Παρέλκει ο σχολιασμός και φυσικά η «αξιολόγηση» των όσων υποστήριξε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης περί του γάμου και της τεκνοθεσίας των συμβιούντων ομοφύλων, στην τελευταία συνέντευξή του, ενόψει της καταθέσεως του «επίμαχου» σχεδίου νόμου στη Βουλή.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι από μίαν άποψη ένας sui generis πολιτικός. Διότι ενώ ηγείται κόμματος που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του αυτοπροσδιορίζεται ως «συντηρητική» –ή «Δεξιά» κατά τη χωροταξική διάταξη των θέσεων στην αίθουσα της Βουλής–, ο ίδιος δηλώνει ευθαρσώς κατά περίπτωση πως είναι «κεντρώος» ή «φιλελεύθερος».
Κατά συνέπειαν, τα όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης στην τηλεοπτική συνέντευξή του ήταν εντός του ιδεολογικού πλαισίου στο οποίο κινείται με σχετική συνέπεια, μονίμως παρεκκλίνοντας βεβαίως όταν το επιβάλλει η συγκυρία. Ομως, και αυτό είναι σύνηθες, εάν όχι αδήριτος ανάγκη κατά την άσκηση της πολιτικής.
Αλλά αρκετά επιτέλους για όσα είπε προ τετραημέρου ο πρωθυπουργός. Δεν εξαρκεί ο χώρος άλλωστε αυτής της στήλης. Οπως επίσης και για τον μάλλον καινοφανή ισχυρισμό του ότι η αποχή βουλευτών από την ψηφοφορία του σχετικού νομοσχεδίου είναι μία «αξιοπρεπής» επιλογή. Ετσι είναι εάν έτσι νομίζει, τέλος πάντων.
Διατυπώνονται ανησυχίες περί των αντιδράσεων των «δεξιών» βουλευτών της Ν.Δ. Μόνον που Δεξιά στην Ελλάδα δεν υπήρξε υπό την έννοια που υφίσταται στη Γαλλία. Με άλλα λόγια, ως φορέας ιδεολογικής αναζητήσεως που να ασχολείται, λόγου χάριν, περί της θέσεως του εθνικού αστικού κράτους σε μία εποχή παγκοσμιοποιήσεως.
Πολύ δε περισσότερο, κανένας προβληματισμός περί της αντιλήψεως του «νέου ανθρώπου», που η δημιουργική ολοκλήρωσή του συναρτάται με την αποδέσμευσή του από παλαιότερες κατηγοριοποιήσεις ιδεολογικές ή θρησκευτικές. Και ο πολιτικός γάμος ομοφύλων είναι ένα από αυτά τα θέματα.
Ομως, δεν είναι δυνατόν οι προαγωγοί του εκσυγχρονισμού στη χώρα μας να αγνοούν ότι η νομική διερεύνηση των δικαιωμάτων παρένθετων μητέρων είναι ένα θέμα που απασχολεί κάποια πανεπιστήμια της Ευρώπης. Και όταν κάποτε θα ωριμάσει προφανώς το ζήτημα, θα ενσωματωθεί και στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Το κάθε πράγμα με τη σειρά του, φυσικά.
Κάποτε η ιδεολογική αντιπαράθεση της Δεξιάς εστιαζόταν στη μάχη εναντίον του κομμουνισμού. Και στον αγώνα εκείνο είναι αλήθεια πως πρωτοστάτησαν οι φιλελεύθεροι, που είχαν προσχωρήσει στον Ελληνικό Συναγερμό, που στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε ΕΡΕ.
Αυτά ατόνησαν αργότερα. Ο πατήρ Μητσοτάκης προκειμένου να απαλλαγεί από το άγος του Ανδρέα Παπανδρέου συμμάχησε με το ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη.
Και η νίκη του υιού Μητσοτάκη στις τελευταίες εκλογές οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι το ΚΚΕ έδωσε τη μάχη των μαχών για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας τον τίτλο της μόνης γνήσιας Αριστεράς εν Ελλάδι.
Ηταν τα ανωτέρω απλώς μία κάποια ανάγνωση των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων. Περιττό να διερευνηθεί ποία τελικώς θα είναι η συμπεριφορά των βουλευτών. Ο ηγέτης απευθύνθηκε στον λαό. Το κόμμα και οι βουλευτές άκουσαν και αυτοί. Αρκούν αυτά.