Ενα στοιχειωμένο έργο λιγότερο στη μακρά ελληνική λίστα. Ολοκληρώθηκε και παραδίδεται αύριο στην κυκλοφορία ο οδικός άξονας Αμβρακίας – Ακτίου, συνολικού μήκους 49 χλμ. Το συγκεκριμένο έργο δημοπρατήθηκε το 2010 και τελείωσε 13 χρόνια μετά!
Υπάρχουν πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις από το παρελθόν. Ας θυμηθούμε, λ.χ., το έργο επέκτασης του τραμ από το Φάληρο στον Πειραιά. Ο σχεδιασμός του ολοκληρώθηκε το 2007, ο διαγωνισμός ξεκίνησε το 2009 και από εκείνη τη στιγμή χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να υπογραφεί η σύμβαση. Και από το 2013 που υπεγράφη, έφτασε το 2021 και για αρκετούς μήνες το τραμ παρέμενε «κολλημένο» στην Πολεοδομία Πειραιά, που δεν έδινε άδεια εξαιτίας ενός κτιρίου δίπλα στις γραμμές του τραμ το οποίο είχε υποστεί ζημιές από πυρκαγιά.
Τα «καταραμένα» έργα δεν κοστίζουν μόνο δισ., με τα οποία επι- βαρύνονται το κράτος και οι φορολογούμενοι.
Ο κατάλογος με τα στοιχειωμένα έργα έχει αυτοκινητόδρομους και έργα οδοποιίας, αναβαθμίσεις σιδηροδρομικών γραμμών, αναπλάσεις, εκατοντάδες έργα, μικρά και μεγάλα, που σέρνονταν για χρόνια, κάποια συνεχίζουν μέχρι σήμερα, όπως το μετρό Θεσσαλονίκης ή η ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου. Σε μία από τις τελευταίες του εκθέσεις το Ελεγκτικό Συνέδριο κατέγραψε έως και 16 παρατάσεις στην προθεσμία ολοκλήρωσης δημόσιων έργων. Εξέτασε δειγματοληπτικά 140 έργα και από τον έλεγχο που διενεργήθηκε προέκυψε ότι χορηγήθηκαν παρατάσεις στα 2/3 του συνόλου, ενώ η εκτέλεση των έργων αυτών κράτησε κατά μέσον όρο 2,5 φορές περισσότερο από όσο είχε αρχικά εκτιμηθεί.
Ποιες είναι οι αιτίες των καθυστερήσεων; Αποτυχημένες πολιτικές επιλογές, προβληματικές μελέτες, απαλλοτριώσεις που καθυστέρησαν υπερβολικά, πλημμελής επίβλεψη, απροθυμία του κράτους να «αντικαταστήσει» τους ανεπαρκείς κατασκευαστές. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις προσφυγές που συχνά κάνουν κάτοικοι και φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, τις επίσης συχνές αντιδικίες μεταξύ εταιρειών, αστάθμητους παράγοντες στην οικονομία και στην αγορά και, φυσικά, την αρχαιολογική υπηρεσία που πρέπει να κάνει τη δουλειά της, έχουμε όλη την εικόνα για τον «εκτροχιασμό» στον χρόνο εκτέλεσης των περισσότερων μεγάλων έργων στη χώρα.
Είναι μια συστημική παθογένεια με ανυπολόγιστο κόστος. Τα «καταραμένα» έργα δεν κοστίζουν μόνο δισ., με τα οποία επιβαρύνονται το κράτος και οι φορολογούμενοι. Από τις τεράστιες καθυστερήσεις προκύπτουν πολλά ζητήματα, ταλαιπωρία, ψυχική οδύνη, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Ολα αυτά δεν είναι μετρήσιμα. Αν μπορούσαμε να τα μετρήσουμε, κανείς πολιτικός δεν θα έκοβε κορδέλες.