Οταν διοργανώνεις εκδήλωση Τρίτη και 13 διερωτώμενος «απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, ποιος;», είναι πολύ λογικό να σου εμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης και με την παρουσία του και μόνο να απαντήσει στο ερώτημα. «Εγώ είμαι απέναντι στον Μητσοτάκη». Αιφνιδίασε τους πάντες και όλα τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται με τους ομιλητές, αλλά με τον Στέφανο. Και κυριάρχησε επικοινωνιακά και έφερε σε αμηχανία την κυρία Εφη Αχτσιόγλου και χειρίστηκε αρχηγικά τον κ. Διονύση Τεμπονέρα. Τελικά ο Στέφανος Κασσελάκης –γνωστός σόουμαν– εκτός από θάρρος έχει και πολιτική τσαχπινιά.
Για την ίδια την εκδήλωση δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Ελάχιστες παρατηρήσεις για κάποιες θέσεις των ομιλητών. Οι ομιλίες τους ήταν απολύτως προβλέψιμες και πληκτικές. Κενολογίες, με βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «σύνθεση και υπέρβαση του χθες» ή «κοινωνική και ταξική απεύθυνση», προκαλούν μάλλον δηκτικά σχόλια παρά αποτελούν πηγή κάποιου, έστω στοιχειώδους προβληματισμού. Οταν επί της ουσίας δεν έχεις να προτείνεις κάτι, καταφεύγεις σε τετριμμένα λεκτικά σχήματα του γνωστού κώδικα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Γιατί το πρόβλημα είναι πώς θα ηττηθεί ο Μητσοτάκης –αυτό ήταν το ζητούμενο της εκδήλωσης– και επ’ αυτού άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μπροστά στις γνωστές εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσε η εκδήλωση σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, οι ομιλητές φύλαγαν τα νώτα τους. Μάλλον επιδίωκαν να κυλήσει ο χρόνος τους πολιτικά ανώδυνα.
Μπροστά στις εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσε η εκδήλωση σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, οι ομιλητές φύλαγαν τα νώτα τους· μάλλον επιδίωκαν να κυλήσει ο χρόνος τους πολιτικά ανώδυνα.
Δύο σύντομες παρατηρήσεις: Ο κ. Διονύσης Τεμπονέρας είπε πως «η ιστορία της Αριστεράς υπήρξε ανέκαθεν μια ιστορία όχι μόνο διασπάσεων, αλλά και μεγάλων συνθέσεων». Επειδή γνωρίζω αυτόν τον χώρο, θα παρακαλούσα τον κ. Τεμπονέρα –ρητορική η παράκληση– να αναφέρει κάποιες μεγάλες συνθέσεις. Εγώ γνωρίζω μόνο διασπάσεις. Η διάσπαση του ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1968, η πολυδιάσπαση της ανανεωτικής Αριστεράς στη συνέχεια, η αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό και η διάσπασή του στο 13ο Συνέδριο, η αποχώρηση στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ και η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ, η διάσπαση του 2015 και τώρα, μετά την ήττα, η δημιουργία της Νέας Αριστεράς. Διασπάσεις βλέπω, συνθέσεις δεν βλέπω. Η κυρία Εφη Αχτσιόγλου είπε πως «η Δεξιά στη χώρα, εδώ και δεκαετίες, δίνει συστηματικά την ιδεολογική μάχη». Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα; Αν για κάτι κατηγορείται η Δεξιά είναι ότι ουδέποτε έδωσε ιδεολογική μάχη. Προδικτατορικά πίστευε πως με τον χωροφύλακα θα περιόριζε τη δράση των αριστερών και μεταδικτατορικά ουδέποτε προσήλθε στο πεδίο της μάχης των ιδεών. Ηταν παντελώς απούσα. Κλασικό παράδειγμα αυτής της ιδεολογικής υποτέλειας είναι η γνωστή ρήση πρωτοκλασάτων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας πως «τιμούν την Αριστερά και τους αγώνες της». Δεν άκουσα κανέναν αριστερό να λέει πως «τιμά τη Δεξιά και τους αγώνες της».
Για τον κ. Μανώλη Χριστοδουλάκη, δεν έχω να πω τίποτα διότι δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει. Θα προσπαθήσω να ξανακούσω την ομιλία του.