Είναι πολλαπλώς άσχημη εξέλιξη, για τη δυτική παράδοση και για την ακαδημαϊκή ελευθερία, η παραίτηση της προέδρου του Χάρβαρντ, Κλοντίν Γκέι.
Συμφώνως με το ακροδεξιό κατηγορητήριο –που ασπάστηκαν διάφοροι «κεντρώοι», όπως ο πρώην υπουργός του Κλίντον Λάρι Σάμερς– η Κλοντίν Γκέι δεν αντέδρασε σε μια ανακοίνωση διαφόρων φοιτητικών οργανώσεων που διακινούσαν την ανοησία ότι το Ισραήλ είναι «αποκλειστικώς υπεύθυνο για την εξελισσόμενη βία» στην Παλαιστίνη. Με άλλα λόγια, κατηγορήθηκε για την ίδια ρετσινιά που κάποιοι επιχείρησαν να κολλήσουν στον νέο δήμαρχο Αθηναίων, ότι δηλαδή είδε στο Σύνταγμα παλαιστινιακές σημαίες και δεν αντέδρασε. Προφανώς, έπρεπε να κατέβει από την εξέδρα και να τις μαζέψει…
Στη δυτική ακαδημαϊκή παράδοση, οι ανοησίες αντιμετωπίζονται με τη λογική, άντε και με τη χλεύη. Φυσικά, δεν ήταν δουλειά της προέδρου του Χάρβαρντ να απαντήσει στην εξωφρενική ανακοίνωση των 32 φοιτητικών συλλόγων· είναι δουλειά κάποιων άλλων συλλόγων ή καθηγητών που διδάσκουν την τυπική λογική. Αντ’ αυτού, είχαμε –Θεέ και Κύριε!– ακροδεξιούς, σαν τη βουλευτή Ελίζ Στέφανικ, να ζητούν την καρατόμηση των πρυτανικών αρχών διότι δεν έκαναν τη δουλειά του κυβερνητικού εκπροσώπου του Ισραήλ, αν η ανακοίνωση των φοιτητών έχρηζε κάποιας απάντησης. Φαίνεται ότι και οι ακροδεξιοί μπορούν να αλλάζουν μπαϊράκι (από τον αντισημιτισμό, στην άκριτη υποστήριξη του Ισραήλ) αλλά όχι μεθόδους.
Δημιουργήθηκε εσχάτως μια παράδοση λογοκρισίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δεν είναι λογοκρισία άνωθεν, εναντίον της οποίας πάλεψαν οι ακαδημαϊκοί αιώνες τώρα. Είναι λογοκρισία από τα κάτω και από τα πλάγια. Δεν είναι κρατική, αλλά ιδιωτική. Υπάρχει η κάτωθεν λογοκρισία της πολιτικής ορθότητας των «κινημάτων woke», που με δημοκρατικοφανείς τρόπους (φωνές, καθιστικές διαμαρτυρίες κ.ά.) ακυρώνουν διαλέξεις που δεν είναι του αριστερόστροφου συρμού. Τώρα φτιάχνεται και η παράδοση της πλαγιόθεν λογοκρισίας. Ισχυροί χορηγοί των ΑΕΙ χρησιμοποιούν ως μοχλό το χρήμα για να επιβάλουν ηγεσίες, δηλαδή απόψεις, στα πανεπιστήμια.
Αυτό δεν προμηνύει κάτι καλό, ούτε καν σε αυτούς που την ασκούν. Ενισχύει τον αντισημιτισμό, δίνοντας επιχειρήματα σε παλαιοψεκασμένους, όσους διακινούν την πιο επικίνδυνη θεωρία συνωμοσίας: «Οι Εβραίοι διοικούν τον κόσμο» ή, έστω, τα μεγάλα ΑΕΙ των ΗΠΑ. Ακριβό τίμημα για μια ανακοίνωση λίγων αράδων από λίγες φοιτητικές οργανώσεις.
Τέλος, θέτει επί τάπητος ένα μεγάλο ερώτημα: Από ποιον απειλείται πλέον η ελευθερία του λόγου στις δυτικές κοινωνίες;