Ποιος ξέρει; Μπορεί και να είναι για καλό. Μπορεί ο Τραμπ να είναι ευκολότερος αντίπαλος για τον Μπάιντεν απ’ ό,τι οι μετριοπαθέστεροι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Οπως φάνηκε και από τον θρίαμβό του στις προκριματικές στην Αϊόβα, ο τέως πρόεδρος έχει φανατικό κοινό. Οι οπαδοί θα τον ψήφιζαν ακόμη και αν είχε καταδικαστεί για στάση κατά του πολιτεύματος. Θα τον πίστευαν ακόμη κι αν τους έλεγε ότι η γη είναι επίπεδη. Ομως, όσο τυφλά πιστοί είναι αυτοί που τον ακολουθούν, τόσο τον φοβούνται εκείνοι που δεν τον ψηφίζουν. Με αυτό το σκεπτικό, θα μπορούσε να επαναληφθεί το 2020: Ο εφιάλτης της επιστροφής Τραμπ θα μπορούσε να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους που δεν ενθουσιάζονται με το γηριατρικό ρίσκο μιας δεύτερης θητείας Μπάιντεν, θα επιλέξουν όμως στο τέλος με κριτήριο την προστασία της αμερικανικής δημοκρατίας από έναν υποψήφιο που δεν κρύβει πλέον τις αυταρχικές προθέσεις του.
Ακόμη κι εκείνοι που βλέπουν την ικανότητα του Τραμπ να προκαλεί μεγάλες αντισυσπειρώσεις, ξορκίζουν αμέσως τη σκέψη. Δεν αξίζει κανείς να το διακινδυνεύσει. Το 2016, ακόμη κι όταν ο παρείσακτος σταρ της ριάλιτι δημοσιότητας είχε καταφέρει να υφαρπάξει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, το σύστημα ήταν καθησυχαστικό και εφησυχασμένο: Είναι, έλεγαν, unelectable. Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Κι αν ο Τραμπ τα καταφέρει, παρά την απωθητική τοξικότητα και τα τόσα τεκμήρια ότι σκοπεύει να καταχραστεί τους θεσμούς σαν εργαλεία προσωπικής εξουσίας; Τι νόημα έχει τότε η εξωτερική πολιτική που καταστρώνει μια μικρή χώρα στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης; Τι αντίκρισμα θα έχουν τον Ιανουάριο του 2025 οι τόσες προσπάθειές της να σχεδιάσει έναν νέο χάρτη ασφάλισης της θέσης της;
Αλλη μία κρίση μετά τις κρίσεις στον ορίζοντα;
Στο χειρότερο σενάριο, παρά τον αποκαλυπτικό τόνο των προβλέψεων, αν ο Τραμπ επικρατήσει, ο κόσμος δεν θα τελειώσει σε μια μέρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν θεσμικά αντίβαρα που θα αντισταθούν. Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ενηλικιωθεί απότομα και να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά που έδειξε ότι διαθέτει στην πανδημία αλλά και μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Ακόμη και η Ελλάδα, δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένο ότι η χημεία Τραμπ – Ερντογάν θα ανατρέψει αυτομάτως ό,τι έχει εν τω μεταξύ επιτευχθεί στο πεδίο των ελληνοτουρκικών.
Η εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας ΗΠΑ – Ελλάδας, που τόσο έχει ενοχλήσει την Αγκυρα ώστε να λογίζεται ως περικύκλωσή της, ξεκίνησε ενώ ο Τραμπ βρισκόταν ακόμη στον Λευκό Οίκο – και ο Μάικ Πομπέο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Χειρότερος από την κινδυνολογία για την επιστροφή Τραμπ είναι ο εξωραϊσμός της. Ο σεισμός, ή μάλλον οι σεισμοί θα είναι δεινοί. Ομως, τα τελευταία χρόνια της «αεικρίσης» –της permacrisis– η Ελλάδα έχει κληθεί να κάνει ακριβώς αυτό: να πλοηγηθεί μέσα σε αλυσιδωτές κρίσεις που την κλονίζουν γεωπολιτικά και οικονομικά, χωρίς να μπορεί να τις ελέγξει. Ας προετοιμάζεται για μία ακόμη.