Χριστούγεννα στο Λονδίνο με την οικογένεια, επισκεπτόμενοι αγαπημένους μας συγγενείς, και ύστερα από δίωρη βόλτα μέσα στο ασφυκτικό πλήθος που είχε καταλάβει όλο το κέντρο της βρετανικής πρωτεύουσας, βρισκόμαστε μέσα σε ένα κλασικό διώροφο κόκκινο λεωφορείο, κολλημένοι στην κίνηση. Εκεί, στην κορυφή της απότομης σκάλας (που θυμίζει εκείνες των δικών μας φέρι μποτ, αλλά με μοκέτα), ο μόνος από την οικογένεια που δεν έχει βρει θέση, περιμένω υπομονετικά να σηκωθεί κάποιος άλλος τουρίστας για να ξεκουράσω τα ταλαιπωρημένα πόδια μου.
Οπως το λεωφορείο είναι κολλημένο στην κίνηση, κάνω ένα μοιραίο, όπως αποδείχθηκε λάθος: να βγάλω το κινητό από την τσέπη, με σκοπό να «σκοτώσω χρόνο», όπως λένε εκεί οι ντόπιοι. Δεν ήταν όμως ο χρόνος που ήταν γραφτό να σκοτωθεί. Το λεωφορείο ξεκινά απότομα, το κινητό μού φεύγει από τα χέρια και το βλέπω σχεδόν κινηματογραφικά να ίπταται πάνω από τη σκάλα διαγράφοντας μια μεγάλη καμπύλη, περιστρεφόμενο γύρω από τον εαυτό του, σαν μια τελευταία πιρουέτα προς τον ψηφιακό μου θάνατο. Και μετά, να αναπηδά στα τελευταία σκαλιά και από εκεί να χάνεται ανάμεσα στα πόδια των συνεπιβατών μου στον κάτω όροφο.
Κατεβαίνω αλαφιασμένος –με κίνδυνο να διαγράψω και εγώ την ίδια πορεία στο κινούμενο πλέον λεωφορείο– και ένα χέρι βγαίνει μέσα από το σφιχταγκαλιασμένο πλήθος, για να μου επιστρέψει τη συσκευή. Η οποία, όμως, πλέον δεν ανταποκρίνεται. Η ανόητη πεποίθησή μου πως θα επιζήσει από αυτή την πτώση και ότι αρκεί μια επανεκκίνηση για την επιστροφή στην κανονικότητα, δεν επιβεβαιώθηκε. Η οθόνη είχε μαυρίσει για πάντα, βουλιάζοντάς με στην άβυσσο της ψηφιακής ανυπαρξίας. Τι κάνεις όταν αυτό συμβεί σε μια ξένη χώρα, τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού σου κι ενώ έχεις πρόσφατα αλλάξει όλους τους κωδικούς σου στο e-mail και στα social media, χωρίς φυσικά να τους θυμάσαι;
Απλά επιστρέφεις στη δεκαετία του ’90· τρεις ημέρες ψηφιακής αποτοξίνωσης.
Τις πρώτες ώρες, οι κινήσεις είναι σχεδόν μηχανικές, σαν τον καπνιστή που κόβει το τσιγάρο και θυμάται συνεχώς την απουσία του σε κάθε μικρή «στιγμή» της καθημερινότητας. Οπως σε κάθε απώλεια, ακολουθεί η συνειδητοποίηση και ένα άλλου είδους «πένθος». Και η ανάγκη να ανακαλύψεις κάτι για να γεμίσει τον «άδειο» χρόνο. Και εκεί, ως εκ θαύματος, έρχεται ένας φίλος από τα παλιά: το βιβλίο. Πέντε ημέρες (μέχρι να ανοίξουν τα καταστήματα) και τρία βιβλία αργότερα, έκανα ως σύγχρονος Λάζαρος «login» προς την ψηφιακή μου νεκρανάσταση. Κατά τι σοφότερος.