Πενήντα χρόνια τα ίδια. Επί μισόν μεταπολιτευτικό αιώνα η ελληνική δημοκρατία, παρά τις προόδους της, δεν έχει καταφέρει να αποβάλει την παιδική ασθένεια της πολιτικής βίας – ασθένεια μάλλον εγγενή, εγγεγραμμένη στα γονίδιά της σαν ενεργός τύψη του εμφυλιακού υπεδάφους πάνω στο οποίο έπρεπε να σταθούν τα δημοκρατικά θεμέλια.
Πενήντα χρόνια αυτή η βία καταφέρνει να επιζεί, παρότι έχουν εκλείψει εδώ και δεκαετίες τα συμφραζόμενα που τη δικαιολογούσαν. Κι από τα πενήντα, τα τελευταία είκοσι χρόνια αυτή η ιδιάζουσα μορφή εγκληματικότητας εκδηλώνεται, σε επαναλαμβανόμενα, φθίνοντα κύματα, σαν σε βεντέτα με τον υπουργό που εξάρθρωσε τις πιο επικίνδυνες και συγκροτημένες εκδοχές της.
Ετσι και τώρα: Μοιάζει οι δράστες να περίμεναν την επάνοδο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, για να (του) δείξουν ότι δεν είχε τελειώσει τη δουλειά. Δεν είχε ξεχορταριάσει εντελώς την πίσω αυλή της δημοκρατίας απ’ όλα τα υπολείμματα.
Σε μια ήδη βαριά ατζέντα, όπου δεσπόζει η ανάγκη να διαλυθούν τα δίκτυα της αποθρασυμένης μαφίας και οι συμφύσεις τους με το κράτος, ο νέος/παλιός υπουργός Προστασίας του Πολίτη βρίσκεται αντιμέτωπος πάλι με τη ρετρό σύγκρουση που τον καθιέρωσε.
Παλεύοντας πάλι με τους ίδιους βρικόλακες.
Τα πράγματα αυτή τη φορά θα είναι μάλλον πιο εύκολα. Οχι μόνο γιατί μπορεί να ελπίζει κανείς στο απόθεμα εμπειρίας των υπηρεσιών και στο ακτιβιστικό modus operandi του ίδιου του πολιτικού προϊσταμένου τους. Αλλά κυρίως επειδή δεν υπάρχει πια το πολιτικό θερμοκήπιο που συντηρούσε την κουλτούρα της βίας· που της επέτρεπε να προσηλυτίζει νέα στελέχη και να προστατεύει με πολιτικά άλλοθι τους αυτουργούς.
Πολιτικά, θα είναι κρίσιμο να εξιχνιαστεί γρήγορα η επίθεση στο υπουργείο Εργασίας. Θα πρέπει να αποδειχθεί ότι ήταν μια αναλαμπή ενός κόσμου που έχει πεθάνει. Αυτού του είδους η βία δεν αφορά τόσο την ασφάλεια του πολίτη – το καθημερινό βίωμα της ασφάλειας, που εξαρτάται από τις επιδόσεις στην αστυνόμευση του πεζοδρομίου (και του campus) παρά από τον επαγγελματισμό των υπηρεσιών πληροφοριών.
Αυτού του είδους η φαντεζί βία αφορά όμως την εικόνα της χώρας, σε μια στιγμή που διαφημίζει τη νέα της αυτοπεποίθηση, την ξανά αξιόχρεη οικονομία της, μέχρι και την πολιτική τεχνογνωσία της στην απορρόφηση της λαϊκιστικής απειλής.
Δεν μπορεί η χώρα να είναι και τα δύο: Και νησίδα σταθερότητας, που κυβερνάται υποδειγματικά από το πολιτικό κέντρο, μεταβολίζοντας όλα τα αντισυστημικά δηλητήρια που καταρρακώνουν τις υπόλοιπες ώριμες δημοκρατίες. Και, ταυτόχρονα, βαλκανική αλάνα βρικολάκων, όπου καταφέρνουν να αφήνουν το σημάδι τους στον δημόσιο χώρο βομβιστές και πιστολάδες.
Μια βόμβα στα πέντε χρόνια δεν είναι τίποτε. Εκτός αν είναι θρυαλλίδα υποτροπής.