Ηταν ένα φεστιβάλ αλληλοτρολαρίσματος. Οι πρωταγωνιστές, που είχαν κατηγορηθεί ως υπονομευτές, εμφανίστηκαν στη σκηνή νομιμόφρονες. Ο Τεμπονέρας μίλησε για «το σπίτι μας τον ΣΥΡΙΖΑ». Ο Χριστοδουλάκης απεφάνθη ότι προκοπή οι προοδευτικές δυνάμεις θα κάνουν «μόνο με το ΠΑΣΟΚ». Η Αχτσιόγλου διέγνωσε ότι «ο πολιτικός χώρος που θα καταφέρει να ενοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις» δεν βρίσκεται «ούτε στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ούτε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ». Η πολυδιαφημισμένη συνάντηση των τριών εξελίχθηκε έτσι σε ανταλλαγή διακηρύξεων αυτοδικαίωσης – όλοι έχουν δίκιο που μένουν με τα κόμματά τους, στα οποία δηλώνουν πιστοί. Ολοι είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν στις σκυταλοδρομίες ξεθυμασμένης αντιδεξιάς κοινοτοπίας, που παρουσιάζουν με τον αυτάρεσκο ευφημισμό του «διαλόγου».
Βέβαια, σε αυτές τις πρωτοβουλίες δεν έχει τόση σημασία τι λέγεται, αλλά τι φαίνεται. Η εκδήλωση είχε, όπως λένε, «εκπέμψει το μήνυμά της» προτού λάβει χώρα – μόνο με τη συμπαράταξη προσώπων της νέας γενιάς από τις τρεις κοινοβουλευτικές συνιστώσες της Κεντροαριστεράς στην ίδια αφίσα. Το υπόρρητο μήνυμα ήταν ότι σε αυτή τη δεξαμενή πρέπει να αναζητηθεί η εναλλακτική στον Μητσοτάκη. Αλλά ακόμη κι αυτό το μήνυμα αφέθηκε ασύντακτο και απροστάτευτο – εύκολη λεία για τη μιντιακή λαιμαργία του Κασσελάκη, ο πηγαίος ναρκισσισμός του οποίου του επέτρεψε όχι απλώς να κλέψει, αλλά να αρπάξει την παράσταση, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των συντελεστών της.
(Η αποχώρησή του από τα καμαρίνια, για να αποφύγει τον συγχρωτισμό του με τους συγκεντρωμένους –«αστεράτη» έξοδος από τη σκηνή, και όχι από την πλατεία–, ολοκλήρωσε θεατρικότατα το σχόλασμα της «πρωτοβουλίας», υποβιβάζοντάς τη σε τάλεντ σόου που έχασε τον δρόμο του.)
Νίκο, μη θυμώνεις. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Από αυτό το αλυσιδωτό σκηνικό ατύχημα δεν βγήκε ωφελημένος μόνο ο Κασσελάκης. Βγήκε ωφελημένος και ο απών Ανδρουλάκης. Ο επίδοξος αμφισβητίας, που υποτίθεται ότι θα εξέφραζε με την παρουσία του στην εκδήλωση την αγωνία για τις καθηλώσεις του ΠΑΣΟΚ, εμφανίστηκε μόνο για να απολογηθεί για τη συμμετοχή του. Ολόκληρη η χλωμή παρεύρεση του Μανώλη Χριστοδουλάκη θα μπορούσε να συνοψιστεί σε ένα «συγγνώμη, Νίκο, μη θυμώνεις. Δεν είναι αυτό που νομίζεις».
Μπορεί ο Τεμπονέρας να εμπνευστεί κάτι περισσότερο από ένα τελετουργικό που κινητοποιεί από το κόμμα του μόνο τον Κοτσακά και τον Φωτόπουλο; Μπορεί η Αχτσιόγλου να φανταστεί κάτι περισσότερο από τα καλέσματα για ενοποίηση του χώρου τον οποίο η ίδια μόλις διέσπασε; Μπορεί ο Χριστοδουλάκης να περιγράψει με τα στοιχειώδη ελληνικά του τι είναι αυτό που λείπει από το ΠΑΣΟΚ για να απεγκλωβιστεί από την τακτική του ώριμου φρούτου έναντι του φθίνοντος ΣΥΡΙΖΑ;
Οι τρεις απάντησαν στο ερώτημα που οι ίδιοι έθεσαν («απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;»). Η απάντηση ήταν ένα ουρανόμηκες «έλα μου, ντε. Ποιος;».