Οταν η οικογενειακή εστία, το ασφαλές κουκούλι, η σανίδα σωτηρίας σε εποχές κρίσης, μετατρέπεται σε θάλαμο βασανιστηρίων, το πεπρωμένο της ενδέχεται να γραφτεί με αίμα. Εφηβος μαχαιρώνει μέχρι θανάτου τον δυνάστη πατέρα. Συνέβη πριν από μια εβδομάδα στα Καλύβια θυμίζοντας την ιστορία του μαθητή της Γ΄ Λυκείου, που τον Φεβρουάριο του 1998 στου Ζωγράφου, σκοτώνει με σφυρί τον βάναυσο πατέρα την ώρα που κακοποιεί βίαια τη μητέρα. ΗΠΑ, 2007. Κορίτσι 13 ετών πυροβολεί με κυνηγετικό όπλο στο πρόσωπο τον πατέρα την ώρα που αυτός κοιμάται· τη βίαζε συστηματικά από τα έξι. ΗΠΑ, 2013. Αγόρι 13 ετών γαζώνει τον νταή πατέρα που δέρνει άγρια τη μητέρα· το δικαστήριο αργότερα το αθωώνει. ΗΠΑ, 2019. Δεκαεπτάχρονος δολοφονεί σε αυτοάμυνα τον αυταρχικό πατέρα που τον είχε αποσπάσει στα 5 με δόλο από τη μητέρα και τον κρατούσε έγκλειστο, παρακολουθούσε με κάμερες την κάθε του κίνηση, δεν του επέτρεπε να πάει σχολείο, να έχει επαφή με τον έξω κόσμο. Ιταλία, 2020· 17χρονος δολοφονεί τον μέθυσο πατέρα που κακοποιούσε συστηματικά τον ίδιο, τον αδελφό και τη μητέρα. Είναι μόνο λίγες από τις εκατοντάδες ιστορίες δολοφονίας τυραννικών ανδρών από εξοργισμένους ανήλικους γιους –κυρίως–, που γράφονται κάθε χρόνο στα κατάστιχα του κόσμου, ανατρέποντας τις συμβατικές ιδέες περί αμφίδρομων ιερών οικογενειακών αισθημάτων.
Οι έφηβοι πατροκτόνοι –σε αντίθεση με τους ενήλικες πατροκτόνους, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν ιστορικό ψυχικής ασθένειας– είναι ψυχικά υγιή άτομα που υφίστανται βαριά και μακροχρόνια κακοποίηση. Το χέρι τους οπλίζει ο ψυχικός και σωματικός πόνος, η πίεση να απαλλαγούν από την πατρική βάρβαρη δυναστεία, να αποδράσουν από τον ιστό του ατελεύτητου τρόμου. Είναι θύματα που μόνο σπάνια μετατρέπονται σε θύτες. Διότι, είναι δέκα φορές μεγαλύτερες οι πιθανότητες ένα παιδί να χάσει τη ζωή του από χέρι οικείου, από ό,τι ένας πατέρας να δολοφονηθεί από το τέκνο του.
Ενα έγκλημα, φόνος, για ένα άλλο έγκλημα, κακοποίηση. Για το θύμα-θύτη μοιάζει με μονόδρομο, με τη μοναδική απάντηση σε μια αφόρητη ζωή, όμως δεν είναι. Τον μονόδρομο αυτό χτίζει η συγκάλυψη των διαταραγμένων σχέσεων από μέλη της οικογένειας, η εθελοτυφλία γειτόνων και φίλων, η αδράνεια των αρχών μπρος στη δυσκολία να ανιχνευθεί και να προληφθεί η ενδοοικογενειακή βία. Αν ένα από τα παραπάνω άλλαζε, ίσως να φωτιζόταν μια διαφορετική οδός διαφυγής.