Μεταξύ μας τώρα: Αυτό που λέμε ότι οι «ευρωεκλογές» είναι πρωτίστως ευρωπαϊκές δεν μετράει ούτε σαν ευφημιστικό κλισέ. Το λέει βεβαίως η κυβέρνηση, επειδή θέλει να αποφορτίσει την κάλπη του Ιουνίου. Επειδή πρέπει να ισορροπήσει στη γραμμή αντίρροπων σκοπιμοτήτων: Από τη μία, δεν θέλει να προκληθεί πόλωση, γιατί το μόνο ισχυρό κίνητρο για να «τραβηχτεί» κανείς πολωτικά σε μια κάλπη που δεν βγάζει κυβέρνηση είναι για να καταψηφίσει την κυβέρνηση. Από την άλλη, η Ν.Δ. χρειάζεται και ένα μετρίας ισχύος δέλεαρ προκειμένου να φέρει ώς το παραβάν τους ψηφοφόρους (της).
Το ένα δέλεαρ που έχει τεθεί ήδη σε εφαρμογή είναι η επιστολική ψήφος, η οποία εκτιμάται ότι θα διευρύνει το εκλογικό σώμα κατά τρόπο που τουλάχιστον δεν θα βλάψει τη Ν.Δ. Ως δεύτερο –και πιο δραστικό– τονωτικό της συμμετοχής έχει επιλεγεί η διατήρηση του σταυρού προτίμησης.
Το σκεπτικό δεν ήταν και πολύ «ευρωπρεπές». Καλύτερα, λένε, να έχεις σαράντα δύο εκλογικούς εγωισμούς να διατρέχουν την επικράτεια, κινητοποιώντας την κομματική σου βάση, από το να έχεις αριστίνδην επιλέξει τους καταλληλότερους για τις Βρυξέλλες. Η εθνικοποίηση των ευρωεκλογών ξεκινάει έτσι καταστατικά, από το σύστημα του πανελλαδικού σταυρού, που είχε επιλεγεί το 2014 ως συγκυριακή ευρεσιτεχνία – για να κρατήσει τότε ο ελάσσων κυβερνητικός εταίρος στοιχισμένο το κόμμα του. Η συγκυρία πέρασε. Η αχανής αρένα της επικράτειας όμως διατηρήθηκε και παρήγε εκπροσώπους που αντανακλούν περισσότερο τα γούστα της εγχώριας σόου μπιζ παρά τις προδιαγραφές του υπερεθνικού κέντρου.
Μικρά ατυχήματα μιας ελληνικής καμπάνιας.
Να όμως που το εσωτερικής καύσεως σύστημα προκαλεί και μικρές ενδορρήξεις, αποκαλύπτοντας την υποκρισία των προσχημάτων περί «ευρωπαϊκού» χαρακτήρα της αναμέτρησης: Ο ανταγωνισμός των συνυποψηφίων εκδηλώνεται ανοιχτά, προτού καν συγκροτηθούν τα ψηφοδέλτια. Μαστόδοντες της κομματικής προϊστορίας προτείνουν τους χαυλιόδοντές τους εναντίον των «μουσαφιραίων» που διεκδικούν θέση στην ίδια λίστα. Σημειώνονται μικροπολιτικά ατυχήματα, προτού αρχίσει καν η καμπάνια – όπως η ξεκούδουνη δυσφημιστική επίθεση την οποία αναγκάστηκε να αποκρούσει η Ελίζα Βόζεμπεργκ. Αθλητικές και πρωινάδικες φίρμες ετοιμάζονται με ανυπομονησία πάλι να εξαργυρώσουν την απολιτική τους αναγνωρισιμότητα.
Και τι να κάναμε; Να επιλέγαμε το ελιτίστικο φίλτρο των άνωθεν διορισμένων τεχνοκρατών; Δεν θα απομυζούσε ένα τέτοιο σύστημα όλη τη δημοκρατική ζωντάνια – που τώρα εκδηλώνεται, έστω και με μπρίο Δελφιναρίου; Αυτό το ερώτημα προϋποθέτει την ακόμη πιο ελιτίστικη πεποίθηση ότι το εκλογικό σώμα είναι ανίκανο να εκτιμήσει κάποιον που δεν έχει δει στην τηλεόραση. Μετρώντας τις επιλογές των ψηφοφόρων, δεν μπορείς παρά να εγκλωβιστείς σε μια κυκλική διερώτηση για την κότα και τ’ αυγό. Φταίνε τα κόμματα, που σερβίρουν junk, ή οι ψηφοφόροι, που το τρώνε;
Οποιος κι αν φταίει, αυτή η εκλογική καντίνα σερβίρει σουβλάκι χθεσινό. Οχι Ευρώπη.