Οι άνθρωποι που στήριζαν το Ισραήλ σε αυτή τη χώρα δεν ήταν πολλοί. Ειδικά την εποχή της εγχώριας φιλοαραβικής χίμαιρας ήταν κάτι το εξαιρετικά αντιδημοφιλές. Κάθε σχετική δήλωση ή άρθρο αντιμετωπιζόταν με ύβρεις, υπονοούμενα και εχθρότητα. Η σύναψη διπλωματικών σχέσεων και η ανάπτυξη στενών δεσμών δεν ήταν μία εύκολη ή αυτονόητη υπόθεση. Κάθε άλλο.
Επίσης λίγοι ήταν όσοι στήριξαν από την πρώτη στιγμή την ανάγκη μιας στενής στρατηγικής σχέσης ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ. Οχι βέβαια επειδή πίστεψαν στην ανόητη παραφιλολογία του Διαδικτύου που ήθελε το Ισραήλ να πολεμάει για λογαριασμό μας με την Τουρκία. Ο Νετανιάχου αναγκαζόταν συχνά να υπενθυμίζει στους Ελληνες συνομιλητές του πως «εδώ στην περιοχή μας κανείς δεν πολεμάει τον πόλεμο του άλλου». Η εμβάθυνση της σχέσης, πάντως, πέρα από τις ρηχές επικοινωνιακές τριμερείς συναντήσεις, είχε νόημα και ήταν δείγμα ωριμότητας της χώρας το γεγονός ότι συνεχίστηκε επί Τσίπρα. Και πάλι, όμως, δεν ήταν κάτι το αυτονόητο.
Οσοι όμως στήριξαν το Ισραήλ στα δύσκολα νιώθουν πολύ ανήσυχοι, ίσως και θυμωμένοι. Είναι πιθανώς η στιγμή για «καθαρές κουβέντες». Κανείς δεν μπορεί πρώτα απ’ όλα να δεχθεί την πολιτική της βίαιης απομάκρυνσης του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. Ηθικά, πολιτικά, από κάθε άποψη αυτά τα σχέδια πρέπει να καταδικαστούν κάθετα από όλη τη διεθνή κοινότητα. Καμία απειλή, καμία δικαιολογία δεν στέκεται. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος, παρέχοντας ταυτόχρονα κάθε δυνατή εγγύηση για την προστασία της ασφάλειας του ισραηλινού λαού. Δεν μπορεί να μετακομίσουν βίαια ούτε στο Σινά ούτε στην Ιορδανία. Επίσης δεν καταπίνεται η πολιτική κυριαρχία πραγματικά ακραίων πολιτικών δυνάμεων που σπρώχνουν το Ισραήλ εσωτερικά σε ένα πολιτισμικό και θεσμικό κατήφορο και στον διχασμό. Εξωτερικά δε με τις πράξεις και δηλώσεις τους σπρώχνουν τη χώρα τους στην απομόνωση και στον «παλαβό» τυφλό εθνικισμό.
Είναι ζήτημα του ισραηλινού λαού να αποφασίσει ποιον δρόμο θα πάρει. Η πόλωση είναι ασύλληπτη, όπως και ο απόλυτα δικαιολογημένος θυμός για τα εγκλήματα της Χαμάς. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το Ισραήλ επιβίωσε και έγινε ό,τι έγινε χάρη σε ένα συνδυασμό πυγμής, ισχυρών φίλων στη Δύση, ενός θετικού οράματος για το μέλλον του που συσπείρωνε τους πάντες και ρεαλισμού. Με φανατισμό, χωρίς τα ερείσματα του παρελθόντος και καθαρό μυαλό, το μέλλον δεν προδιαγράφεται ρόδινο. Γι’ αυτό και όσοι στήριξαν το Ισραήλ όταν δεν ήταν της… μόδας πιστεύουν ότι είναι ώρα για «καθαρές κουβέντες».