Η απόφαση της κυβερνήσεως να εισαγάγει στη Βουλή ν/σ θεσπίζοντας τον γάμο ομοφύλων ζευγαριών, που αναποφεύκτως συνεπάγεται και το δικαίωμα υιοθεσίας τέκνων από παρένθετες μητέρες, προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση μητροπολίτου της Παλαιάς Ελλάδος καθώς και κάποιων άλλων ιεραρχών.
Αλλά το όλο θέμα δεν πρόκειται να διαταράξει ανεπανόρθωτα τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας – ή να αποτελέσει αιτία ρήξεως με την παρούσα ελληνική κυβέρνηση. Αυτά συνέβησαν επί Αρχιερατείας του Μακαριστού Χριστόδουλου και ουδείς εκ των κρατούντων επιθυμεί την επανάληψή τους.
Πνεύμα καταλλαγής επικρατεί στην Εκκλησία. Από τους Αρχιερείς, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος σε ομιλία του πριν από τα Χριστούγεννα προσέγγισε το επίμαχο αυτό θέμα με όρους θεολογικούς και επιστημονικές αναφορές – ως επιστήμων κατά κόσμον και ο ίδιος στο παρελθόν. Και εκεί σταμάτησε, ορθώς ποιών.
Εχει περάσει η εποχή που ο Παύλος στην Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους εισήγαγε μία κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στους «φρονίμους εν Χριστώ» –τους «ισχυρούς» ή «ενδόξους»– και στους «μωρούς διά Χριστόν» –εις τους οποίους κατέτασσε και τον εαυτόν του– που «ως περικαθάρματα του κόσμου… πάντων περίψημα έως άρτι».
Τα χρόνια εκείνα ο Απόστολος των Εθνών οικοδομούσε εκκλησία ζηλωτών που θα μαρτυρούσαν για την πίστη στον Χριστό. Αλλα ισχύουν πλέον στις μέρες μας. Και όσοι δυσανασχετούν διότι η κυβέρνηση επιβάλλει ρυθμίσεις εκτός πλαισίου τής έως σήμερα ακολουθούμενης εκκλησιαστικής θεωρήσεως των πραγμάτων ας μην εκπλήσσονται για την τροπή των γεγονότων.
Πολιτική ήταν η απόφαση του Μεγάλου Κωνσταντίνου –που ήταν εθνικός– να καταστήσει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του. Πολιτική και η απόφαση του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητού να διατηρήσει τον θεσμό του Πατριάρχη, παρέχοντάς του μάλιστα ευρύτερες αρμοδιότητες από ό,τι απολάμβανε την εποχή των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Τέλος, πολιτική και η απόφαση επί της Βασιλείας του Οθωνα ανακηρύξεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.
Κάποιοι δικαιολογημένως δυσανασχετούντες θα υποστηρίξουν πως έτσι η Εκκλησία καταντά «κέλυφος» τελετουργικών αναφορών. Αλλά και ως «κέλυφος» ακόμη έχει τη χρησιμότητά της. Διότι στους ναούς τελείται κάθε Κυριακή το ύψιστο των μυστηρίων της Θείας Ευχαριστίας.
Βεβαίως, κατά την τέλεση του Μυστηρίου, οι ευχές του ιερέως καλύπτονται από τους ιεροψάλτες σε μια αυτάρεσκη επίδειξη δεξιοτεχνίας. Εστω. Η εμμελής ανάγνωση των ευαγγελικών και των αποστολικών περικοπών τα καθιστά ακόμη πιο δυσνόητα. Ομως με αυτά τα δεδομένα της παρούσης πορεύονται οι Χριστιανοί και θα εξακολουθούν στο μέλλον. Και ο καθείς θα δίνει τον αγώνα του.
Θα αντιμετωπίσει ασφαλώς προβλήματα η Ιεραρχία. Και οι ιερείς. Κυρίως οι εκτός των κοσμοπολιτικών ενοριών της χώρας. Το ίδιο θα συμβεί και με τους βουλευτές της Ν.Δ., κυρίως της επαρχίας. Αλλά δουλειά τους είναι να στηρίξουν οι μεν την Εκκλησία και οι δε την κυβέρνηση. Και θα το πράξουν, αμφότεροι εκόντες άκοντες. Προέχει ο «περιορισμός της ζημιάς» από τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας.