα και τις έχασαν ως μνημονιακό, χωρίς να καταλαβαίνουν την αλλαγή της ιστορικής συγκυρίας και τη μετάβαση της κοινωνικής πλειοψηφίας από την οργή στην απογοήτευση και από τη διεκδικητικότητα στον συμβιβασμό. Και ακόμη, επειδή βρέθηκαν στην εξουσία λόγω της χρεοκοπίας και όχι επειδή επιδοκιμάστηκε η (ανεδαφική έως αφελής) πολιτική τους πρόταση.
Αντιμετωπίζοντας την τύχη τους σαν επιτυχία και την επιστροφή τους στην εξουσία σαν νομοτέλεια, δεν άλλαξαν ούτε τρόπο κομματικής λειτουργίας (συνδυασμός αρχηγισμού και εσωκομματικής αταξίας) ούτε αντιπολιτευτική μανιέρα (γενικευμένη άρνηση και διαμαρτυρία για όλα), ενώ υποκατέστησαν την πολιτική με τη συνθηματολογία και την επικοινωνία με τη φασαρία.
Οταν στις τελευταίες εκλογές τούς εγκατέλειψαν 600.000 ψηφοφόροι από το 1.800.000 που τους έδωσαν δεύτερη ευκαιρία να μείνουν μεγάλο κόμμα το 2019, βλέποντας ότι το «μαγαζί» (Παππάς) μικραίνει, άρχισαν να σπρώχνονται για να καταλάβουν ζωτικό χώρο.
Μετά ήρθε ο Κασσελάκης και τα φρένα έσπασαν. Το γεγονός ότι η κομματική βάση επέλεξε τον ουρανοκατέβατο από το Μαϊάμι εκφράζοντας απέχθεια για το κομματικό κατεστημένο προκάλεσε ανεξέλεγκτη σεισμική δραστηριότητα. Οχι μόνον επειδή πήρε το πάνω χέρι ο Πολάκης, αλλά και γιατί ο νέος πρόεδρος εκπροσωπεί το απολύτως ανοίκειο, σε όλα τα επίπεδα, για τους παλιούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ήττα του εχθρού δεν είναι το ίδιο γλυκιά όταν δεν την πέτυχες εσύ, που είχες δώσει με αυτόν τον σκοπό νόημα στη ζωή σου ή στην παρουσία σου στα social media. Η αποδυνάμωσή του, πόσο μάλλον η εξόντωση, ανατρέπει και τις δικές σου ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί στη βάση μιας λυσσαλέας μάχης που πια δεν έχει δικαιολογία, ούτε πρόσχημα, για να συνεχιστεί.
Τελειώνουν και τα επιχειρήματα για τη συγκάλυψη της μεταρρυθμιστικής αδράνειας της κυβέρνησης. Μόνοι τους παίζουν και άρα μόνοι τους κερδίζουν ή χάνουν.
Με αυτή την έννοια, ο Στ. Κασσελάκης δεν έφερε τα πάνω κάτω μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στους σκληρούς του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, οι οποίοι θρέφονταν με την απέχθεια, την εμμονή, το μίσος και τώρα πεινούν, διψούν και απορούν.
Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.
