Δεν μπορούσε να κρύψει ποιος ήταν. Βάδιζε στη σκηνή με έναν ζωώδη τρόπο, σκυφτός, με χέρια ριγμένα έως τα πόδια του. Ο πυκνός, γεμάτος ένταση λόγος του διακοπτόταν κάθε τόσο για να βγάλει μια κραυγή που θύμιζε βρυχηθμό ή να ακουστεί η βαριά του ανάσα. Το πρόσωπό του ήταν βαμμένο λευκό, διακοσμημένο με ένα χιτλερικό μουστάκι. Το βλέμμα του παγωμένο. Δεν μπορούσες να ανιχνεύσεις ίχνος συναισθήματος. Η δίψα του για εξουσία και υποταγή ήταν σαν να είχε εξαφανίσει κάθε ανθρώπινη υπόσταση.
Οι ακόλουθοί του δεν διέφεραν στην όψη. Τα χαιρέκακα βλέμματά τους και οι νευρωτικές κινήσεις τους φανέρωναν ότι προσπαθούσαν με πολύ κόπο να συγκρατήσουν τις βίαιες ορμές τους. Μπορεί να κουβαλούσαν αλυσίδες, οδοντωτά μαχαίρια και περίστροφα, δεν ήταν όμως ακόμη η ώρα να τα χρησιμοποιήσουν και να προδώσουν τους σκοπούς τους. Πρώτα έπρεπε να δράσει η δημαγωγία, να προσεγγίσουν υπό το φως της ημέρας τα πιο ταπεινά ένστικτα της μάζας. Δεν ήταν άλλωστε τυχαία η διαρκής επίκληση του κοινού «αίματος» στους πύρινους λόγους του ηγέτη τους. Δήλωνε εθνικοσοσιαλιστής, αναφέρθηκε στον «αγώνα του».
Παράλληλα σχεδίαζε με την ομάδα του να κινηθεί στο περιθώριο με εκβιασμούς, απειλές, δολιοφθορές και δολοφονίες. Ο σκοπός τους ήταν να σπείρουν πανικό και ανασφάλεια, για να εμφανιστούν έπειτα σε μια διαλυμένη κοινωνία ως οι μόνοι εγγυητές της τάξης. Η εξουσία θα περνούσε στα χέρια τους αφού πρώτα κατάφερναν να διαβρώσουν τους θεσμούς και να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.
Η υπόθεση του θεατρικού έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», μπορεί να λαμβάνει χώρα στην Αμερική του μεσοπολέμου, όπου «οι γκάνγκστερ κατακτούν την πόλη», λειτουργεί όμως ως παραλληλισμός της εγκαθίδρυσης του ναζισμού στη Γερμανία στα χρόνια του Χίτλερ. Το ίδιο το έργο παρότι γράφτηκε το 1941, αλλά και η παράσταση σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη, που ανεβαίνει αυτή την περίοδο σε ένα κατάμεστο θέατρο στην Αθήνα, παραμένουν τραγικά επίκαιρα.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Ούι για να παραπλανήσει και να ποδηγετήσει είναι βγαλμένες από το εγχειρίδιο του ολοκληρωτισμού. Είναι η ίδια συνταγή που ακολουθούν με φανατική κατάνυξη και μικρές παραλλαγές ομοϊδεάτες του ανά τον κόσμο.
Δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι αντίστοιχη ρητορική μίσους δηλητηρίαζε μέχρι και πρόσφατα τον δημόσιο λόγο στη χώρα μας, ότι νοσταλγοί της ναζιστικής Γερμανίας και των μεθόδων της (όπως φανερωνόταν από τα γραπτά, τα κηρύγματα και τα σύμβολά τους) αφού εδραίωσαν την παρουσία τους σε συγκεκριμένες γειτονιές, βρέθηκαν στην πολιτική σκηνή με τους προβολείς στραμμένους πάνω τους. Οι μνήμες είναι ακόμη νωπές.