Τα νέα δεν ήταν καλά. Αλλά γίνονται ολοένα και χειρότερα. Δεν περίμενε κανείς ότι θα μπορούσε να παρακολουθήσει αμέριμνος την προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ. Ομως, οι λόγοι ανησυχίας πολλαπλασιάζονται.
Προχθές, το κύριο άρθρο της μεγαλύτερης αμερικανικής εφημερίδας μετρούσε: Ο Τραμπ κατά τη θητεία του είχε δώσει 300 συνεντεύξεις, ο Μπαράκ Ομπάμα 422. Ο Μπάιντεν μόλις 86. Τι νόημα έχει αυτή η στατιστική; Η εφημερίδα ήθελε να δείξει ότι ο πρόεδρος κρύβεται. Αυτοπροστατεύεται από δημόσιες εμφανίσεις που μπορούν να εκθέσουν την πνευματική του αστάθεια. Το μήνυμα είναι ότι ο Μπάιντεν πρέπει να βγει περισσότερο προς τα έξω. Σαν σε ριάλιτι επιβίωσης, πρέπει να δείξει ότι, στα 81 του, μπορεί να ανταγωνιστεί την κτηνώδη ενέργεια του αντιπάλου του, που μιλάει επί μία ώρα όρθιος, βρίζοντας και χορεύοντας στη σκηνή, χωρίς να έχει ανάγκη σημειώσεων.
Παραδόξως, όταν ο Μπάιντεν δοκίμασε να κάνει αυτό που απαιτούν από εκείνον οι εφημερίδες, το αποτέλεσμα ήταν μάλλον αυτοκαταστροφικό. Οταν προσπάθησε, απέναντι στους κραυγάζοντες δημοσιογράφους, να απαντήσει στις υποψίες –καταγεγραμμένες πλέον και σε εισαγγελικό πόρισμα– ότι η μνήμη του είναι ασθενής, έδωσε περισσότερο την εικόνα του παράξενου, χολερικού γέροντος, που αρνείται την πραγματικότητα οργισμένος, χωρίς να μπορεί καλά καλά να αρθρώσει ένα συλλογισμό πέρα από το στοιχειώδες «είμαι μια χαρά, ξέρω τι κάνω».
Οταν η ηλικία μετράει στην πιο σημαντική κάλπη.
Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την ασυμμετρία: Την ημέρα που ο Τραμπ σάλπιζε τη διάλυση του ΝΑΤΟ (παροτρύνοντας τον Πούτιν να εισβάλει σε όποιο μέλος της Συμμαχίας δεν ξοδεύει όσα προβλέπεται για την άμυνά του), οι New York Times μετρούσαν τον τηλεοπτικό αέρα του αντιπάλου του. Από τη μια, ο υποψήφιος που διατυμπανίζει ότι θα ξηλώσει ό,τι δεν πρόλαβε στην πρώτη του θητεία· από την άλλη, ο πρόεδρος που δεν βγαίνει στα κανάλια για να μη φανεί ότι τα έχει χαμένα. Από τη μια, αυτός που δεν κρύβει τις καταστροφικές προθέσεις του· και από την άλλη, αυτός που κρύβει την αδυναμία του.
Δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Μπάιντεν με τον Τραμπ – τον έμπειρο πολιτικό με τον περφόρμερ του τοξικού «ριάλιτι». Ακόμη κι αν συνέκρινε κανείς την πνευματική υγεία του 77χρονου με τον 81χρονο, πάλι θα έβρισκε ότι ο νεότερος χάνει συχνά τον ειρμό των σκέψεών του, μπερδεύει τα λόγια του – για να μη μιλήσει κανείς για τον νοσηρό ναρκισσισμό που αποκαλύπτουν όλα τα παραληρήματά του.
Ομως, στην πολιτική δεν μετράνε τα βιογραφικά. Αν η δημοκρατική εκλογή υπάκουε σε ορθολογικά κριτήρια, δεν θα ήμασταν καν αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο μιας δεύτερης θητείας Τραμπ. Είναι άδικο για τον Μπάιντεν να κρίνεται από μια προκατάληψη ηλικιακού ρατσισμού. Αλλά την κυκλοθυμική θεά της λαϊκής βούλησης την οδηγούν συχνά οι φήμες, οι δοξασίες και οι προκαταλήψεις. Ή και οι τρεις μαζί.