Η συζήτηση περί των δικαιωμάτων ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη μιας κοινωνίας. Εδώ αποτιμώνται οι προτεραιότητες, οι αρχές, οι προοπτικές της. Εδώ βαθμολογούνται αρετές όπως η αποδοχή, ο σεβασμός, η αγάπη. Εδώ αναμετρούνται η ανθρώπινη πραγματικότητα και η «παράδοση», το σύμπλεγμα νόμων και αντιλήψεων που απαιτεί συμμόρφωση, που αποστρέφεται την αλλαγή. Σε θεσμικό επίπεδο, εδώ βλέπουμε τη διαφορά μεταξύ κοινωνίας που επιχειρεί να ρυθμίσει δυσλειτουργίες, να ανταποκριθεί στις αλλαγές της εποχής, και κοινωνίας που απαιτεί συμμόρφωση με ό,τι θεσπίστηκε παλαιότερα, ασχέτως του ανθρώπινου κόστους και της αδικίας. Η διαμάχη είναι μεταξύ του υπαρκτού (του «είναι») και της επιβολής (του «πρέπει»). Πιο απλά: μπορούμε να κρίνουμε τον διπλανό, τον φίλο, αδελφό, παιδί, ανίψι, συνάδελφο ως λιγότερο άξιο ή άξια των δικαιωμάτων που απολαμβάνουμε οι υπόλοιποι; Για να είμαστε ειλικρινείς, στην πραγματικότητα, στη δική μας κοινωνία δεν μπορούμε (ασχέτως του τι συμβαίνει σε άλλες). Ετσι, για να δικαιολογήσουμε την αποδοκιμασία μας, προστρέχουμε στο αφηρημένο – στη Βίβλο και στις πατροπαράδοτες προκαταλήψεις.
Συνειδητοποιώντας, προφανώς, όλες αυτές τις παραμέτρους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να πάρει σαφέστατη θέση υπέρ μιας πιο φιλελεύθερης κοινωνίας. Η κυβέρνηση έτσι τοποθετείται στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής, παρά το κόστος που θα υποστεί από τη δεξιά πλευρά της και από πιο συντηρητικούς κύκλους στην κοινωνία. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση, είτε επειδή θίγει το θέμα είτε επειδή δεν προχωρεί αρκετά, η αλήθεια, όμως, είναι ότι ενώ δεν επείγει η ρύθμιση (τουλάχιστον όχι για ένα κεντροδεξιό κόμμα), ο πρωθυπουργός τολμάει να καταπιαστεί με αυτήν. Αναλαμβάνοντας τέτοιο ρίσκο με μεγάλο μέρος των βουλευτών και ψηφοφόρων δηλώνει, αφενός, αποφασιστικότητα και σε άλλα ανοικτά μέτωπα και, αφετέρου, προκαλεί κεντρώους ψηφοφόρους να εκτιμήσουν ποιος είναι μεταρρυθμιστής στην πράξη και ποιοι συμβιβάζονται με την υποκρισία κάτω από τον μανδύα της «παράδοσης» ή της «προοδευτικότητας».
Γνωρίζουμε όλοι ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελαν να μας τα επιβάλουν οι αρχαίες φυλές της ερήμου, που διαμόρφωσαν τις σχέσεις των κοινωνικών ομάδων. Σήμερα, ούτε η ομοφυλοφιλία ούτε η αδικία μπορούν να κρυφτούν. Ευθύνη των κυβερνώντων είναι ουδείς να χρειάζεται να κρύβεται, ουδείς να στερείται δικαιώματα και ευθύνες.