Για μια κανονική αξιωματική αντιπολίτευση η εικόνα των βουλευτών να σέρνουν τα βαλιτσάκια τους στη χειμερινή προκυμαία, για ένα γουικέντ που είχε στην αρχή εκληφθεί ως αρχηγικό κάτεργο, θα ήταν δυσφημιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει τίποτε να χάσει. Η εικόνα του κόμματος που παραχειμάζει στο προεδρικό εξοχικό ήταν τουλάχιστον μια ευκαιρία να ξαναμπεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην ακτίνα του δημόσιου βλέμματος. Να ξαναγίνει ορατός όχι επειδή έχει ασυνήθιστο πρόεδρο, αλλά επειδή διαθέτει και ορατή κοινοβουλευτική ομάδα.
Το φρόντισε αυτό ο Κασσελάκης. Σε μια σπάνια επίδειξη επικοινωνιακής προμελέτης, φρόντισε να μην απορροφήσει πάλι ο ίδιος όλη τη δημοσιότητα. Κρύφτηκε και άφησε τους βουλευτές του να μοιράσουν πλάνα ανεμελιάς στα ΜΜΕ που καραδοκούσαν.
Ακόμη κι έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως ένα κόμμα που πάει κάτι να συζητήσει, χωρίς να σπαράσσεται. Που πάει κάπως να αποκαταστήσει την εσωτερική του συνοχή και τη δυνατότητα των στελεχών του να συνομιλούν χωρίς να αλληλοτραυματίζονται. Για να τα πετύχει αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να φύγει από τον εαυτό του – να ξεκολλήσει από την έδρα και τους τρόπους του.
Φυσικά, οι νεωτερισμοί δεν αρκούν. Αν αρκούσαν, η ηγεσία που παράγει καταιγιστικά νεωτερισμούς –και σκανδαλισμούς– από τη στιγμή που εμφανίστηκε, θα είχε καταφέρει να ανατάξει τον χώρο. Θα είχε καταφέρει τουλάχιστον να περιορίσει τη διολίσθηση προς την τρίτη θέση.
Αυτή τη στιγμή όλοι οι παράγοντες της Κεντροαριστεράς –εντός κι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ– μετρούν απλώς αντίστροφα. Περιμένουν την προδιαγεγραμμένη καταστροφή απλώς να συμβεί. Αν η αδυναμία του Κασσελάκη να ανταποκριθεί στον ρόλο που απέσπασε με τον Blitzkrieg του καλοκαιριού πιστοποιηθεί τον Ιούνιο και εκλογικά, το κόμμα θα ξαναμπεί, προτού κλείσει χρόνος, σε διαδικασία αναδόμησης, που μπορεί να μην εξαντληθεί αυτή τη φορά μόνο σε διαδοχή και διάσπαση.
Ολοι στην Κεντροαριστερά περιμένουν, ως στιγμή εκκαθάρισης, τις ευρωεκλογές.
Θα μπορέσει ο Κασσελάκης να σταθεί ως αρχηγός τρίτου κόμματος; Δεν φαίνεται να έχει τα ερείσματα ούτε καν της αυλής που είχε πλαισιώσει στην αρχή το αναπάντεχο εγχείρημά του. Η πορεία του φαίνεται να εκπληρώνει τη φαντασίωση ότι ο ίδιος ήταν εξαρχής ένα εργαλείο δημιουργικής καταστροφής: Προτάχθηκε –για να μην πει κανείς ότι χρησιμοποιήθηκε– για να διεκπεραιώσει το λυτρωτικό ξεχαρβάλωμα ενός ηττημένου οργανισμού που δεν μπορούσε, ούτως ή άλλως, να επιζήσει. Προκρίθηκε για να μπορεί σύντομα εκείνος που ηττήθηκε να προβάλει ως ενοποιητικός παράγων και εγγυητής της ενότητας του χώρου.
Εχουν δοκιμαστεί αυτά και στο παρελθόν, όχι με επιτυχία. Ακόμη και οι φορείς μεγάλων ονομάτων της μεταπολιτευτικής μυθολογίας, όταν δεν λούφαξαν στην αφωνία της γαλαρίας, όταν δοκίμασαν να εξαργυρώσουν τον κληρονομημένο μύθο, απέτυχαν οικτρά. Απέτυχαν να νιώσουν την απονομιμοποίησή τους. Ο,τι σπάει δεν ξανακολλάει.