Καθώς τα κόμματα χαράσσουν τη στρατηγική τους για το επόμενο πεντάμηνο, ενόψει των ευρωεκλογών, το ενδιαφέρον στρέφεται πρωτίστως στην αντιπολίτευση.
Η Νέα Δημοκρατία διατηρεί την τεράστια υπεροχή της και παρά την ακρίβεια που συνεχίζει να πλήττει τα νοικοκυριά και τη δοκιμασία επερχόμενων δράσεων και νομοθετικών πρωτοβουλιών, που ίσως προκαλέσουν κάποιες αναταράξεις, σ’ αυτή τη φάση δεν απειλείται.
Υπό αυτό το πρίσμα, η προσοχή στρέφεται σε δύο χώρους.
Πρώτον, στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, όπου το στοίχημα είναι αν θα δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στον κατακερματισμένο σήμερα χώρο να αρθρώσει ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο, ο οποίος να υποστηρίζεται από ένα τέτοιο ποσοστό αθροιστικά, ώστε να εκλαμβάνεται ως πραγματικά ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση στην κυβέρνηση.
Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ένα ελάχιστο επίπεδο συνεργασίας, αν όχι συμπόρευσης –η συνένωση φαντάζει αδύνατη–, ώστε το συνολικό ποσοστό να πείθει και να δίνει προοπτική.
Η Ν.Δ., παρά τη δοκιμασία επερχόμενων δράσεων και νομοθετικών πρωτοβουλιών, που ίσως προκαλέσουν αναταράξεις, σε αυτή τη φάση δεν απειλείται.
Δεν είναι απλά θέμα αριθμών και προσθέσεων, αλλά ουσίας και πολιτικών και εδώ βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση για τα τρία κόμματα του χώρου – ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά.
Οι μέχρι τώρα ενδείξεις, πάντως, δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικές, καθώς η εικόνα που εκπέμπεται είναι περισσότερο διαιρέσεων, αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμού, που συχνά αποκτούν και προσωπικά χαρακτηριστικά, παρά συγκλίσεων, συναινέσεων και κοινού βηματισμού.
Ο άλλος πολιτικός χώρος που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η πέραν της Νέας Δημοκρατίας Δεξιά, όπου, σε αντίθεση με το παρελθόν, υπάρχουν πλέον τρία κόμματα που αθροίζουν ένα καθόλου αμελητέο 13%.
Σε συνδυασμό με τη σταδιακή μετακίνηση του κυβερνώντος κόμματος, υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε πιο φιλελεύθερες πολιτικές, θα μπορούσαν δυνητικά να υπάρξουν εξελίξεις.
Η πιο χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών επηρεάζει αντίστροφα τους δύο χώρους. Δυσχεραίνει το στοίχημα της Κεντροαριστεράς, η ισχυροποίηση της οποίας θα ομαλοποιήσει το πολιτικό σκηνικό, ενώ ενθαρρύνει αυτό της άκρας Δεξιάς, που, αντίθετα, θα μπορούσε να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά.