Ποιος είναι πιο δεξιός; Ο Βορίδης, που δηλώνει έτοιμος να θυσιάσει τη θέση του στην κυβέρνηση για μια αλλαγή στο αστικό δίκαιο, ή ο Αδωνις, που όχι μόνον επείσθη, αλλά μετέχει κιόλας στη ζύμωση για να πεισθούν οι διστακτικοί συνάδελφοί του; Ποιος επηρεάζει περισσότερο το ακροατήριο που εξακολουθεί να ομνύει στο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια»; Ο Αδωνις ή ο Σαμαράς;
Οι αντιδράσεις στο κυοφορούμενο νομοσχέδιο αρθρώνονται με όρους ιδεολογικούς. Ομως, η περίπτωση Γεωργιάδη δείχνει ότι η ιδεολογική σύγκρουση για το συζητούμενο θέμα δεν είναι μονόδρομος. Αυτή τη στρατηγική είχε σχεδιάσει εξαρχής το κυβερνητικό επιτελείο, όταν ακόμη η μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο ήταν στο στάδιο της αθόρυβης προπαρασκευής. Στρατηγική τριών εντολών: Πρώτον, το θέμα δεν ενδιαφέρει τους πολλούς· μην τους ζαλίσεις. Δεύτερον, μην τσακωθείς· μην ενδώσεις στα αναθέματα των διαφωνούντων. Τρίτον, κάν’ το γρήγορα· πες το και προχώρα, χωρίς να αφήσεις τη συζήτηση να κακοφορμίσει.
Από τους τρεις κανόνες που έθεσε στον εαυτό της, η κυβέρνηση δυσκολεύτηκε να τηρήσει τον τελευταίο. Η συζήτηση άνοιξε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό σε μια συνέντευξή του και ουσιαστικά δεν κόπασε ποτέ στους τέσσερις μήνες έκτοτε. Τα άλλα δύο όμως αξιώματα ακολουθούνται μεθοδικά. Οσοι υπερασπίζονται την πρωτοβουλία δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι το αντικείμενό της δεν αφορά την πλειοψηφία. Το Μαξίμου φρόντισε η επίσημη έγερση του θέματος να συγχρονιστεί με μέτρα και επικοινωνιακή χορογραφία για την ακρίβεια. Απαντούσε έτσι προληπτικά στο πλειοψηφικό αίσθημα που της έδειχναν όλες οι μετρήσεις: Δεν μας νοιάζει ο γάμος. Μας καίει όμως το σούπερ μάρκετ. Μην ασχολείσθε με τις μειονότητες. Ασχοληθείτε πρώτα με το γάλα και το λάδι.
Πατρίς, θρησκεία και ομόφυλη οικογένεια. Ποιος το φοβάται;
Την ώρα που η ρητορική για τον «πληθωρισμό της απληστίας» ήταν πολεμική, η ρητορική για τον γάμο γυρνούσε πασιφιστικά και το άλλο μάγουλο σε όσους προσπαθούσαν να διεγείρουν πολιτισμικές αλλεργίες.
Ποιος θα τα καταφέρει; Η κυβέρνηση που πάει να περάσει τον νόμο «σβηστά» ή εκείνοι που, ακόμη και μέσα στους κόλπους της, βρίσκουν στο θέμα πρόσφορη ύλη για να αποκτήσουν ρόλο, έστω και σαν εμπρηστές; Ποιος θα δικαιωθεί; Εκείνοι που βλέπουν τον γάμο σαν αυτοκαταστροφική κίνηση ενός φιλελεύθερου πρωθυπουργού που δεν έχει καταλάβει ότι χωρίς τη ραχοκοκαλιά των συντηρητικών ψηφοφόρων δεν μπορεί να σταθεί; Ή θα δικαιωθούν οι άλλοι, που στοιχηματίζουν ότι σε λίγους μήνες κανένας δεν θα θυμάται πια την αλλαγή, απλούστατα επειδή δεν αγγίζει τη ζωή του – άρα ούτε και την εκλογική του κλίση;
Τον Ιούνιο θα ξέρουμε. Μέχρι τότε μπορεί να παρακολουθούμε τη γονιμοποίηση των παλαιών στερεοτύπων για το τι είναι και τι όχι «δεξιό». Μπορούμε να παρακολουθούμε την απόπειρα εμπλουτισμού του τριπτύχου, ώστε δίπλα στην πιο ευρύχωρη πατρίδα να χωράει η ανεκτική θρησκεία και η ομόφυλη οικογένεια.