Δεν αναφέρομαι στην «Black list», την ομώνυμη επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, αλλά στην black list της πολιτικής ορθότητας. Εγινε γνωστό πως μερικά μυθιστορήματα του Ιαν Φλέμινγκ θα «αναμορφωθούν» ώστε να συμβαδίζουν με τη woke κουλτούρα. Η κατάσταση θα ήταν κουραστική και γελοία, αν δεν απειλούσε ευθέως τις ελευθερίες μας· την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, της απόλαυσης ενός έργου όπως ακριβώς θέλησε να το αποδώσει ο δημιουργός του, χωρίς περικοπές, παρεμβάσεις, αλλοιώσεις. Γιατί έτσι ακριβώς το αγαπήσαμε.
Είμαστε τυχεροί διότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, λόγω γλώσσας, έχει διεθνώς περιορισμένη εμβέλεια. Διαφορετικά, σχεδόν όλες οι λεγόμενες εμπορικές ταινίες, κυρίως της δεκαετίας του 1960, θα ρίχνονταν στην πυρά ως σεξιστικές και ομοφοβικές, που αναπαράγουν παρωχημένα κοινωνικά πρότυπα. Ολοι οι γνωστοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι θα βρίσκονταν ήδη σε μια black list. Αλλά, να μην ησυχάζουμε! Μπορεί να βρεθούν κάποιοι ημεδαποί woke που να ζητήσουν αυτές οι ταινίες να αναδιαμορφωθούν στο πνεύμα της πολιτικής ορθότητας.
Αν είναι με παρεμβάσεις να προσαρμόσουμε το κλίμα ενός έργου στα σημερινά ήθη και έθιμα, τότε βιάζουμε τη βούληση του δημιουργού ερήμην του.
Φαίνεται πως όλοι αυτοί, λόγω του φανατισμού τους, δεν βλέπουν το προφανές. Πως ένα έργο, λογοτεχνικό, θεατρικό, κινηματογραφικό, αποτυπώνει το πνεύμα της εποχής του. Αποκαλύπτει στο κοινό του τα ήθη και τα έθιμα που επικρατούσαν τότε, προβάλλει τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις των πρωταγωνιστών, που αντανακλούσαν συγκεκριμένες κοινωνικές νοοτροπίες. Αν είναι με παρεμβάσεις να προσαρμόσουμε το κλίμα ενός έργου στα σημερινά ήθη και έθιμα –και μάλιστα σε αυτά μιας θορυβώδους μειοψηφίας– τότε βιάζουμε τη βούληση του δημιουργού ερήμην του. Αλλοιώνουμε τα χαρακτηριστικά της δημιουργίας του, όπως αλλοιώνουμε και τον χαρακτήρα μιας ολόκληρης εποχής γιατί απλώς δεν μας αρέσει.
Διάβασα πως οι «προσαρμογές» θα γίνουν με τη βοήθεια του λεγόμενου «αναγνώστη ευαισθησίας». Ενα καινούργιο επάγγελμα που, αν κατάλαβα καλά, είναι μια σύγχρονη μορφή λογοκριτή. Θα διορθώνει ένα κείμενο με βάση κάποιους κανόνες ευαισθησίας που έχουν επιβάλει τα υπερατλαντικά κέντρα της woke κουλτούρας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα καλεί τον συγγραφέα να προχωρήσει σε συγκεκριμένες διορθώσεις ώστε να εκδοθεί το έργο του.
Οι εκδοτικοί οίκοι, από τη στιγμή που θα υποκύψουν στις νόρμες της πολιτικής ορθότητας, θα καταστήσουν τους «αναγνώστες ευαισθησίας» ρυθμιστές της αισθητικής και του ύφους των δημιουργών, οι οποίοι ή θα συμβιβαστούν ή θα τεθούν στο περιθώριο. Στην περίπτωση που ο συγγραφέας ταξιδεύει στο επέκεινα, όπως συμβαίνει με τον Ιαν Φλέμινγκ, οι παρεμβάσεις του σύγχρονου λογοκριτή αγγίζουν τα όρια της αυθαιρεσίας, διότι θολώνουν το προφίλ του ήρωα που λατρέψαμε, χωρίς τη συγκατάθεση του δημιουργού. Το δε κοινό σίγουρα δεν θα τον λάτρευε αν έμπαινε στα οποιαδήποτε καλούπια, πολύ δε περισσότερο στα woke. Σκεφτείτε έναν ερωτικά ξενέρωτο Τζέιμς Μποντ! Ολη αυτή η υστερία θα οδηγήσει σε καταστάσεις παρόμοιες με τη ζοφερή περίοδο του Ζντάνοφ, όταν η τέχνη εκινείτο με αυστηρά προκαθορισμένους κανόνες.