Από τη στιγμή που το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη εμφανίστηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι του έθεταν την ίδια ερώτηση: Μα, πώς βρεθήκατε εσείς, ένα τέκνο του αμερικανικού καπιταλισμού, στον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς μπήκατε στο ραντάρ του Τσίπρα; Η απάντηση, όταν ήρθε μετά από πολλούς δισταγμούς, προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη απορία. «Με έφερε ο Πολάκης».
Πώς συναντήθηκαν και διασταυρώθηκαν πολιτικά ο άνθρωπος των διαδικτυακών ορέων με τον απόφοιτο του UPenn; Πόσο πολιτικό μεταμοντερνισμό έπρεπε να επιστρατεύσει κανείς για να πιστέψει στη δυνατότητα αυτής της διασταύρωσης;
Απρόσμενο είδος για τον βιότοπο της ελληνικής Αριστεράς, ο Κασσελάκης έδειξε να ενσωματώνει αβίαστα τα καταγγελτικά στερεότυπα του προϋπάρχοντος πολακισμού. Εφτασε να ανακυκλώνει ακόμη και πολακικές εμμονές, που στρέφονταν κατά κεντρικών επιλογών της διακυβέρνησης του ίδιου του Τσίπρα – όπως για τη σκοπιμότητα του περιλάλητου «μαξιλαριού». Ο Πολάκης είχε χωρέσει μέσα στο σχήμα του νέου αρχηγού, κάνοντας τα νεωτερικά στοιχεία του τελευταίου να μοιάζουν απλώς ένα πουκάμισο του λάιφσταϊλ που έντυνε την παλιά αψύτητα. Η μεταμφίεση δεν κράτησε για πολύ. Τα Σφακιά ξεκόλλησαν από το Μαϊάμι, δικαιώνοντας όσους προέβλεπαν –με όχι και αμιγώς πολιτικά κριτήρια– ότι δύο ναρκισσισμοί δεν έχουν ποτέ προοπτική μακράς συμβίωσης.
Πόσο θα έμεναν μαζί τα Σφακιά με το Μαϊάμι;
Στα πρόσωπα των στελεχών που τον στήριξαν, και αμφισβήτησαν τώρα τη γραμμή του για τον γάμο, ο Κασσελάκης αντιμετώπισε την Αριστερά που δεν είναι πάντα αριστερή· την Αριστερά που έχει μάθει από τον καιρό της αντιμνημονιακής της μετάλλαξης να προσαρμόζει προκρούστεια τις «αρχές» της στην πολιτική σκοπιμότητα. Μπορεί ο Κασσελάκης να πολακίσει τώρα τον Πολάκη – όπως πολάκισε τα στελέχη της νεότερης συριζαϊκής γενιάς, εξωθώντας τα στην έξοδο;
Το συμπέρασμα, πάντως, για το πολιτικό σύστημα γενικά, είναι ότι αυτός που ορίζει την ατζέντα καταφέρνει να προκαλεί ζάλη στους αντιπάλους του, ακόμη και με τις πιο ριψοκίνδυνες για τον ίδιο επιλογές. Ολοι προέβλεπαν ότι ο γάμος θα ήταν πρόβλημα για τη Ν.Δ. Κανείς δεν είχε προβλέψει τις αναταράξεις που προκαλεί τώρα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Αμφότεροι οι διεκδικητές της «προοδευτικής» ταυτότητας συνειδητοποιούν με τον σκληρό τρόπο ότι τα «προοδευτικά μέτωπα» μπορεί να πρέπει να χαραχθούν και στο εσωτερικό τους – και όχι έναντι ενός συντηρητικού μπαμπούλα που βρίσκεται εκτός.
Το προοδευτικό καθηκοντολόγιο που οι ίδιοι έχουν θέσει στους εαυτούς τους αποδεικνύεται πολύ δύσκολο για να το υπηρετήσει στην πράξη το στελεχικό δυναμικό της υπαρκτής (Κεντρο)αριστεράς.
Χρόνια τώρα, στα γραφεία –και στα καφενεία– ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ βασίζουν τα σχεδιάσματά τους στις απώλειες που η Ν.Δ. θα έχει προς τη μαύρη Δεξιά. Χάνουν έτσι από το βλέμμα τους τον αγωγό που η νέα Ν.Δ. έχει μεθοδικά χτίσει με το δικό τους ακροατήριο.