Η χρονιά της πολιτικής μας ζωής εγκαινιάστηκε με την πατριωτική φλόγωση του κ. Κασσελάκη. Αφορμή για το οίδημα υπήρξε μια τοποθέτηση του βουλευτή Αγγελου Συρίγου για τη Συνθήκη της Λωζάννης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεώρησε πως ο κ. Συρίγος υιοθέτησε την αναθεωρητική στάση της Τουρκίας και τον κατακεραύνωσε με ένα λακωνικό, πλην όμως «μεστό περιεχομένου», μήνυμα από τον μυχό της αμερικανικής νύχτας όπου και υποδέχθηκε το νέον έτος. Του υπενθύμισε ότι η συνθήκη είναι ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής πολιτικής και ως εκ τούτου η δήλωσή του την αμφισβητεί. Για να μη μακρηγορώ: ο κ. Συρίγος είπε ότι πολλοί από τους όρους της συνθήκης είναι ξεπερασμένοι, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Αυτό που είναι πάντα ενεργό και επίκαιρο είναι η χάραξη των συνόρων. Δεν μπορώ να καταλάβω πού αποκλίνει από τη θέση της Ελλάδας. Ομως αυτό είναι η λεπτομέρεια της υπόθεσης. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι ο κ. Κασσελάκης θεωρεί εαυτόν αρμόδιο να δώσει μαθήματα διπλωματικού πατριωτισμού σ’ έναν άνθρωπο σαν τον Συρίγο, ειδικά στα ελληνοτουρκικά στα οποία ο βουλευτής έχει αφιερώσει τη ζωή του και την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία. Δεν σημαίνει ότι έχει το αλάνθαστο. Αυτό που σημαίνει είναι ότι ο κ. Κασσελάκης έχει το ακαταλόγιστο. Και προσφέρει με τη χαρακτηριστική άνεση τού άσχετου χιουμοριστικές πιρουέτες, που τις εμφανίζει ως πολιτικές προτάσεις.
Δεν είναι τυχαίο πρόσωπο ο κ. Κασσελάκης. Είχε έρθει στην Ελλάδα για διακοπές με τον σύζυγό του και τον σκύλο τους και έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στέλνοντας στα αζήτητα των δημοσκοπήσεων όλους τους βαρύγδουπους που μας κυβερνούσαν πριν από μερικά χρόνια. Και χωρίς να ανοίξει μύτη άλλαξε τον υπότιτλο του κόμματός του από «ριζοσπαστική Αριστερά» σε «πατριωτική Αριστερά». Από μιαν άποψη δεν είναι και τόσο άσχημο ως τακτική επιβίωσης. Διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ κάνει μια κυκλωτική κίνηση και απευθύνεται στους ψηφοφόρους που κινούνται στα δεξιά της Ν.Δ. Με δυο τρεις δηλώσεις σαν κι αυτήν με τον Συρίγο, ποιος ξέρει, μπορεί να τους σαρώσει και να αναλάβει τους ψηφοφόρους τους υπό την προστασία του. Στο κάτω κάτω πώς κέρδισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κασσελάκης έχει με το μέρος του την ανυπαρξία ιδεολογικών αναστολών. Εχει με το μέρος του και την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης. Αλλά η ιδέα της «πατριωτικής Αριστεράς» δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Σε όποιον κι αν ανήκουν τα πνευματικά της δικαιώματα αυτός θα την καρπωθεί ως τη νέα εκδοχή του λαϊκισμού. Ολα αυτά μοιάζουν με ανέκδοτο. Ομως και το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του Κασσελάκη έμοιαζε με ανέκδοτο.