Οταν η ζωή αρχίσει να υπακούει ταπεινά στις προσταγές μας, κι όταν η ιστορία αποφασίσει να συμμορφωθεί σε όσα της υπαγορεύουν οι επιθυμίες μας, τότε, μόνο τότε, θα λείψουν από την πολιτική οι εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο άρθρο του συμβόλου πίστεως που ασπάζονται οι πολιτευόμενοι. Οι σαφώς περισσότεροί τους όμως εμφανίζονται βέβαιοι ότι η πανδαμάτειρα βούλησή τους είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον κοινωνικό ποταμό, που σέρνει μέσα του εκπλήξεις, ανατροπές και απροσδόκητα, σαν να ‘ναι ρυάκι.
Το δεύτερο που παραβλέπουν οι πολιτικοί είναι ότι το ποσοστό που αποσπά το κόμμα τους σε κάποια κάλπη δεν είναι δώρο δίχως όρους ούτε λευκή επιταγή. Δεν είναι λοιπόν ένα άλλοθι διαρκείας ούτε συχωροχάρτι που καλύπτει τα παρελθόντα, τα τωρινά και τα μελλούμενα. Ολα αλλάζουν. Ολα είναι ιστορικά δυνατό και πολιτικά πιθανό ν’ αλλάξουν. Ούτε αμετακίνητοι πολίτες υπάρχουν (και ιδέες ενδέχεται να αλλάξεις και τα συμφέροντά σου μπορεί να σε οδηγήσουν σε αναπροσανατολισμό) ούτε ακατανίκητοι ηγέτες. Οσο για το δόγμα ΤΙΝΑ, «There Is No Alternative», η ιστορία έχει το χούι να το χλευάζει. Στην πολιτική οι όροι «απίθανο» ή «αδιανόητο» δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ποιος θα φανταζόταν ότι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, ένας μη αριστερός εφοπλιστής που δεν ζούσε καν στην Ελλάδα; Ή ότι ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης θα γίνει αντιπρόεδρος της Ν.Δ. και ο κ. Μάκης Βορίδης υπουργός Αντ’ Αυτού (αλλά και Κατ’ Αυτού, αφού κατοχύρωσε άνετα το δικαίωμα να μην υπερψηφίζει σχέδιο νόμου της κυβέρνησης), με ψευδεπίγραφο κεντροαριστερό αντιστάθμισμα τον κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον κ. Γιώργο Φλωρίδη; Μάλλον ουδείς.
Στη δεύτερη θητεία της η κυβέρνηση της Ν.Δ. βρίσκεται σε φουρτουνιασμένο πέλαγος, όχι σε ήρεμη λίμνη, όπως προσδοκούσε. Τα κύματα της δυσαρέσκειας εκ δεξιών και εξ αριστερών και της αμφισβήτησής της σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο τα γεννάει η πολιτική της και τα διογκώνει η υπεροψία της. Δεν είναι «εισαγόμενα», το σόφισμα αυτό έχασε πια κάθε νόημα. Και δεν τα προξενούν «εμμονικοί ανθέλληνες συνωμότες», όπως ισχυρίστηκαν οι κυβερνώντες μετά το καταπελτικό ψήφισμα της Ευρωβουλής. Πιθανόν το βράδυ της 9ης Ιουνίου οι νεοδημοκράτες θα λένε στα κανάλια «πληρώσαμε την αλαζονεία μας αλλά όλα είναι στο χέρι μας». Στο χέρι τους, ίσως. Η εν βρασμώ κοινωνία πάντως δεν είναι του χεριού τους. Το 41% μοιάζει ήδη ραγισμένο. «Και το μέλλον αόρατον». Πάντα.