Το πρόβλημα της Εκκλησίας δεν είναι ο γάμος. Ο εισηγητής στη σύνοδο της Ιεραρχίας ήταν σαφής. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ομοφυλοφιλία. Η «αμαρτία». Στις 30 σελίδες του πονήματος που ανέγνωσε στη σύνοδο, ο μητροπολίτης Μεσογαίας εξηγεί ότι η ηθική εκπορεύεται από τη «φυσιολογία». Για να εξηγήσει τι είναι φύση και «κατά φύσιν» ζωή, καταφεύγει στη βιολογία, αλλά όχι μόνο. Περιγράφει τα «αναπαραγωγικά όργανα» των δύο φύλων και τη συμπληρωματικότητά τους, αλλά συνάγει από αυτό το δεδομένο ορισμένα μάλλον μεταβιολογικά συμπεράσματα: Οτι, ας πούμε, «ο άνδρας φτάνει σε οργασμό πολύ εύκολα και σύντομα, ενώ η γυναίκα θέλει πολλαπλάσιο χρόνο». Οτι «το κάλλος, η χάρη είναι χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσεως για να ελκύει. Η φορά έλξης είναι από τον άνδρα προς τη γυναίκα». Και ότι «η γυναικεία φύση χαρακτηρίζεται από υπομονή και αντοχή, ενώ η ανδρική από ορμή και δύναμη… Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς σε αδυναμίες του συναισθήματος, αλλά και πιο εύκολες σε αρετές όπως, η πίστη, το φιλότιμο, η αφοσίωση…». Η πίστη και η αφοσίωση σε ποιον; Εξυπακούεται.
Σε τι χρησιμεύει αυτή η ηθικολογία που υποδύεται τη «φυσιολογία»; Χρησιμεύει όχι απλώς για να αποκρουστεί το δικαίωμα στον γάμο, αλλά για να απορριφθεί η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων που διεκδικούν το δικαίωμα. Η ομοφυλοφιλία, σύμφωνα με τον Μεσογαίας Νικόλαο, συνιστά «καταστροφική μετάλλαξη της ανθρώπινης οντολογίας». «Είναι μια ασθένεια που τη γέννησε η διάχυτη κοινωνική αμαρτία και μπορεί ασφαλώς να τη θεραπεύσει η Εκκλησία».
Ακόμη κι έτσι, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, ότι η «ασθένεια» δεν ενοχλεί κανένα. Οι «ασθενείς» μπορούν να ζουν και να ενώνονται, να αγαπιούνται και να συμβιώνουν με τους ομοιοπαθείς τους, χωρίς να κινδυνεύει η οντολογία των υπολοίπων. Οχι, λέει ο Μεσογαίας. Η αναγνώριση του δικαιώματος «θα πολλαπλασιάσει επικίνδυνα την παρέκκλιση». Οι οντολογικώς εντάξει θα βλέπουν τους οντολογικώς μεταλλαγμένους να παντρεύονται και θα θέλουν κι εκείνοι να γίνουν ομοφυλόφιλοι. Θα πολλαπλασιαστεί η ομοφυλοφιλία μιμητικώς.
Κήρυγμα απανθρωποποίησης των «αμαρτωλών».
Θα μπορούσε αυτό το κήρυγμα να αντηχεί μόνο εντός των τειχών της Μονής Πετράκη. Η βιοηθική του κάτω σώματος δεν ασκεί πια «ποιμαντική» επιρροή στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας. Γιατί να το πάρουμε βαρέως; Μέχρι και ο ίδιος ο άγιος Μεσογαίας αμφιβάλλει: «Πρέπει να καταλάβουμε», λέει προς τους αδελφούς του, «ότι δεν μας καταλαβαίνουν».
Οντως. Ομως, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που υπακούν στο σχήμα του μητροπολίτη. Και από το σεβάσμιο σχήμα παίρνουν το μήνυμα ότι τους άλλους, που ζουν αλλιώς, δεν τους ανεχόμαστε. Τους θεωρούμε «αφύσικους», άρρωστους, τείνοντες ήδη προς έναν «υπαρκτικό θάνατο».
Κι αν κάποιος από το ποίμνιο εμποτιστεί από τη θεολογικώς εξεζητημένη απανθρωποποίηση; Κι αν παρακούσει το «υπαρκτικώς» και καταλάβει ότι οι «μεταλλαγμένοι» είναι κιόλας σχεδόν νεκροί; Θα μοιάζει άραγε μετά γραφική η βία του αφορισμού;