Βρήκαμε τη συναίνεση, ας θάψουμε πέντ’-έξι. Ο ένας τρόπος για να ερμηνεύσει κανείς την αιφνιδιαστική τροπολογία για την επέκταση της επιστολικής και στις εθνικές εκλογές είναι ο τακτικισμός. Η κυβέρνηση δεν αποκάλυψε από την αρχή τις προθέσεις της. Εκμαίευσε τη συγκατάθεση των μεγαλύτερων –και ενός μικρού– κομμάτων της αντιπολίτευσης. Επιχείρησε έτσι να υποκλέψει την κοινοβουλευτική τους ψήφο για κάτι πολύ ευρύτερο απ’ αυτό που είχαν αρχικώς προσυπογράψει.
Ανεξαρτήτως όμως αν η τροπολογία ήταν προϊόν προμελέτης από την πλευρά της κυβέρνησης και της υπουργού Εσωτερικών, η αντιπολίτευση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα ερώτημα που δεν μπορεί εύκολα να προσπεράσει: Πώς γίνεται να είναι κανείς υπέρ της επιστολικής ψήφου στις ευρωεκλογές (και στα δημοψηφίσματα) και να την αρνείται στις εθνικές; Πώς γίνεται να αναγνωρίζει στη μία κάλπη ως αναγκαία τη διευκόλυνση της συμμετοχής των εκλογέων και στην άλλη να την απορρίπτει ως «κόλπο»; Τι είναι τελικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ η ενθάρρυνση της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος; Καλή ή κακή;
Τουλάχιστον, αυτοί που απέρριπταν εξαρχής το νομοσχέδιο της Κεραμέως είναι σαφείς – δεν κρύβονται. Ας πούμε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς κατήγγειλε τη νομοθετική πρωτοβουλία ως μέτρο για να μην ξανακυβερνήσει ποτέ η Αριστερά. Συντηρεί έτσι ο Ηλιόπουλος και οι σύντροφοί του την παλιά δοξασία ότι η Ν.Δ. θέλει να «νοθεύσει» το εκλογικό σώμα με τους «ακροδεξιούς τραμπίστας της Αστόριας», που θα μπορούν εξ αποστάσεως να ορίζουν την εκλογική τύχη της Ελλάδας.
Κάνοντας το σωστό με τον λάθος τρόπο.
Οι εκλογικοί υπολογισμοί υπεισέρχονται και στη στάση των άλλων κομμάτων. Εμείς στηρίζουμε την επιστολική, παρότι στους ψηφοφόρους του εξωτερικού στις τελευταίες εκλογές «πήραμε 7%» (6,91%, για την ακρίβεια), είπε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για να δείξει ότι το κόμμα του τηρεί στάση αρχής. Είναι άραγε άλλοι οι «λόγοι αρχής» για τις λάιτ εκλογές και άλλοι για τις σοβαρές;
Θα μπορούσε να αντιγυρίσει κανείς το ερώτημα και να το στρέψει κατά της κυβέρνησης: Μήπως πίσω από την προβαλλόμενη θεσμική ευαισθησία και τις διακηρύξεις για ενθάρρυνση της συμμετοχής κρύβεται η εκτίμηση ότι η Ν.Δ. θα μπορέσει να εξαργυρώσει και εκλογικά την απήχησή της στους Ελληνες του εξωτερικού – σε ένα πιο εξωστρεφές, φιλελεύθερο κομμάτι του εκλογικού σώματος που τώρα, μόνο για πρακτικούς λόγους, δεν φθάνει στο παραβάν;
Ακόμη κι αν συντρέχει τέτοια σκοπιμότητα, τα κριτήρια δεν είναι ηθικώς ίσα: Είναι άλλο να θέλεις να ανοίξεις την εκλογική διαδικασία, έστω, σε ψηφοφόρους που φαντάζεσαι ότι μπορεί να σε προτιμήσουν. Και άλλο να θέλεις να αποκλείσεις εκείνους που υποψιάζεσαι ότι θα δυσκολευτείς να πείσεις.
Αυτές οι εικασίες δεν αξίζουν άλλωστε τίποτε. Οι ψηφοφόροι δεν είναι drones στα χέρια κανενός.