Οπαλαίμαχος Γάλλος ποδοσφαιριστής Τιερί Ανρί, ένας από τους σπουδαιότερους επιθετικούς διεθνώς, έχει τραβήξει αυτές τις ημέρες τα φώτα της προσοχής. Αιτία, η εξομολόγησή του ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της (μεγάλης) καριέρας του βασανιζόταν από κατάθλιψη.
Ο Ανρί έγραψε ιστορία ως παίκτης μεγάλων ομάδων, της Μονακό, της Γιουβέντους, της Αρσεναλ και της Μπαρτσελόνα, ενώ υπήρξε και βασικός στην εθνική ομάδα της Γαλλίας. Εννοείται πως, πέρα από την τεράστια αναγνωρισιμότητα, πλούτισε χάρη στο ποδόσφαιρο. Εκ πρώτης όψεως, μιλάμε για μια ζηλευτή ζωή και καριέρα. Και όμως, οι σκιές βρίσκουν πάντοτε τον χώρο για να στήσουν τις φωλιές τους.
«Το ήξερα; Οχι», πρόσθεσε στην επίμαχη συνέντευξη ο Ανρί. «Εκανα κάτι γι’ αυτό; Προφανώς όχι. Αλλά είχα προσαρμοστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ελεγα ψέματα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει αυτά που είχα να πω».
Συνειδητοποίησε τι του συνέβαινε πολύ αργότερα, όταν πια ήταν προπονητής στον Καναδά και εξαιτίας της πανδημίας αναγκάστηκε να βρεθεί μακριά από τα παιδιά του. Τότε κατέρρευσε και παραδέχθηκε ότι είναι ένας ευάλωτος ψυχισμός και όχι ο «ιδανικός άνδρας» που ήταν η δημόσια εικόνα του, της οποίας ήταν απολύτως δέσμιος: «Οταν χαλάρωσαν οι περιορισμοί ταξίδεψα για να δω τα παιδιά μου και ήμουν έτοιμος για να φύγω ξανά. Τα αποχαιρέτησα, αλλά δευτερόλεπτα αργότερα άφησα κάτω τις βαλίτσες μου και αρχίσαμε όλοι μαζί να κλαίμε. Εγώ, τα παιδιά, η σύντροφός μου, η νταντά. Για πρώτη φορά, ένιωσα ένας απλός άνθρωπος. (…) Για πρώτη φορά ένιωσα άνθρωπος κι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να φύγω από το Μόντρεαλ και να είμαι κοντά στην οικογένειά μου».
Ωρες μετά την εξομολόγηση του διάσημου αυτού ανθρώπου, ήρθαν τα πικρόχολα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα: «Τα είχε όλα, τι ανάγκη είχε; Τι να πούμε εμείς;» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ο Ανρί δεν είναι ο πρώτος –ούτε ο τελευταίος– διάσημος (και πλούσιος) που δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Από τον Κάφκα και τον Τσώρτσιλ, τη Μονρόε και τον Μοντγκόμερι Κλιφτ έως τον Ρόμπιν Ουίλιαμς ή τον συγγραφέα Ουίλιαμ Στάιρον, ο κατάλογος των επωνύμων με διαφόρους τύπους κατάθλιψης είναι ατελείωτος. Ας το πούμε ακόμα μία φορά: η κατάθλιψη δεν έχει να κάνει με εξωτερικές συνθήκες. Είναι πρωτίστως ένα εσωτερικό κενό που ισοδυναμεί με δαίμονα. Η κατάθλιψη δεν είναι πένθος ή λύπη αποχωρισμού, αποτυχίας, απόλυσης, μοναξιάς. Είναι κάτι σαν «ψυχικό αυτοάνοσο», που σε συνθήκες μεγάλης προβολής και αναγνώρισης μπορεί να επιδεινωθεί. Και ας μην ξεγελούν τα φαινόμενα. Οπως έλεγε ο Κάφκα: «Είμαι ένας μελαγχολικός τύπος που του αρέσει να γελάει· ακριβώς όπως όλοι οι μελαγχολικοί τύποι».