Το Διεθνές ∆ικαστήριο μπορεί να μην εξέδωσε την απόφαση που η Νότιος Αφρική ζητούσε, ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων. Ομως, η οδηγία του προς το Ισραήλ να αποτρέψει πράξεις που θα αποτελούσαν γενοκτονία και να εξασφαλίσει την παροχή βοήθειας στον πληθυσμό της Γάζας, είναι μια ηχηρή νίκη των χωρών του μετώπου εναντίον του Ισραήλ και εναντίον της Δύσης. Είναι σαφής προειδοποίηση ότι οι λαοί που έως πρόσφατα έβλεπαν τις τύχες τους να ορίζονται από ξένες δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν τους θεσμούς της διεθνούς διακυβέρνησης για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Δηλώνουν τέλος στις εποχές που μυστικές συμφωνίες καθόριζαν τα σύνορα και τις τύχες λαών – όπως η συμφωνία Σάικς-Πικό του 1916, που διαμοίρασε τα κομμάτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ των Βρετανών και των Γάλλων. Τώρα, οι λαοί που βρίσκονταν έξω από τις αίθουσες όπου αποφασιζόταν η τύχη τους, προκαλούν τη Δύση να εφαρμόσει την «αρχή του νόμου» και εναντίον των δικών της συμμάχων.
Οι λαοί που έως πρόσφατα έβλεπαν τις τύχες τους να ορίζονται από ξένες δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν τους θεσμούς της διεθνούς διακυβέρνησης για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Πολλές χώρες που αντιτίθενται στο Ισραήλ στηρίζουν τη Ρωσία στον πόλεμό της εναντίον της Ουκρανίας. Ομως, άλλες που συμμετέχουν στο μέτωπο εναντίον της Ρωσίας στηρίζουν το Ισραήλ, παρά τα όσα διαπράττει στη Γάζα. Και οι δύο πλευρές (για δικούς τους λόγους και με δικά τους επιχειρήματα) κόπτονται για την εφαρμογή των νόμων και των διεθνών συμβάσεων όταν αυτό συμφέρει τις ίδιες και τους συμμάχους τους. Ουδείς πιστεύει ότι το ανθρώπινο είδος άλλαξε και οι διαφορές θα πάψουν να λύνονται διά της επιβολής ισχύος, όπως συνέβαινε πάντα. Ισως γι’ αυτό παρατηρούνται οι συμμαχίες σήμερα, οι οποίες απειλούν το μονοπώλιο επιρροής των δυτικών δυνάμεων – επειδή η Δύση φαίνεται αδύναμη και αβέβαιη για το πώς να κινηθεί. Οι ΗΠΑ παραμένουν η μεγαλύτερη στρατιωτική και οικονομική δύναμη, όμως η επιρροή τους είναι μειωμένη σε σχέση με τον περασμένο αιώνα, ενώ ολοένα περισσότερες μικρότερες δυνάμεις αποκτούν φωνή. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην άνοδο της Κίνας και της Ινδίας, ούτε στο ότι η ρωσική επιθετικότητα βρίσκει αρκετούς υποστηρικτές ώστε να ξεδοντιάζονται οι κυρώσεις εναντίον της Μόσχας. Πρόβλημα είναι η ίδια η Αμερική, καθώς ουδείς γνωρίζει πώς θα διαμορφωθεί η εξωτερική πολιτική της εάν επανέλθει στην εξουσία ο Ντόναλντ Τραμπ. Την ίδια ώρα, είτε με Τζο Μπάιντεν είτε με Τραμπ, οι εξελίξεις τρέχουν, ο κόσμος αλλάζει.
Η φωτιά που άναψε στη Μέση Ανατολή με την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου και με τα καταστροφικά ισραηλινά αντίποινα στη Γάζα, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η στήριξη των ΗΠΑ και άλλων προς το Ισραήλ παρουσιάζεται από πολλές χώρες ως αμφισβήτηση των αρχών του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης, που η ίδια η Δύση θέσπισε και επέβαλε ως κριτήριο αποδεκτής συμπεριφοράς. Αυτό ενισχύει τη θέση όσων ουδέποτε σέβονταν αυτές τις αρχές και αυξάνει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν όποιες χώρες δεν διαθέτουν την αναγκαία αποτρεπτική ισχύ και τις κατάλληλες συμμαχίες. Οι δομές συνεργασίας που αναπτύχθηκαν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (ΝΑΤΟ, Ε.Ε., κ.ά.) είναι ισχυρές ακόμη. Ομως, νέες δυναμικές εξελίσσονται μεταξύ των αντιπάλων τους – όπως η επιρροή του Ιράν, που σήμερα διαχέεται σε όλη τη Μέση Ανατολή, όπως η στενή συνεργασία Ρωσίας – Β. Κορέας. Η αποφασιστική παρουσία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή απέτρεψε άμεση εμπλοκή του Ιράν και γενικότερη ανάφλεξη. Ομως, όσο αμφισβητείται η κυριαρχία των ΗΠΑ και των δομών διακυβέρνησης που θέσπισαν, θα αναπτύσσονται νέες ευκαιριακές συμμαχίες, που ουδείς μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσουν.