Θυμάμαι τον Κώστα Λαπαβίτσα το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 να άδει γεμάτος επαναστατικό οίστρο τον ύμνο του ΕΑΜ, ευθύς ως έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα. Δίπλα του τον συνόδευαν πανευτυχείς οι σύντροφοί του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Του έλειπαν δύο έδρες. Η συνέχεια είναι γνωστή και όσα επακολούθησαν έχουν αναπτυχθεί ενδελεχώς όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Βλέποντας σήμερα στο YouTube τον Κώστα Λαπαβίτσα άδοντα, αναλογίζομαι πόσο σκληρή αλλά και πόσο δίκαιη στάθηκε η Ιστορία απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Από τα ψηλά στα χαμηλά, από τα πολλά στα λίγα και ο κατήφορος τελειωμό δεν φαίνεται να έχει. Ξεκίνησαν θέλοντας να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη και κατέληξαν να συνεδριάζουν οι μισοί σε ένα αρχοντικό στις Σπέτσες.
Η διακυβέρνηση της Αριστεράς ωφέλησε τον τόπο, διότι απομυθοποίησε πλήρως όλα τα ιδεολογήματα που κυριάρχησαν στην ελληνική κοινωνία από τη Μεταπο- λίτευση και μετά.
Υπάρχουν δύο επίπεδα προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων, διότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν ένα ιστορικό γεγονός: για πρώτη φορά η Αριστερά κέρδιζε βουλευτικές εκλογές από την ίδρυσή της. To πρώτο επίπεδο αφορά τη βραχυπρόθεσμη επίδραση στις εξελίξεις. Εδώ η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επέδρασε αρνητικά, διότι πέραν όλων των άλλων φόρτωσε την πατρίδα μας με ένα τρίτο, αχρείαστο και δυσβάστακτο μνημόνιο, που το πλήρωσαν οι Ελληνες πολίτες. Ομως, στο δεύτερο επίπεδο, απ’ όπου η θέα είναι ευρύτερη, η διακυβέρνηση της Αριστεράς τελικά ωφέλησε τον τόπο. Γιατί; Διότι απομυθοποίησε πλήρως όλα τα ιδεολογήματα που κυριάρχησαν στην ελληνική κοινωνία από τη Μεταπολίτευση και μετά. Βοήθησε στην ανανοηματοδότηση των εννοιών που παραδοσιακά τις ερμήνευε όπως ήθελε η Αριστερά, κάτι που ανατροφοδοτούσε την ηγεμονία της.
Σήμερα η Αριστερά δεν βρίσκεται μόνον πολιτικά ηττημένη και διασπασμένη, αλλά και ιδεολογικά απογυμνωμένη, καθώς με τη διακυβέρνησή της αποδείχθηκε το χάος που χωρίζει τις εξαγγελίες και τις διακηρύξεις της από την εφαρμογή τους στην πράξη. Τα οράματα και οι μαξιμαλιστικοί στόχοι χάνονται ή φθείρονται μέσα στη διαχείριση της καθημερινότητας και των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων. Στις δημοκρατίες δεν αρκεί να έχεις «υψηλά ιδεώδη», αλλά να μπορείς να ρυθμίζεις και τα προβλήματα των κυρ Παντελήδων, αν θέλεις να παραμείνεις στην εξουσία.